Eric Steckel - Solo's, blues en meer solo's
de bosuil, 4 mei 2022
In zoveel mogelijk landen laten genieten van de gitaarkunsten, dat is het streven van Eric Steckel. De bluesrockgitarist heeft de teller nu op achtentwintig staan, maar met deze tour zal dat aantal snel stijgen. Weert kan hij in ieder geval afstrepen.
Geboren in 1990 en amper elf jaar later komt zijn eerste album uit. Het talent uit van deze jonge Amerikaan ligt er duidelijk heel dik bovenop. Later volgde een gig op het Sarasota Blues Festival, hetgeen uiteindelijk weer leidde tot een tour met niemand minder dan blueslegende John Mayall. Een goede fundering voor een stevig groeiende carrière.
Na een afwezigheid van alweer vier jaar deed Eric Steckel ook Nederland nog eens aan. Aan de T-shirts in het publiek te zien heeft hij hier de vorige keer de nodige indruk nagelaten. Ook nu werden ogen wijdopen gesperd en verliet het publiek allesbehalve ontevreden de zaal. Het jonge gitaartalent begon de avond met Solid Ground, een track die de grondvesten van de zaal deed beven. De vuige gitaarriff maakte het publiek meteen wakker en het heerlijkestem geluid van Steckel zorgden voor een warm welkom. Zoals in zowat elke song van de avond legde hij ook hier een ongekende solo neer. Hoewel de albumtracks solide nummers zijn, gooit hij er live steevast minuten durende solo's tussen.
Voor deze shows heeft de uit LA afkomstige muzikant twee Nederlandse metgezellen opgeroepen. Henri van den Berg zat achter de drumkit en Jos Kemps hanteerde de basgitaar. Samen legden ze een ijzersterke basis neer. Hoewel dit niet zijn vaste bandleden zijn, voelden ze elkaar toch perfect aan. Tijdens Born Under A Bad Sign ontstond er zelfs een klein sologevecht tussen gitaar en bas. Jammer dat alle ogen vooral op de protagonist gericht waren, want ook die twee kunnen een stevig stukje spelen.
Voor de echte gitaarfanaten was dit een fantastische avond, voor wie voor het grotere geheel kwam, draaide het misschien enigszins uit op een teleurstelling. De elf nummers bevattende set werd voor het grootste gedeelte gevuld met solo's, solo's en nog meer solo's. De snarenvirtuoos heeft een prachtige stem, maar helaas liet hij die maar kort horen. Het positieve was dan weer dat hij er zichtbaar meer van genoot om de vingers over de hals van de gitaar te laten vliegen en de meest waanzinnige geluiden tevoorschijn te toveren.
We're Still Friends bevat op plaat een te gek orgel, maar live ontbrak dat jammer genoeg. Maar Eric zou Steckel niet zijn, als hij hieraan niet een uitstekende invulling gaf met gitaar. Zo kreeg deze ingetogen en gevoelige track toch nog de kracht en emotie mee, die ook het origineel uitstraalt. Terwijl de frontman de stembanden bevochtigde, ontstond er bovendien een spontane jamsessie tussen bas en drums. Alweer een blijk van het talent waarmee die twee te koop lopen. Zelfs de held van de avond leek hiervan onder de indruk te zijn en nam dan maar op zijn gemak nog een paar slokken van zijn fles. Het in 2012 uitgebrachte Empty Promises gaat volgens Steckel nooit vervelen en zal de set dan ook nooit verlaten. In De Bosuil deed de uitvoering ervan de titel vergeten met één van de mooiste solo's van de avond.
Onderweg naar buiten hoorde je overal de verbazing uitgesproken worden over het talent dat deze kerel in zicht heeft. Wij konden dat enkel maar bijtreden.