Emanuel And The Fear - Geen Champions League

Botanique, Brussel, 9 april 2010

Op de website van de Botanique werd Emanuel And The Fear aangekondigd als een elftal. Dan zou de rotonde hun persoonlijke Nou Camp zijn en zou het publiek als tegenstander kunnen fungeren. Maar Emanuel en co deden het met veel minder, en toch zetten ze een puik resultaat neer. Lijden onder de man-minder-situatie deden ze allerminst.

Uiteindelijk bleek het team van speler-trainer Emanuel Ayvas slechts uit zes personen te bestaan, met naast de man zelf in de spits een goed bezet middenveld: Nic Cowles op dwarsfluit, Liz Hanley op viool en Brian Sanders op cello. De verdediging werd waargenomen door bassist Gil Goldin en Drummer Jeff Gretz.

Op hun MySpace was al te horen dat de nummers van Emanuel And The Fear bol staan van de poëtische teksten en prachtig uitgewerkte en gearrangeerde muziek. Maar op het podium werd eerder de voorkeur gegeven aan het stevigere werk, waarschijnlijk vanwege de beperkte opstelling.

En dus vloog de band, na het nummer dat Ayvas solo voor zijn rekening nam met gitaar en mondharmonica, er meteen in met een stevige versie van het prachtige Guatemala, waardoor wij ons graag mee op sleeptouw lieten nemen naar Latijns-Amerika.

De dwarsfluit was in bijna alle nummers prominent aanwezig en overtuigde ons ervan – zoveel jaren na Jethro Tull – dat dit instrument best past bij een rockband. En ook de strijkers lieten zich bij momenten uitdrukkelijk horen. Alleen jammer dat de blazers dit keer niet op het appel waren, want dat had de ervaring ongetwijfeld nóg intenser gemaakt.

Dat Ayvas gevoel heeft voor poëzie, bleek nog maar eens toen hij vertelde over de wolken die Engeland, waar de band net vandaan kwam, als in een omhelzing leken vast te houden. Datzelfde gevoel voor dichtkunst komt trouwens ook in songs als The Rain Becomes The Clouds en Jimme’s Song terug.

Uiteindelijk wist de 'overmacht' aan publiek Ayvas nog te overtuigen om Comfortable Prison als bisnummer te spelen, ook al leek hij aanvankelijk niet veel te begrijpen van het aanhoudende applaus.

Dit was misschien geen Champions League-wedstrijd - daarvoor is het nog iets te vroeg - maar talent zit er ongetwijfeld in deze jongens en meisjes. Wij zijn dan ook benieuwd naar wat dit collectief in de toekomst nog kan en zeker ook zal brengen.