Enter Shikari - Geduw, getrek en veel zweet

Muziekodroom, Hasselt, 29 januari 2013

Samen met de collega's van Cancer Bats besloot posthardcoreband Enter Shikari hun Europese tour te besluiten in een uitverkochte Muziekodroom. Hasselt maakte zich klaar voor een avond vol geduw, getrek en vooral enorm veel zweet.

Enter Shikari - Geduw, getrek en veel zweet



Als eersten waren Cancer Bats aan de beurt. Deze Canadese band combineert hardcore met southern rock en punkrock. Noem hen gerust  een hardere versie van het nu erg populaire Red Fang.

De Canadezen speelden niet echt een goede set. Integendeel, de vermoeidheid van de tour was te voelen en ondanks het feit dat zanger Liam Cormier als een halfgod onthaald werd, liep het publiek niet warm voor de band. Hier en daar werd er gretig ge-sms't en ook tegen de dranghekken aan bleef het soms ijzig stil.

Lucifer's Rocking Chair, dat het merendeel van de zaal wel kende, zette de massa een beetje in beweging. Maar Beastie Boyscover Sabotage werd dan weer niet goed gebracht. De aanvankelijke euforie ebde al bijna even snel weg.

Iedereen bleef als een blok staan na de laatste noten van deze terminaal zieke vleermuizen. Enter Shikari is dan ook één van die bands die je vooraan moet meemaken, in het heetst van de strijd. Heel wat mensen drongen dan ook naar voor.

“The Show starts in ten minutes.”, telde een zeemzoete en vintage jarenvijftigstem af, de show verkopend als een spektakel voor het gehele gezin. Tussen de vermelding van de tijd – er werd per minuut afgeteld - geen loeiharde hardcore, maar luchtige elektronische popnummers.

En dan was het zover: onder luid gejoel kwamen ze het podium op. Bijna onmiddellijk rolde een tsunami van lichamen naar voren. Sommigen werden op handen gedragen, anderen knalden tegen de toen al op elkaar geplette menigte aan. “Het is onze laatste show en ik hoop dat het dan ook extra gek gaat worden.”, beloofde zanger Rou Reynolds voordien nog. En die belofte maakten ze waar.

Op het podium beleefden de jongens de tijd van hun leven. Ze waren zichtbaar vermoeid, dat wel, maar naarmate het concert vorderde hervonden ze hun spunk en de ene meezinger na de andere werd door het publiek als één stem teruggekeild.

De setlist was als een roes: Sorry You're Not A Winner, Destabilise, Zzzonked, Mothership, Warm Smiles Do Not Make You Welcome Here,  bijna alle nummers, die op ons verlanglijstje stonden, werden gebracht door de zanger met de eeuwige muts en zijn vrienden.

Reynolds amuseerde zich trouwens te pletter. Als een zot ging hij op speakers staan. En ook bassist Chris Batten beklom het gevaarte waar Reynolds' mixers en draai-apparatuur in verstopt zat. Tijdens het laatste nummer beklom de uitgelaten zanger zelfs een ladder waarna hij met veel kabaal een symbaal tegen het hoge plafond klopte om hem daarna tegen de basdrum aan te gooien.

Dit was geweldig. Het geduw, het getrek en andermans zweet namen we er met plezier bij. Misschien was dat zelfs onontbeerlijk want de sfeer die er tijdens het optreden hing is moeilijk te verwoorden. Die kippenvelmomenten en adrenalinekicks, die energie van een massa in beweging en vervoering moet je nu eenmaal gewoon zelf meemaken.  

29 januari 2013
Lieze Neven