Etoiles Polaires Montréal - Gefnuikt door het festivalconcept
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 21 januari 2009
Op de tweede avond van Etoiles Polaires Montréal maakte een van de befaamdste bands uit die stad zijn opwachting. Jarenlang al werd uitgekeken naar de komst van Wolf Parade en in Gent maakten ze eindelijk hun Belgische podiumdebuut. Daarnaast stond ook de misschien wel meest unieke samenwerking van het festival op het programma: Sam Shalabi’s Egyptian Light Orchestra. U snapt het al: alweer afwisseling troef, dus.
Organisator Koen Gisen was laaiend enthousiast over Pas Chic Chic, het vijftal dat de avond op gang mocht trappen in de sfeervolle Concertzaal. Snel bleek dat dit inderdaad de gedroomde opwarmer zou zijn voor Wolf Parade. De set kwam traag op gang en vertoonde in het begin enkele gaten, maar ze was zorgvuldig opgebouwd en naar het einde toe raakten we volledig in de ban van de groep.
Dat kwam onder meer doordat de weerhaken van hun aanstekelijke Franstalige pop steeds opvallender werden, en zo kwam de invloed van frontman Roger Tellier-Craigs vorige groepen Godspeed You! Black Emperor en Fly Pan Am alsnog een beetje naar boven. Qua podiumpresence is er nog wat werk aan de winkel, maar met een Sara-lookalike in de rangen én een bijzonder origineel geluid, zou deze groep het nog ver kunnen schoppen.
Dat kwam onder meer doordat de weerhaken van hun aanstekelijke Franstalige pop steeds opvallender werden, en zo kwam de invloed van frontman Roger Tellier-Craigs vorige groepen Godspeed You! Black Emperor en Fly Pan Am alsnog een beetje naar boven. Qua podiumpresence is er nog wat werk aan de winkel, maar met een Sara-lookalike in de rangen én een bijzonder origineel geluid, zou deze groep het nog ver kunnen schoppen.
Bij Wolf Parades debuut ‘Apologies to the Queen Mary’, dat in 2005 verscheen, waren we al overtuigd en dit jaar bevestigde de band met hun, helaas miskende, ‘At Mount Zoomer’ dat ze effectief tot de top van de indierock behoren.
Zanger Spencer Krug beloofde ons aan het begin van het concert dat ze het krappe uur zo vol mogelijk zouden steken. Erg naar hun zin was het duidelijk niet, maar het zorgde wel voor een rotvaart in het concert, dat onmiddellijk met een hoogtepunt (You Are a Runner and I Am My Father’s Son) startte. Ook het daaropvolgende Soldier’s Grin bevestigde meteen dat Wolf Parade ook live zijn reputatie kan waarmaken.
Zanger Spencer Krug beloofde ons aan het begin van het concert dat ze het krappe uur zo vol mogelijk zouden steken. Erg naar hun zin was het duidelijk niet, maar het zorgde wel voor een rotvaart in het concert, dat onmiddellijk met een hoogtepunt (You Are a Runner and I Am My Father’s Son) startte. Ook het daaropvolgende Soldier’s Grin bevestigde meteen dat Wolf Parade ook live zijn reputatie kan waarmaken.
In het midden van het optreden verslapte onze aandacht even. Wolf Parade is dan ook niet de groep waarbij afwisseling altijd troef is. Maar toch waren er genoeg hoogtepunten om er alsnog een memorabel concert van te maken: Call It a Ritual, het heerlijk opgebouwde This Heart’s on Fire, het uitzinnige Kissing the Beehive en publiekslieveling I’ll Believe in Anything, dat ondanks een gesneuvelde gitaar het voorspelbare hoogtepunt van dit optreden vormde.
Als Wolf Parade een volwaardig concert had kunnen spelen en als vijfde lid Hadji Bakara er bij geweest was, hadden we ongetwijfeld een verpletterende doortocht meegemaakt. Desalniettemin een puike prestatie.
Als Wolf Parade een volwaardig concert had kunnen spelen en als vijfde lid Hadji Bakara er bij geweest was, hadden we ongetwijfeld een verpletterende doortocht meegemaakt. Desalniettemin een puike prestatie.
