Eosine, Beatrix - De jeugd van tegenwoordig

Trefpunt, 4 december 2024

Waarom fietsen wij op een koude woensdagavond naar de andere kant van de stad? Wel, om verrast te worden door okselfrisse bandjes als Beatrix en Eosine, meneer. Dat is exact wat woensdagavond in Gent gebeurde.

Mogen we ook de volgende paragraaf met een vraag beginnen? Wat kan er zo mooi zijn aan een doordeweeks concertavondje zonder erg hooggespannen verwachtingen? Omvergeblazen worden door een openingsband waar je nog nooit van had gehoord, maar die instant door jezelf en je concertbuddies rond je op goedkeurend geknik en een gelukzalige glimlach wordt onthaald. Dat is exact wat Beatrix met ons deed.

Drie jonge meiden, genaamd Megan, Winnie en Anna-Fleuri, stonden op het podium alsof het hun eerste optreden was en begonnen de set met een vreemde gitarenintro, gespekt met allerlei fieldrecordings. Intrigerend, en net voor het riskeerde te arty te worden, schakelde het Hollandse trio over op lekker rammelende indierock. Zo klonk de tandem Castle Keep en Princess als een demo-outtake van The Breeders. Een half uur lang werden geluidjes afgetast, maar het noisy geëxperimenteer mondde telkens weer uit in een catchy lo-fi deuntje. Kort, eerlijk en heerlijk. De machtige, nietszeggende driestemmigheid van het bandje klonk als de kers op de veelbelovende taart. Soms waanden we ons in een repetetitiekot, waar we met plezier in een hoekje meegenoten van Beatrix' verkenning langs gedistorteerde muziekjes. Ontwapende oorwurmen als het verslavende Not For Sale en afsluiter Provocateur verleidden ons en vele anderen achteraf tot een bezoek aan de merchtafel. Debuutcassette 'The Birth Of Bea' ging als de spreekwoordelijke zoete broodjes over de toonbank. Dat twaalf euro voor evenveel minuten muziek een beetje een kat in een zak bleek, kon ons niet deren. Kort en heerlijk, weetjewel.

Als we in ons eindejaarslijstje gevraagd worden naar het voorprogramma uit 2024 dat volgend jaar op meer mag hopen", dan stipt ondergetekende alvast Beatrix aan. En toeval of niet, die bescheiden eer viel vorig jaar te beurt aan "het piepjonge Luikse bandje Eosine" dat in Trefpunt als headliner geboekt stond. In de categorie "Snelstgebouwde wall of sound van 2024" zullen we ook niet om Eosine heen kunnen, want concertopener Digitaline trok vanaf de eerste noot een collectieve geluidsmuur op waarvan we drie minuten lang moesten bekomen.

Anderhalf jaar geleden warmde Eosine in de Botanique de zwanenzang van BRNS op en werden we instant verliefd op het bandje. Eind 2024 klinkt en oogt de band rond Elene Lacroix volwassener (ze vierde in Gent haar drieëntwintigste verjaardag!), maar soms konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Lacroix en haar drie bandleden op het randje af te hard hun best deden en daarmee de spontaneïteit en onschuld uit de muziek en het concert filterden. Anderzijds was het indrukwekkend te zien hoe Eosine een strak geregisseerde show kon laten rijmen met ongecontroleerde chaos. De witte dresscode voor de groep, die zo fungeerde als menselijk projectiescherm voor de geestesverruimde visuals, flirtte dan wel met het theatrale, als Lacroix al in de eerste song de zaal introk om tussen het publiek te spelen en tijdens afsluiter No Horses op het podium stuiptrekkend lag te kronkelen, dan besefte je dat Eosine in de eerste plaats naar Gent kwam om henzelf en Trefpunt van de sokken te blazen (geen nood: aan de merch waren groene Eosine-sokken te koop, kid you not!).

Ook tussen de songs in, kregen we een mix van gekunsteld voorbereide bindteksten en de zelfrelativerende mededeling dat haar 'Spotify wrapped' de muziek van Minecraft "uncool" op de eerste plaats had gezet of de schuchtere aankondiging dat ze Feather Weather voor het eerst live zouden spelen. Die nieuwe song begon lauwtjes, maar barstte heel traag open. De band grossiert in dit soort songs waar de langharig bebrilde gitarist meeslepende shoegazeverhalen uit de gitaar ontsproot terwijl Lacroix' snaren de hoofdweg toonden.

Die hele sound, die een been in de nineties had en het andere been in de tegenwoordige tijd, klitte samen in het episch lang uitgesponnen magnus opus Incantations, het soort song dat volgens de ordediensten vijf minuten duurde, maar volgens de aanwezigen dertig minuten. De band perste alles uit het concert wat er nog uit te persen viel tijdens slotsong No Horses, waarbij Lacroix stilaan uit zichzelf tredend het mantra "I am lost and found", bleef herhalen. Maar de controlefreak in haar keek toch heel even om naar het scherm om te checken of die mantra mooi synchroon was met de projectie van dezelfde woorden op het scherm. We hebben zo'n vermoeden dat de jonge Luikse genoot van dat verjaardagsuitstapje naar Gent. En wij, wij waren blij dat we uitgenodigd waren.

Eosine werd net toegevoegd aan de line-up van We Are Open in Trix, maar op 12 december staat de band ook nog in thuisbasis Luik in de Reflektor. Op 28 januari staat het viertal in Het Depot in Leuven en op 1 februari in de 4AD in Diksmuide. Wie houdt van bands als Slowdive, Echobelly en Lush, maar gebracht door een jonge meute die nog moest geboren worden toen die bands hun eerste leven leefden, raden we aan Eosine op één van die concerten mee te pikken!

De laatste paragraaf van dit verslagje gebruiken we graag voor een eervolle vermelding voor de Catalaanse band Santacreu. Na de festiviteiten in Trefpunt konden we honderd meter verderop in de Kinky Star nog het optreden van dit postmetaltrio meepikken. Veertien uur in de camionette tuffen om te spelen voor veertien personen (de spreekwoordelijke paardenkop gaf zelfs forfait), dat verdient ons respect.