EMP Persistence Tour - Stagediven voor gevorderden

Ancienne Belgique, 19 januari 2020

Januari staat traditioneel in het teken van de jaarlijks weerkerende Persistence Tour die ook in 2020 halt hield in België. Deze keer niet in De Mast of de Brielpoort, maar in de Ancienne Belgique. Een terugkeer naar Brussel dus, aangezien deze tour in het verleden ook al in AB heeft plaatsgevonden.

This Means War moest verstek laten gaan. Vervanger Countime bestaat letterlijk uit zwaargewichten en profileert zich ook als dusdanig. Vanaf de eerste noot werd als een pletwals tekeergegaan en slaagde de groep erin om al vroeg op de avond enige beweging te krijgen in de nog mager gevulde zaal. Er ontstonden zelfs enkele voorzichtige moshpits. Dat deze band niets nieuws brengt, was dan ook geen enkel probleem. Het publiek was opgewarmd voor wat nog komen moest, maar een blijvende indruk heeft Countime niet nagelaten.

Hetzelfde kan gezegd worden van Cutthroat. De stadsgenoten van de eerste band legden de lat weliswaar iets hoger en zorgden aldus voor wat meer beweging in de menigte: de voornoemde pits werden groter. De band brengt een mix van typische jarennegentighardcore met een scheutje thrash, maar ook hier was het dertien-in-een-dozijn-gevoel niet veraf. Kwalitatief viel hier nochtans geen speld tussen te krijgen,

Toch even vermelden dat ons land voldoende hardcore- en punkrockbands rijk is, die op een hoger niveau spelen. Denk maar aan CLCKWS, F.O.D. of Mindwar en piepjonge, maar talentvolle acts als Low Life, Pebble en Animal Club. Waarom niet één van die lokale groepjes boeken om je festival te openen? De zaal had gegarandeerd al vanaf de eerste band vol gestaan, zeker weten.

Wisdom In Chains heeft een ijzersterke reputatie opgebouwd. De talloze T-shirts van de band waren in dat verband al een indicatie. De zaal was dan ook een eerste keer echt goed gevuld. Aangevuurd door een bijzonder beweeglijke en charismatische frontman ging de band tekeer als een sloophamer. De eerste stagedivers maakten meteen een duik en de hardcore met een boodschap ging er als zoete broodjes in.

Dit was het soort hardcore waarvoor ook wij graag uit de luie zetel komen. Voor je het wist stond de AB in lichterlaaie en dat zou blijven duren tot het einde van de show. Wisdom In Chains voldeed aan de hoogstaande verwachtingen en had, op basis van dit optreden, gerust een paar treden hoger op de affiche mogen staan.

Dat de man niet kan stilzitten, blijkt uit de talrijke andere projecten waaraan de voormalige frontman van Biohazard heeft meegewerkt. En ook als soloartiest toont Billy Bio waar hij de mosterd heeft gehaald. Je kan dan ook niet voorbij aan de verwijzingen naar zijn vroegere band. Die muziek zit nu eenmaal verankerd in zijn genen. Maar Billy Bio vertelt ook een verhaal en ramt dat met plezier door je strot. Op het podium zorgt dat voor vuurwerk, dat in je gezicht tot ontploffing wordt gebracht.

Niet alleen kon je hier onmogelijk op stil blijven staan, tegelijk werd de maatschappij een spiegel voorgehouden. Billy Bio straalde vooral spelplezier uit: niets routineklus afwerken of sterallures ophangen. Deze man is het duidelijk nog niet verleerd.

Als we prijzen voor het grootste aantal stagedivers per concert zouden geven, ging de gouden medaille naar de volgende band. Toby Morse, in een vorig leven roadie van Sick Of It All, kan als frontman prat gaan op tonnen charisma, beschikt bovendien over een oneindige dosis energie en zoekt zijn publiek voortdurend op. Na al die jaren – H2O is toch al sinds 1994 deuren aan het intrappen – blijkt dat deze band, net als de vorige, nooit een routineklus aflevert. Integendeel, deze punkrockpioniers gingen vanaf de eerste tot de laatste noot als wildemannen tekeer, waardoor een lekkere chaos ontstond.

Menig frontman van de andere bands kwam een streepje meebrullen, tot hilariteit van de fans, maar ook voor het podium ontstond een aardverschuiving. De stagedivers volgden elkaar razendsnel op en sommige fans namen ook de microfoon al eens over. H2O kan het nog steeds en bewees dat ook in de AB.

Ook Street Dogs hoeft geen introductie. De band rond ex-Dropkick Murphys-zanger Mike McColgan sloeg ons ooit met verstomming op Groezrock. Ook al hoor en zie je de invloed van zijn vroegere band binnen deze muziek duidelijk passeren, de band heeft een eigen smoel ontwikkeld en bewees nog steeds ijzersterk in de schoenen te staan.

Desondanks leken de jongens de wilde haren toch een beetje verloren te zijn, maar de vuurkracht is gelukkig overeind gebleven. McColgan blijft nog steeds doorgaan tot niemand meer stil staat. Geen eenvoudige opdracht, maar Street Dogs waren de voorgaande band ruim van antwoord. Missie geslaagd dus!

Agnostic Front deed medio jaren tachtig New York exploderen met het ondertussen legendarische debuutalbum 'Victim In Pain'. Vorig jaar vierden ze het vijfendertigjarig jubileum, dat hen ook naar De Casino in Sint-Niklaas bracht. De band mag gezien worden als één van de grondleggers van de hardcorescene en zette als co-headliner van het festival de puntjes op de i. Na de dreigende intro The Good, The Bad And The Ugly zaaide de band dood en verderf en maaide alles omver.

De potentiële opvolgers staan al een tijdje aan de poort, maar Agnostic Front blijft zijn plaats binnen de scene meedogenloos verdedigen. Na al die tijd staat er nog geen sleet op deze band. De boodschap is nog steeds dezelfde en songs als Police State, Old New York en Gotta Go onderstreepten dat. Na afsluiter Blitzkrieg Bop bleef er dan ook alleen maar ravage achter.

Merkwaardig dat er voor de laatste band Gorilla Biscuits, nochtans ook een grote naam die ruimschoots de sporen heeft verdiend, plots minder volk in de zaal stond. Albums als 'Gorilla Biscuits' en 'Start Today' zijn uitgegroeid tot ware hardcoreklassiekers. De band hield er in 1991 mee op, maar werd in 2006 opgevist. En eigenlijk teren ze nog steeds op die ene plaat uit 1989, maar niemand die daarom maalt.

De set werd ingezet met trompetgeschal, waarna alle registers een laatste keer open werden getrokken. Stand still, New Direction en Good Intentions werden uit volle borst meegebruld. Alsof ze die plaat nu pas hadden uitgebracht. Met enkele stevige covers (Minor Threat van Minor Threat, As One van Warzone en Sitting Round At Home van The Buzzcocks) werd een perfect slotakkoord aan deze bijzonder geslaagde avond gemaakt. En Start Today was de ultieme kers op de taart.