Eurosonic 2012 - De zoektocht gaat voort

Verschillende locaties (Groningen) , 15 januari 2012

Nog één keertje op zoek naar bijzonder talent bij Eurosonic, daarna is er het tweede luik Noorderslag en moeten we ons tevreden stellen met enkel Nederlandse bands. Niet dat dat een bezwaar is, want elke dag van Eurosonic zijn er ook interessante, Nederlandse groepjes te spotten. Maar de laatste dag van dit Europese luik gebruikten we toch vooral om ons toe te spitsen op Ierland, dat dit jaar in de kijker stond. En verder gingen we op zoek naar de rest van de Europese buitenbeentjes.

Dat de Kerekes Band uit Hongarije kwam bleek niet alleen uit de instrumenten die ze gebruikten, fluit en viool vormden namelijk een belangrijk onderdeel van hun sound. Maar vooral het typische jasje van de fluitist en de kozakkenbroek van de gitarist waren onmiskenbare indicaties. Ze hadden dan ook nog één van hun nummers Mr Hungary hadden gedoopt en de feesten-alsof-het-morgen-de-laatste-dag-is-mentaliteit deed de rest. Intussen luisterden ze hun kleurrijke potpourri op met klassiekers als Miss You van The Rolling Stones, waardoor er meteen een aansluiting ontstond met rock.

Waar anders dan op Couleur Café hoort een dergelijk zootje ongeregeld thuis?

Op zich maakt artieste Eefje De Visser geen uitzonderlijke muziek. Het zijn traditionele popliedjes in het Nederlands die gaan over de vrouwelijke onzekerheden waar ze dagdagelijks mee worstelt, over nachtelijke wandelingen in de stad en over zich niet helemaal goed in z'n vel voelen. Haar plaat is ondertussen meer dan een jaar uit in Nederland en onderweg werden de arrangementen wat herwerkt met vooral sobere elektronicageluiden. Dat werkt en geeft haar nummers een feeling die we soms met Spinvis associëren. Eefje is ongetwijfeld een van de interessantste nieuwe artiesten in de Nederlandstalige popmuziek.

Eefje De Visser is perfect te programmeren in allerlei culturele centra in het Vlaamse land en een godsgeschenk voor de muzieksamenstellers op Radio 1 die hun quota Nederlandstalige muziek moeten halen.

Na al die liedjes over emoties en zachte waarden brachten we de balans weer in evenwicht met wat geschud met die kut van De Jeugd Van Tegenwoordig. Aan Eurosonic is namelijk ook een massagebeuren in openlucht gekoppeld waarbij de festivalgangers bijeen worden gebracht op het marktplein. Goed voorzien van te duur bier en vette worsten worden ze er onderworpen aan volksverheffend vermaak. In het professionele gedeelte van Eurosonic overdag, brainstormt de industrie over hoe ze nog efficiënter het product artiest kunnen omzetten in winst. Zelfs de meest geavanceerde modellen vereisen nog altijd de aanwezigheid van een zeker publiek en zo mochten de inwoners van Groningen bij hun consumpties genieten van massaal meegezongen hits als Hollereer, Watskebeurt en Sterrenstof. De Jeugd Van Tegenwoordig kweet zich routineus van hun taak om de sfeer er in te houden. In de lucht met die handjes, naar beneden met die handjes! Er zijn geruchten dat ze een punt achter hun carrière willen zetten en afgaande op het enthousiasme waarmee ze op het podium stonden zou ons dat niet verwonderen.

Zolang ze er niet mee stoppen blijft De Jeugd uitermate geschikt om om het even welk festival af te sluiten met een feestje. Het Gentse Boomtown en De Lokerse Feesten hangen vast al aan de lijn.

Van de Portugese eenzaat Noiserv hadden we meer verwacht. Zijn wat troosteloze samplekunsten werden algauw voorspelbaar en ook het gebruik van speelgoed als muziekbron was hem al meermaals (en beter) voorgedaan. Er bleven alleen nog de songs over die zelfs niet krachtig genoeg waren om zelfs maar drie kwartier te kunnen boeien.

Als voorprogramma van één of andere band in een lokale club lukt het misschien nog net.

Voor Ram's Pocket Radio was zelfs de BBC afgezakt naar de Stadsschouwburg. Door het krachtige timmeren van frontman Peter McCauley op de vleugel in combinatie met de vrij laag gestemde bas was er geen ontkomen aan de vergelijking met die andere piano(ver)timmeraar Ben Folds. De gitaar moest zorgen voor het grote verschil, maar lukte slechts gedeeltelijk. Let wel, de liedjes waren zeker origineel genoeg om te kunnen boeien. En ook als McCauley het enkel met zijn voorkeurinstrument deed, spatten de emoties er vanaf. Dat hier talent aanwezig is zal niemand ontkennen, maar helemaal ontloken is het voorlopig niet.

