Eliza Doolittle - Originaliteit gevraagd

Ancienne Belgique, Brussel, 2 maart 2011

Originaliteit is iets dat de jonge Eliza Doolittle duidelijk nog niet onder de knie heeft. Want eens het publiek de verrassing van  haar überkort broekpakje had verteerd, was alle nieuws van deze show als sneeuw voor de zon verdwenen. Toch mocht haar eerste passage in de Ancienne Belgique er zijn. Ze maakte immers iedere ziel in de zaal vrolijk.

Ook de Belg Steven Bossuyt, die zijn geliefde Londen had verlaten om het voorprogramma te verzorgen, zorgde met zijn alter ego Sherman al voor enig vertier. In de eerste plaats kwam dat door zijn ietwat vreemde tic nerveux: tijdens het zingen draaide hij zijn tong in alle mogelijke posities en zijn lippen werden om de twee minuten bevochtigd. Maar Shermans soulvolle stem maakte het publiek eveneens goedgezind. Vooral zijn radiohit On Your Side werd goed onthaald.

Hadden we in 'Het Zesde Zintuig' op vtm het verloop van Eliza Doolittles concert moeten voorspellen, dan werden we nu als paranormaal aanzien. Haar concert bevatte immers bitter weinig surprises. Maar de eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat haar stem wél beter was dan verwacht. De Britse jongedame haalde probleemloos de hoge noten in de ballad So High of in Police Car, het duet met haar gitarist.

Om het concert een jazzy toets te geven, werden haar vier muzikanten in een blauw-wit streepjeshemd met rode vlinderdas gehuld. Haar begeleiding bestond uit een keyboardspeler, drummer, gitarist en contrabassist. Die zetten, nog voordat de zangeres te bespeuren viel, al neuriënd de begintoon van Missing in, waarna Doolittle zichzelf introduceerde met de eerste zin van het lied "I am Doolittle, but I do a lot." Leuk? Ja. Onverwacht? Verre van.

Alle liedjes volgden heel snel op elkaar, zo vlug dat de zangeres amper de tijd kreeg om van haar Red Bull of fles water te drinken. Skinny Genes was het tweede nummer van de set en Back to Front presenteerde Doolittle met "God I wish I was three again, so I'm carefree again." Bij A Smokey Room werd de zaal in tweeën gedeeld waarbij beide groepen verschillende lyrics moesten meezingen. De samenwerking liep wonderwel. En uiteraard eindigde haar set met de bekendste hit Pack Up.

Waar de Londense nog het beste in bleek was het uitspelen van haar charmes. Terwijl ze vrolijk over het podium danste - ze stond immers geen minuut stil - overschouwde ze de eerste zeven rijen alsof ze iedereen persoonlijk aankeek. En vooral die paar kinderen op de eerste rij kregen elk een glimlach aangeboden.

Na een wat teleurstellende bisronde met een cover van Roxettes I Never Loved A Man en haar eigen Mr. Medicine, zat het eerste Belgische concert van Doolittle erop. Het was nog niet top, maar we zagen wel veel positieve noten. Nu nog het geheel afwerken met wat verrassende elementen en onze paranormale kwaliteiten zullen snel verdwijnen.