Empusae / Monnik / Dustbug - Next level
cc Ter Dilft, 12 oktober 2019
Het Consouling label blijft een buitenbeentje. En ze vragen ook niet beter. In een bijzonder leuk en aangenaam zaaltje in Hingene konden ze terecht voor het uitstellen van een staalkaart van nieuw werk. En daar wilden wij absoluut bij zijn.
Het geeft een soort van familiegevoel als je ziet dat de artiesten gewoon mee in de cafétaria het uur van aanvang zitten af te wachten, de één al wat zenuwachtiger dan de ander. Het verkleint de afstand tussen artiest en publiek nog meer. Net wat het label zo hoog in het vaandel draagt.
Het was nieuwbakken Consouling-aanwinst Dustbug die de avond mocht inzetten. Het was meteen duidelijk dat de man achter dit project, Karel Thant, gefascineerd is door de wereld van insecten. Dat spatte in onscherpe beelden van het scherm op de achtergrond, maar je leek het ook te horen in zijn muziek. Het auditief wriemelen en intrigerende andere geluidjes vormden het kader waarbinnen Dustbug zijn dromerige toetsen deed opleven. Die toetsen stuurde hij dan door een overdaad aan effectpedalen en doosjes om in golfjes over ons heen te trekken. Of hij liet zijn Fender Rhodes even voor wat het was en sprak de gitaar aan om zijn punt te maken. Dat was even poëtisch. Mooie kennismaking met schone muziek.
Eén van de voornaamste marketingprincipes is dat je moet proberen om zoveel mogelijk zintuigen aan te spreken. Voor Dustbug lag er aan de merchandise-stand een ornament, opgebouwd rond - uiteraard - een insect, maar dat ook de smaak kan aangesproken worden, is op zijn minst opmerkelijk. Aan de deur van de zaal kreeg je, net voor aanvang van het optreden van Monnik, een kopje thee aangeboden, lichtjes doorrookt en daarom ook enigszins eigenwijs en ongewoon. Net als de artiest zelf eigenlijk.
Thibaud Meiresone heeft met ‘Bitteroogst’ net zijn derde langspeler uit en wist ons daarmee al in te pakken. In Hingene werd duidelijk hoe je door de muziek kan opgeslokt worden, alles om je heen wegspoelend met de prachtige soundscapes die hij met zijn stem, een synth, een banjo, een loopstation, Nicolas Van Meirhaeghe (de muzikale helft van Empusae) op percussie en enkele effectpedalen tevoorschijn toverde. Het was bijna hallucinant hoe je jezelf verloor in de soms Gregoriaans aandoende gezangen, die dan met een subtiele tokkel en een slide op de banjo (en wij maar denken dat dat een gitaar was) aanvulde. De bloedrode, bijhorende beelden waren dan de volgende stap in deze empirische ervaring. Wij waren al fan na ‘Bedevaart’ en zijn dat nu nog meer. En de smaak, die bleef nog een hele tijd hangen.
Aan Empusae om dat te overtreffen. Het illustere duo, ver teruggetrokken op het podium, achter de respectievelijke tafeltjes had de hele nacht nog gewerkt aan de beelden en motion designer Christel Morvan liet die nu op het publiek los. Het was duidelijk dat de combinatie van de twee een heel eigen leven leidt. Beelden van ongure, maar vredige bossen waaruit een spook (de mens als eeuwige (milieu)kwelgeest) opduikt werden ingevuld met moeilijk definieerbare geluiden, die Van Meirhaeghe met de strijkstok of de ontelbare toestelletjes op zijn tafel uit de boxen deed schallen.
Ook zijn stem kreeg een belangrijke rol en werd nu eens donker dan weer opera-achtig vervormd terwijl het schilderij van een vrouw met de twee vingers in de hals, als voelt ze haar eigen hartslag, langzaam wegsmolten en als kaarswas op het scherm aanwezig bleven terwijl geometrische figuren pulseerden op de maat van de muziek. Uiteindelijk puurde Empusae een ritmische riff uit een snaarinstrument als om ons helemaal in zijn net te vangen. Dit was niet langer een concert, maar een onlosmakelijk geheel, dat je aan het denken zet, je uitdaagt en prikkelt. Muziek van een volgend niveau.
De volle maan verlichtte een wolkenloze hemel toen wij huiswaarts keerden. Maar de mist, de smaak en de beelden, die door de drie artiesten in ons hoofd waren achtergelaten, kon ze niet verdrijven. En dat was ook niet de bedoeling.