EMA - Geflirt met Vlaamse wandtapijten
Botanique, Brussel, 3 oktober 2011
EMA, of Erika M. Anderson om volledig te zijn, liet ons eerder dit jaar de intense plaat 'Past Life Martyred Saints' kennen. EMA zweeft tussen noise en folk en schrijft teksten die onheilspellend en emotioneel geladen zijn. Zaterdag mocht het publiek in de Botanique genieten van het sluitstuk van haar Europese tournee.
EMA begon haar set heel alleen met een creepy spoken word performance over een nachtmerrie vol babysitters, veel te grote honden en veel te onschuldige kinderen. Kortom zo'n twee minuten lang wist het publiek niet wat te denken en hoe zich te voelen, maar de nieuwsgierigheid gierde alvast door de zaal.
Echte opener was Marked. Het leek of de violist zijn instrument al vanaf de eerste noten aan flarden zou strijken. Grey Ship klonk grauw, grof en obscuur, terwijl Milkman dan weer een gewoon straffe rocksong is. Anderson is zo'n artieste met een présence, waar alle haartjes recht van gaan staan. Nu eens hotste ze rond met veel theatrale dramatiek en dan weer schreed ze als een krolse kat over het podium om zo de hele zaal al flirtend om haar vinger te draaien.
Tijd voor een covertje, vond de peroxide blonde. En zo werd de zaal getrakteerd op een heerlijke, wilde punkversie van Add it Up, waarvoor ze te rapen ging bij Violent Femmes. Gitaren laten clashen, daar houden ze bij EMA ook van, getuigde het oorverdovende Butterfly Knife waarin Anderson en haar gitariste elkaar de oorlog leken te verklaren door mét gitaar op elkaar in te gaan beuken.
Dat Anderson met melancholie worstelt stak ze niet onder stoelen of banken. Cherylee, een song die ze maakte met haar vorige band, Gowns, was een ietwat ontroerende solo-ode aan deze ter ziele gegane groep en vermoedelijk ook aan de vriendschap die daarmee gepaard ging.
California, het protestlied tegen het fake the-sun-is-shining-everybody's-happy-gevoel' van deze Amerikaanse staat en de hele wereld daarbuiten, beukte in op de Orangerie. Deels zwoel zingend, deels schreeuwend spoog Anderson haar ongenoegen en verdriet de ruimte in.
EMA is dol op Vlaamse wandtapijten en in Brussel waren ze ook dol op EMA. Als toemaatje bracht ze ons nog heel alleen Take One Two. Ze liet de zaal even in stille pauzemodus vertoeven om zich voor het ultieme bisnummer opnieuw te laten omringen door de hele bende. Tijdens Red Star flirtte Anderson nog een laatste keer met het publiek om dan in een wervelstorm van psychedelica backstage te verdwijnen.