Emiliana Torrini - Vol, warm en terug

Botanique, Brussel, 16 november 2013

Het was een hele tijd opvallend stil rond Emiliana Torrini. De 36-jarige IJslandse had er enkele moeilijke jaren opzitten en werd ondertussen ook moeder. Reden genoeg om haar tijd te nemen voor haar vierde plaat; het volle en warme ‘Tookah’. Het concert van vanavond werd al even vol en warm.

Emiliana Torrini - Vol, warm en terug



Bij het grote publiek is Torrini vooral bekend van Jungle Drum, de hit die haar vijf jaar geleden op de kaart zette en haar uiteindelijk ook deed opbranden. Wat het publiek toen niet wist, is dat dit nummer allesbehalve representatief is voor haar andere werk. Op ‘Tookah’ horen we voor het eerst ook aardig wat elektronica en dat maakte dat Torrini tijdens dit concert een grote stap gezet leek te hebben.

Opener Tookah was daar al meteen een goed voorbeeld van. Toch duurde het even eer de zeskoppige band op gang kwam en Home en Animal Games verdronken aanvankelijk in te diepe bassen. Vanaf Caterpillar leken ze echter op gang te komen en werd het nummer na nummer duidelijker dat dit wel eens een prachtige avond zou kunnen worden. Een gevarieerde set lag aan de basis daarvan.

Zo waren bijvoorbeeld Elisabet en Sunny Road haast ontroerende rustpunten. When Fever Breaks en het absolute hoogtepunt Echo Horse (History of Horses) – wat nog nooit eerder gespeeld werd– waren langzaam opbouwende explosies. Een hoogtepunt van hetzelfde kaliber was de zinderende afsluiter Blood Red.

Het heerlijke Big Jumps of Me and Armani haalden de melancholie even uit de set en hetzelfde gold voor het tegen dan al compleet overbodige bisnummer Jungle Drum, dat zelfs helemaal niet binnen de set leek te passen. Geef ons dan maar dat andere bisnummer Seven Sorrows, een op muziek gezet gedicht van Ted Hughes!

Alles aan deze set leek goed te zitten en voor je stond een band die zichtbaar genoot van wat ze zelf deden. Torrini was daar nog het beste voorbeeld van. Anderhalf uur lang stond ze met gesloten ogen en een kamerbrede glimlach om haar mond te zingen. Het soort glimlach waar we zelf een gelukzalig gevoel van kregen. En deze haast perfecte, warme set versterkte dat gevoel alleen maar.

 

16 november 2013
Tom Weyn