Dit lijkt ons bijzonder geschikt voor de Gentse Handelsbeurs.

Uit het stampvoeten, bekkentrekken en zelfs krijsen van Marcus Foster bleek meteen dat deze Ierse stadstroubadour helemaal in zijn muziek opging. Als hij de akoestische gitaar hanteerde, was er geen ontkomen aan om te vergelijken met Luka Bloom en z'n 'Riverside'. Maar als hij onder stroom stond en dan ook nog eens op de ruggensteun van een drummer/achtergrondzanger kon rekenen, was het Ierse stadsblues die opborrelde uit zijn muziek. Dat Foster een passioneel man was kon niemand ontgaan en de indrukwekkende setting van de Der Aa-kerk, die hem noopte tot de nodige al dan niet religieus getinte grapjes, zorgde bovendien voor nog meer positieve spanning. En als pluspunt bleek de man over het nodige materiaal te beschikken om een hele set lang te boeien.

De Brugse Magdalenazaal lijkt ons de ideale setting voor Marcus Foster.

Baxter Dury hoeft al lang geen introductie meer. De zoon van zijn vader treedt hoe langer hoe meer in de ouderlijke voetstappen. Al is de pop des zoons toch iets minder (groot)stedelijk dan die van de vader. Het was een korte, strakke set die wij voorgeschoteld kregen in een afgeladen volle Spieghel. Opener Francesca's Party toonde al meteen dat de verstandhouding binnen zijn band bijzonder goed zat. De meerwaarde zat hem hier vooral in de samenzang. En als Dury zich verliet op parlando, zoals in het op een vanzelfsprekende discobeat leunende Leak At The Disco, stond de rest van de band pal achter hem voor het refrein.

Soms had hij wel iets van een ondeugend kind, als hij met zijn trouwehondenoogopslag aan de microfoon hing en aan de tristesse die uit zijn nummers opsteeg was het moeilijk ontkomen. Maar het paste allemaal perfect in het plaatje en het logische resultaat was dan ook een optreden om duimen en vingers bij af te likken. Zelfs het feit dat Dury's piano even dienst weigerde tijdens Cocaine Man kon de pret niet drukken. Het laatste deel van dat nummer werd doodleuk overgedaan. Voor dit soort 'Happy Soup' gaan wij in elk geval met plezier op restaurant.

In de Marquee van Rock Werchter leidt dit ongetwijfeld tot een hoogtepunt.

Het contrast met We Cut Corners kon haast niet groter zijn. Dit Ierse gitaar-en-drumsduo durft daarvoor soms (vooral vocaal) zelfs de pijngrens benaderen. De stem van drummer-zanger John Duignan is schel en rijdt op de golven van rauwe emoties die ook uitgaan van songs met titels als Dumb Blonde en The Leper. Gitarist-zanger Conall O'Breachain zorgt daarbij voor bluesy figuurtjes. Het resultaat is vaak op het randje, maar verveelt in elk geval nooit. Mits de nodige rijping in oude eikenhouten vaten, zit hier ongetwijfeld toekomst in, al vraagt het nu soms nog de nodige inspanning van de luisteraar.

De AB-club lijkt ons ideaal om het talent van dit tweetal aan te scherpen.

Bij het horen van groepen als Vivian Girls en The Pains Of Being Pure At Heart moeten die van Veronica Falls gedacht hebben: dat kunnen wij ook. Of anders hangt de revival van garagerock en shoegaze gewoon in de lucht. In ieder geval zijn we er niet rouwig om. Die van Veronica Falls lijken ook de lifestyle terug te brengen en waren heel retro gekleed. Mooi jurkje en schoenen voor de vrouwen, een te korte broek voor de lange gitaarslungel en een geruit hemd voor de drummer. Singles Beachy Head, Found Love In A Graveyard en Bad Feeling werden afgewisseld met nieuw werk en een enkele instrumentale gitaarjam met de zo typisch Engelse afstandelijke cool werkten uiteindelijk heel aanstekelijk.

Veronica Falls stond al in de Botanique geprogrammeerd in het voorprogramma van Dum Dum Girls maar dat werd toen geannuleerd. Hoog tijd voor een herkansing als hoofdact.

Kristof Van Landschoot, Patrick Van Gestel