Ellie Goulding - Moeilijk gaat ook

Ancienne Belgique, Brussel, 3 mei 2013

Als we de passage op Les Nuits 2010 niet meerekenen, dan was dit haar eerste volwaardige zaalshow in ons land. Het mag dan ook niet verwonderen dat het concert van Ellie Goulding vliegensvlug uitverkocht. De blonde popprinses zakte af naar de Ancienne Belgique met een nieuwe cd  onder de arm en latex klompen aan haar voeten.

De avond werd geopend door Matthew Koma. In een casual kostuum bracht deze singer-songwriter entertainment van hoog niveau. Een combinatie van pop à la Mika, dancebeats van Swedish House Mafia (waarmee Koma trouwens al heeft samengewerkt) en een stem die iets weg heeft van Jon BonJovi zorgden voor een interessant half uurtje. Hoewel er geen instant hits te horen waren, was het boeiende muziek waar we in de toekomst graag nog meer van horen.

Charli XCX is de tweede gast op de Ellie’s Halcyon tour. Deze twintigjarige dame heeft nu al referenties  om u tegen te zeggen. Zo verzorgde ze eerder al het voorprogramma van Santigold en Coldplay.

Helaas was Charli een schoolvoorbeeld om aan te tonen dat referenties niet alles zeggen. Met muziek die wel heel erg hard klinkt als Marina And The Diamonds bracht ze een set die ronduit slaapverwekkend was. De enige lichtpuntjes waren haar wulpse dancemoves en een versie van Icona Pops I Love It, een nummer dat ze zelf voor de groep schreef en waar ze ook op mee zong.

Dat Ellie Goulding haar set opende met Don’t Say A Word  had een mooi statement kunnen zijn; iets als: “Vanaf nu zeggen we niets meer. We zingen het!” Maar jammer genoeg liep er iets fout met de geluidsmix. Mevrouw Goulding kwam maar net uit boven haar vierkoppige achterban, die als bezetenen trommels aan gort sloegen.

Waar dit euvel snel werd aangepast, leek de energie van Gouldings muzikanten niet af te stralen op Ellie zelf. Alsof ze niet goed opgewarmd was waggelde ze nogal stijf over het podium. Misschien waren het die vreemde klompen?.

Tijdens de eerste drie nummers, Don’t Say A Word, Halcyon en Figure 8 verdronk ze in de bombast van haar muziek. Niet toevallig betreft het drie nummers van haar tweede, meer elektronische, langspeler, iets wat ervoor zorgde dat de backingvocals die op band meespeelden te nadrukkelijk aanwezig waren en zo de geloofwaardigheid een ferme knauw gaven.

Ruimte genoeg voor verbetering dus. Iets wat tijdens Salt Skin en Joy dan ook gebeurde. Met dat kleine, hese randje aan haar stem toonde ze wat ze vocaal in haar mars had. Maar helaas zaten er nog steeds redelijk wat opvullertjes van minder niveau, die steunden op de meelopende tape in de set.

Het werd pas echt goed toen ze een akoestische gitaar ter hand nam. Met een instrumentale intro kreeg ze de zaal muisstil. Tot er een herkenningsapplaus losbarstte bij de eerste noten van Guns And Horses. Wat volgde was pure magie. De zaal vulde zich met prachtige samenzang. En met een publiek dat voor pakweg tachtig procent uit vrouwen bestond was de opmerking van onze buur - "Scala is er niets tegen” - nog zo gek niet.

En het moment werd vastgehouden toen ze Your Song inzette, breekbaar en vertederend. Een versie waar Elton John fier op zou zijn. We hadden er even op moeten wachten, maar dit is de Ellie waarvoor we naar Brussel waren afgezakt.

Blijkbaar was dit de trigger want voor de rest van het optreden gooide ze alle remmen los. Heupwiegend, armen zwierend spatte het plezier er vanaf. Tijdens Anything Could Happen werd de zaal één grote dansvloer. En Starry Eyed werd aan zo’n verschroeiend tempo gespeeld dat we echt sterretjes zagen.

Het feest werd afgesloten met I Love Techno-waardige versies van Need Your Love en Lights, waarmee bewezen werd dat er, na een moeilijke start, maar één iemand verdiende in de spotlight te staan!