Emily Jane White - De onverklaarbare barrière
Minard, Gent, 15 maart 2014
Emily Jane White is een Amerikaanse singer-songwriter die put uit de meest desolate plekken van haar ziel. Toen ze nog studeerde maakte ze deel uit van lokale punk- en metalbandjes, nu kiest ze al enkele jaren voor de akoestische gitaar. Haar donkere teksten zijn daarentegen gebleven, wat resulteert in pure muziek met een steeds wederkerend ruw kantje. Op zondag 9 maart kwam EJW in de Minard haar vierde album 'Blood/Lines' voorstellen.
Eerst mocht het sympathieke duo van Say Say het publiek opwarmen. Say Say bestaat uit gitariste Barbara Sarmentero en Judith Van Eeckhout aan het keyboard. Samen nemen ze de zang voor hun rekening. Het duo begon wat aarzelend, zelfs wat rommelig met veel foutjes in het samenspel, maar groeide doorheen hun set. Vooral hun eerste single In the Middle Of This klonk ook live even spannend als op hun ep. Dus graag nog iets meer live-ervaring voor deze veelbelovende band.
Emily Jane White kwam in een verwachtte theatraliteit op, dat ons ietwat deed denken aan Bat for Lashes. Gehuld in een rood gewaad op een sokkel staarde ze over het publiek om dan in alle ernst te beginnen aan Keeley, een ballad uit haar laatste cd 'Blood/Lines'. Meteen daarna komt een van de beste nummers op die plaat, Faster than the Devil. Even theatraal gebracht, natuurlijk.
Hoewel Blood/Lines al haar vierde cd is, greep White zelden terug naar vroeger werk. Logisch, want deze plaat is veel obscuurder dan haar vorige muziek. Maar je merkte dat het publiek hier wel op gehoopt had. Wanneer ze dan teruggreep naar Two Shots To The Head en Dagger, twee nummers uit haar debuutalbum, werd er dan ook eens opgelucht ademgehaald.
De zangeres, die zelf bijzonder goed bij stem was, werd ook nog eens vergezeld door drie topmuzikanten, waarbij vooral cellist Shawn Alpay er vaak bovenuit stak. Zoals bij zijn intro in Thoroughbred waarbij hij diverse geluiden uit zijn instrument liet komen, die je helemaal niet met de cello zou associëren. Ook de muurnimfen van de Minard zagen dat het goed was.
Toch was dit geen topconcert. Of het nu lag aan het iets ouder publiek, aan het vele nieuwe werk, of aan de loomheid door het eerste zonnige weekend, feit is dat het publiek in al z’n luiheid maar amper de handen op elkaar kreeg. Dat terwijl de band, met White voorop, er alles aan deed om hun publiek in hogere sferen te brengen. Het mocht helaas niet baten. Er bleef een onverklaarbare barrière tussen musici en publiek.
En zo komt het dat het dat zowel de band als de toeschouwers niet met een bevredigend gevoel naar huis gingen. Jammer, want Emily Jane White blijft wel een grote dame.