[pagebreak]
Niet al te veel volk in de gezellige balzaal voor René Lussier & RadioKUKAorkest. Is het omdat experimentele muziek een zaak van snobs en arty-farties is geworden? Of gewoon omdat het vanavond ook museumnacht is? Hoe dan ook, wij waren er en dát is wat telt. Lussier en zijn gelegenheidsband onder leiding van bassist Kristof Roseeuw waren immers in hun nopjes. Lussier zette meteen een sterk stukje in en we hoorden onmiddellijk waarom hij in één adem genoemd wordt met die andere groten van de improgitaar: Marc Ribot en Eugene Chadbourne.
We kunnen de muziek van Lussier het best omschrijven als opgefokte balmuziek met een manische depressie. Hier en daar hoorden we invloeden van Brel en er hing zelfs een zweempje Prokofjev in de zaal. Hoogtepunten van dit succulente concert waren L'oiseau fou (knettergekke vogelgeluiden voor gitaar en orkest) en een prachtige imitatie van een internetverbinding van pakweg vijf jaar geleden.
Naast Lussier was Tom Wouters, drummer en klarinettist par excellence, de ster van de avond. Zijn virtuositeit werd op luid applaus onthaald. Enig minpuntje aan de performance was het abrupte einde, maar dat was volledig te wijten aan de programmatoren van Vooruit. Een vooruitstrevende band als deze chronometreer je niet jongens. Echt niet.
We kunnen de muziek van Lussier het best omschrijven als opgefokte balmuziek met een manische depressie. Hier en daar hoorden we invloeden van Brel en er hing zelfs een zweempje Prokofjev in de zaal. Hoogtepunten van dit succulente concert waren L'oiseau fou (knettergekke vogelgeluiden voor gitaar en orkest) en een prachtige imitatie van een internetverbinding van pakweg vijf jaar geleden.
Naast Lussier was Tom Wouters, drummer en klarinettist par excellence, de ster van de avond. Zijn virtuositeit werd op luid applaus onthaald. Enig minpuntje aan de performance was het abrupte einde, maar dat was volledig te wijten aan de programmatoren van Vooruit. Een vooruitstrevende band als deze chronometreer je niet jongens. Echt niet.
Na een korte opbouw van de backline, stapten Sam Shalabi en zijn Egyptian Light Orchestra het podium op. Blikvanger van de avond was voor ons, chauvinisten, uiteraard Bart Maris. Die ging deze avond duidelijk electrisch. Door zijn karakteristieke trompetgeluid, dat voor de gelegenheid door een heuse effectbox gestuurd werd, bepaalde hij ontegensprekelijk het algemene geluid van de band.
Shalabi begon het concert op de 'oud', de arabische voorloper van de Europese luit. Zijn repetitieve schemaatjes vormden iedere keer weer de basis voor een uitgebreide jam die ons bij wijlen het petje serieus te boven ging. Soms werd het gewoonweg chaos, en dat vooral door de irritante kerel die achter Shalabi het geluid van de nodige blieps en stoorzenders voorzag. Heel leuk, maar ze hadden die jongen zijn microfoon toch beter wat meer op “mute” gezet.
Een wederom repetitief figuurtje werd ingezet door de violiste, waarna het hoogtepunt van het concert volgde: een akoestisch jam, waarbij de electronica mooi achterwege gelaten werd, liet de band in haar volle glorie zien. Een zeer mooie afsluiter van een middelmatige performance.
Shalabi begon het concert op de 'oud', de arabische voorloper van de Europese luit. Zijn repetitieve schemaatjes vormden iedere keer weer de basis voor een uitgebreide jam die ons bij wijlen het petje serieus te boven ging. Soms werd het gewoonweg chaos, en dat vooral door de irritante kerel die achter Shalabi het geluid van de nodige blieps en stoorzenders voorzag. Heel leuk, maar ze hadden die jongen zijn microfoon toch beter wat meer op “mute” gezet.
Een wederom repetitief figuurtje werd ingezet door de violiste, waarna het hoogtepunt van het concert volgde: een akoestisch jam, waarbij de electronica mooi achterwege gelaten werd, liet de band in haar volle glorie zien. Een zeer mooie afsluiter van een middelmatige performance.
21 januari 2009