Etoiles Polaires Montréal - The Stills - Les extrêmes se touchent
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 10 januari 2009
Terwijl het buiten bitterkoud en verlaten was, straalde de Vooruit van de warmte. Dit kwam in de eerste plaats door de bijzonder sfeervolle aankleding van het gebouw. Gigantisch veel posters, kroonluchters, zetels, merchandisingstandjes gemaakt uit cassettes en zelfs gratis wodka creeërden een unieke sfeer die het op zich al de moeite waard maakte om richting Gent te trekken. Maar het was gelukkig de muziek die ons het meeste wist te bekoren. Vanavond kregen we namelijk een heel divers voorsmaakje van de unieke alternatieve muziekscene uit Montréal.
De twijfelachtige eer om het festival te openen was aan We Are Wolves. Dit hilarisch uitziend trio (voornamelijk te danken aan hun pelsen mutsen) wordt gemakkelijkshalve al eens in het postpunkrijtje van Klaxons en Goose geplaatst maar in de Vooruit kwamen ze nog een stuk brutaler over dan die twee elektrohypes. Het was dan ook erg jammer dat de groep voor een zo goed als lege Concertzaal stond te spelen, want het werd snel duidelijk dat we hier te maken hadden met een groep die met gemak een barstensvolle zaal aankon. Hun onvoorspelbare nummers trapten meestal af met een haast platte, maar altijd aanstekelijk beat die het geheel erg dansbaar maakte. Een geslaagde opener, maar toch graag een herkansing in een snikhete en overvolle en laaiend enthousiaste zaal of tent.
Het enige wat The Stills gemeen hadden met We Are Wolves was hun attitude. Ook zij speelden alsof ze voor tienduizend man stonden. De verklaring daarvoor kan liggen in het feit dat de groep reeds als support van The Yeah Yeah Yeahs, Kings of Leon en Interpol heeft getourd. Uitgerekend aan die laatste groep moesten we dan ook regelmatig denken bij het horen van hun stevige, heerlijke eightiesrock. Het stemgeluid deed dan weer denken aan Finn Andrews van The Veils, behoorlijk typisch met andere woorden. Dat zanger/gitarist Tim Fletcher tijdens Panic even bijzonder stijlvol tegen de vlakte ging, is niet verwonderlijk gezien de hoeveelheid energie die de groep tentoon spreidde. De sublieme afsluiter Rooibos bevestigde wat waar we gedurende het hele concert zekerder van werden: dit is een wereldgroep in wording.
Van rasechte rock-‘n-roll naar experimentele folkelektronica: tijdens Etoiles Polaires Montréal is er maar een klein halfuurtje voor nodig. In de Balzaal zagen we even later namelijk Gambletron meets Tribe aan het werk. Gambletron is in feite simpelweg Lisa Gamble, één van de spilfiguren binnen de Montréalse muziekscene. Gamble was even later ook aan het werk te zien als drumster in Hrsta en vervult eveneens een rol in Clues (absolute aanrader op vrijdag), maar kon zich duidelijk het meest uitleven onder de naam Gambletron.
Wim Wabbes van Vooruit wist ons te zeggen dat ze Gamble net twee dagen lang hadden opgesloten in een studio met de mensen van The Tribe Band (beter bekend als Troissoeur) en dat we daar vanavond het resultaat van te zien zouden krijgen. En dat resultaat was niet minder beklijvend. Nooit gedacht dat we het adjectief ‘interessant’ ooit zouden gebruiken voor een concert, maar dit was... interessant. En spannend. Fietswielen, trommels, vervormde stemmen en traditionelere instrumenten die op onconventionele manier bespeeld werden, hadden als resultaat iets wat als soundtrack bij een duistere, slepende film zou kunnen dienen. Enkel jammer dat de inbreng van Gamble zelf soms in het niets verviel bij de kunsten van The Tribe Band.
Hoge verwachtingen waren er voor Hrsta, een tamelijk gereputeerde cult-folk-postrockband in hun thuisstad. Dat ze die reputatie niet zouden kunnen waarmaken bleek van bij het eerste nummer dat bezieler Mike Moya solo bracht. Ook in de daaropvolgende nummers bleek de Balzaal als maar verder in te dommelen. Gelukkig werden we naar het einde toe nog even wakker geschud wanneer Harris Newman op het podium verscheen om enkele meer traditionele post-rocknummers neer te zetten. Al is post-rock een relatief begrip bij deze rommelige set van Hrsta. Pakweg Explosions In The Sky of Mogwai klinken haast gepolijst naast wat we vanavond hoorden. Misschien lag het aan het feit dat Moya ziek was of aan het late uur, maar we werden op geen enkel moment bij ons nekvel gegrepen. En dat is nu net wat we verwachtten van Hrsta.
Aan de andere kant van de Balzaal, op een geïmproviseerd podium dat zelfs van een open haard was voorzien, nestelde het publiek zich in de zetels voor een late night solo-concert van Alden Penner. De voormalige frontman van The Unicorns en huidig frontman van Clues, bracht ons exclusief een bondig overzicht van zijn carrière. Van alle dingen die we vanavond zagen, straalde dit misschien nog het meest authentieke gevoel uit. Koffertje open, gitaar eruit, voor de micro gaan zitten en enkele nummertjes spelen. Een gesprongen snaar en een fuck you-attitude strooiden echter heel wat roet in het eten en deed ons ten lange leste zelfs hopen dat we snel naar huis mochten. De klok had immers al twee uur geslagen en er staan ons nog drie slopende dagen te wachten op dit unieke festival.
10 januari 2009