Emiliana Torrini - Het Betere Stadiongevoel
Ancienne Belgique, Brussel, 3 februari 2009
Maar laten we beginnen bij het begin: een ‘voorprogramma’, zoals dat dan heet. De Schot James Yorkston was de eerste opwarmer van dienst. Hij bracht gelaagde muziek met enkel een gitaar en een halve stem. De andere helft was hij verloren in een café, door tot vier uur 's ochtends whisky te zuipen en op tafel te staan zingen. Leer ze ons kennen, die Schotten. Spijtig dat hij het moest doen zonder de arrangementen die er op plaat bijkomen, want nu klonk zijn korte set wel heel erg sober.
Dan werden we iets meer verwend bij Lay Low. In een recent interview liet Torrini zich ontvallen dat het niet voldoende is om boven een geiser te hangen om inspiratie te laten opborrelen, maar Lay Low leek dat te ontkrachten. Alsof die geisers desalniettemin toch kweekvijvers van schattige donkerharige elfenvrouwtjes zijn die op gezette tijdstippen in onze richting worden gespuwd om ons met een koddig Engels accent en een zak vol leutige popliedjes te vermaken. Spijtig dat Lay Lows lichtvoetige deuntjes van bakvisteksten waren voorzien, want de muziek was lang niet slecht.
Maar schattige donkerharige elfenvrouwtjes of niet, dé ster van de avond was uiteraard Emiliana Torrini. Met haar beeldig rood jurkje en gouden schoenen op hoge hakken kon ze zo de show stelen op elke Radio Modern-fuif. En ook die wilde swing vanuit de heupen tijdens Jungle Drum zou daar zeker bewondering oogsten.
Van bij opener Fireworks zat alles perfect. Torrini zong heel intens, met de ogen meestal gesloten, en bijna alle nummers kwamen uit haar laatste plaat, die heel wat pareltjes herbergt. Het titelnummer Me And Armini swingde bijvoorbeeld vrolijk en Gun klonk live nog een tikkeltje spannender. Bij het vroeger werk viel Sunny Road op als een nummer waarvan je telkens weer een krop in de keel krijgt, terwijl Heartstopper live dan weer iets meer tempo kreeg, iets wat het nummer ten goede kwam.
En ook tussen de nummers bleef Torrini haar beminnelijke zelve. De vooraf ingestudeerde bindteksten waren grappig, maar pas als ze vrijuit sprak, werd het echt hilarisch en kreeg ze de allures van een stand-upcomédienne.
Na de laatste bissen bleef het publiek schreeuwen om meer en voor één keer bond de organisatie in. De lichten gingen nog eens uit en Jungle Drum werd herhaald. Heel de AB zong en danste en leek even een stadion vol vrolijke en gelukkige mensen.