Eric Clapton - Bluesgitarist pur sang

Sportpaleis, 12 juni 2022

Het is alweer twaalf jaar geleden dat mijnheer Slowhand een optreden gaf op Belgische bodem. Ook toen viel de keuze op het Sportpaleis in Antwerpen als ideale uitvalsbasis voor de ondertussen zevenenzeventigjarige gitarist. Waar hij toen nog werd vergezeld door Steve Winwood en voornamelijk putte uit de Blind Faith-catalogus, lag de focus nu op het solowerk. Na meer dan twee jaar uitstel - blijkbaar woedde er ergens een pandemie - was het dan eindelijk zover. De vraag die ons samen met een uitverkocht Sportpaleis bezighield: is Clapton nog steeds God?

 

Terwijl het publiek langzaam toestroomde in het Sportpaleis viel de eer te beurt aan The Bluesanovas om de avond te openen. Aan enthousiasme was er geen gebrek bij dit vijftal uit Duitsland. Ze brachten swingende Chicago-blues met een gezonde portie rock-’n-roll. Vooral gitarist Filipe de la Torre stal de show met krachtige gitaarsolo’s die hij onvermoeid op het publiek afvuurde. Dit was hun eerste optreden in België en het was duidelijk dat The Bluesanovas zieltjes kwamen winnen. Het moet toch wel spannend geweest zijn om dat eerste optreden in de grootste zaal te spelen, terwijl je de hete adem van de grootmeester vanuit de coulissen in je nek voelt. Een geslaagde cover van het Willie Nelson-nummer Nightlife in de versie die we kennen van wijlen BB King leidde tot het vroege hoogtepunt van een zeer geslaagd optreden.

Om stipt negen uur doofden de lichten en stapten Eric Clapton en band ontspannen de bühne op. Ondanks de leeftijd en uitgesproken levensstijl in het verleden zag de gitarist er verassend beter uit dan de gemiddelde zeventiger. Wanneer hij vervolgens de zwarte Fender Stratocaster om de hals snoerde, was het plaatje compleet. Met een glimlach werd Pretending ingezet, het openingsnummer van het album ‘Journeyman’. De pompende baslijn werd verzorgd door niemand minder dan Nathan East, de man die wel eens de meest opgenomen bassist in de geschiedenis van de popmuziek genoemd wordt. Eerder leende hij al zijn diensten aan artiesten als Michael Jackson, Phil Collins, Daft Punk, Stevie Wonder en vele anderen. De glimlach op het podium in combinatie met het daverende applaus bewezen dat het blije weerzien wederzijds was.  

Dat de band rond Clapton tot de wereldtop behoort, werd met het aansluitende nummer Key To The Highway nogmaals bevestigd. Hoewel Clapton vele pophits op zijn naam heeft staan, voelt de gitarist zich duidelijk comfortabeler in de blues. Na een swingend Hoochie Coochie Man was het de beurt aan Paul Carrack om de microfoon te bemannen voor diens eigen nummer How Long. Het publiek reageerde enthousiast om de fijne interactie te zien tussen Carrack en Clapton die elkaar uitdaagden in een muzikaal duel.

Met I Shot The Sheriff bereikte het optreden een eerste hoogtepunt met een vurige gitaarsolo van zowel Clapton als Boyle Bramhall II, ook al een legendarisch bluesgitarist met een unieke speelstijl. Bramhall speelt namelijk linkshandig op een rechtshandige gitaar, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jimi Hendrix heeft hij de volgorde van de snaren nooit aangepast. De wisselwerking met Clapton was subliem. Het contrast tussen de gruizige distortion en de cleane overstuurde gitaarklank van de Stratocaster blijkt een perfect huwelijk.

Met Mean Old World wordt het tweede, akoestische luik van het optreden ingeleid. Het was de eerste maal dat dit nummer live werd gespeeld. Ditmaal kroop Doyle Bramhall II in de rol van mondharmonicaspeler voor deze legendarische Derek And The Dominos-bewerking. Vervolgens was het de beurt aan Nobody Knows You When You’re Down And Out, een cover van Jimmy Cox in een prachtige doorleefde versie. Hierna richtte Clapton voor de eerste keer de aandacht op het publiek, een zeldzaamheid. Hij had namelijk een vraag: of we Happy Birthday wilden zingen voor de eenentwintigste verjaardag van zijn dochter Julie? Een overweldigend verjaardagsliedje barstte los in Antwerpen. Toen daarna nog een enthousiast "Hiep hiep hoera" volgde, kon de gitarist de ontroering niet verbergen.

Met de akoestische versie van Layla werd de serie hits ingezet. De klassieker klonk langzamer dan we gewoon zijn en kreeg in combinatie met de ouder wordende stem een nieuwe invulling. Geen vurig betoog van een twintiger met gebroken hart maar een man die beschouwend terugkijkt op zijn leven. Na het ingetogen Tears In Heaven was het weer tijd om de versterkers open te draaien.

Met Badge werd er weer vanouds gesoleerd over het tapijtje dat Nathan East en drummer Sonny Emory - die van Earth, Wind & Fire - neerlegden voor Claptons voeten, gevolgd door het bijna obligate Wonderful Tonight. Het was tijd om het vakmanschap nog eens door te laten schemeren en de leuze "Clapton is God" te onderstrepen: overstuurde bluesrock met lange geïnspireerde solo’s. Je weet dat je getuige bent van een oerkracht, wanneer je Clapton enkele stappen achteruit ziet nemen om vervolgens met het hoofd in de nek de gitaar te laten huilen. Tevreden verliet de band het podium na nog  Cocaine op het Sportpaleis af te vuren. Een staande ovatie viel hen te beurt, waarna ze nog kort terugkeerden om Joe Cocker’s High Time We Went te spelen.

Deze avond toonde nogmaals aan waarom Eric Clapton de titel levende legende waardig is. Zijn carrière omspant meerdere decennia van relevante hits in verschillende gedaantes. Van de tijd bij The Yardbirds, als Bluesbreaker, bij Cream, Blind Faith en Derek And The Dominos. Om nog te zwijgen van het solowerk. Wie met het idee kwam om de gitarist te zien met de ellenlange improvisaties uit het Cream-tijdperk was beter thuis gebleven. Vijftig jaar is een lange periode en mensen evolueren nu eenmaal. Doorheen de jaren wist Clapton als een beeldhouwer elk overbodig stuk weg te kappen om uiteindelijk enkel de essentie over te houden. Een bluesgitarist pur sang. Hij zal nooit bekend staan om de bindteksten. En dat hoeft ook niet. Clapton liet in Antwerpen de muziek spreken en deed dat met een vocabulaire om u tegen te zeggen.