Emmylou Harris & Daniel Lanois - Niet overgetelijk

Stadsschouwburg, Antwerpen, 23 mei 2014

Zo’n twintig jaar geleden zat de carrière van Emmylou Harris, een countrydiva die al enkele jaren lang steeds weer dezelfde plaat maakte, in een fameus dipje en haakten de fans af. Ze zocht iets anders, kwam in contact met de toen heel hippe producer Daniel Lanois. Samen maakten ze ‘Wrecking Ball’ en the rest - as they say - is history.

Het is het verhaal dat Harris zelf vertelde in de quasi-volgelopen Antwerpse Stadsschouwburg tijdens de 'Wrecking Ball Celebration Tour' ter ondersteuning van de reissue van het legendarische album. Bij wijze van opwarming had Daniel Lanois reeds voor een voorprogramma gezorgd waarin hij soundscapes uit eigen huis op de scène toverde en bovendien nog enkele herkenbare nummers uit zijn ondertussen ook al niet meer zo jonge solowerk bovenhaalde.

Maar iedereen was natuurlijk gekomen voor Emmylou Harris, ondertussen uitgegroeid tot de enige grande dame van de country. Ze serveerde 'Wrecking Ball' van a tot z met de nummers in precies dezelfde volgorde als op de cd.

Dat Harris steeds een feilloze keuze van covers weet te maken is niet alleen een understatement, het is wellicht één van de redenen voor de inmiddels verworven status. Eigen werk maken is immers een stuk moeilijker, zo gaf ze eerlijk toe. En de nummers van 'Wrecking Ball' zijn natuurlijk ijzersterk.  Als je songleverenciers Steve Earle, David Olney, Bob Dylan of Lucinda Williams heten, kan er moeilijk iets misgaan.

Dat gebeurde ook niet tijdens het concert hoewel we toch wel een routineus randje bij sommige uitvoeringen ontdekten. Every Grain of Sand of Sweet Old World en zelfs Waltz Across Texas Tonight van haar steun en toeverlaat Rodney Crowell werden goed gebracht, maar misten bevlogenheid.

Die hoorden we wel in Orphan Girl, met Goodbye het hoogtepunt van het concert, en in Goin’ Back To Harlan van de onvolprezen McGarrigle Sisters. Harris wees ons trouwens zelf op de sterke Canadese inbreng bij 'Wrecking Ball'. Naast hoger genoemde gezusters leverde ene Neil Young de titelsong en zorgde Daniel Lanois voor een absoluut schitterende productie, beide heren eveneens uit - jawel - Canada.

Still Water bleek een outtake van de 'Wrecking Ball'-sessions en rond The Maker breide Lanois een klanktapijt zoals alleen hij dat kan.

Bij de bisnummers werd er teruggegrepen naar het repertoire uit de tijd toen Harris nog een brunette was (haar eigen woorden). Het autobiografische Boulder To Birmingham, Pancho and Lefty van Townes Van Zandt en het aan de gekidnapte Nigeriaanse schoolmeisjes opgedragen Calling My Children Home kregen een respectvolle versie met de typische Harris-frasering. Afgesloten werd er met My Songbird van de onlangs overleden Jesse Winchester.

Het laatste applaus stierf vrij vlug uit. Misschien omdat men wist dat het helemaal gedaan was, misschien ook om aan te geven dat dit concert goed, maar niet onvergetelijk was.