Elbow - Intiem met meer dan tienduizend
Paleis 12, Brussel, 15 juni 2014
Collega (gv) had zo zijn twijfels na het optreden van Elbow in Club 69 eerder dit jaar. Maar die twijfels werden van tafel geveegd in Paleis 12.
Misschien ook een beetje logisch, want zo’n optreden voor de radio vraagt uiteraard om hits, nummers die de radiojongens en –meisjes later fier kunnen laten horen in hun programma. Geef ons dan maar een gewone show. Hoewel, kan je nog spreken van een “gewone” show als je met meer dan tienduizend mensen onder één dak zit? Elbow, zo bleek later, vond in elk geval van wel.
Geen klassieke afwisseling nieuw werk / hit dus tijdens deze show. Nochtans had het er alle aard van in het begin. Charge was bijvoorbeeld de ideale opener om een set mee te beginnen. De strijkers hadden, voor de band op het podium verscheen, het publiek al warm gemaakt voor wat volgen zou. Op het gigantische scherm, dat gedurende de show mooi zou opgedeeld worden in de nodige vakjes, televisieschermpjes, lijntjes en kolommetjes, fladderden vogels. En dan liet het orgel van Craig Potter uitdrukkelijk van zich horen. De show was begonnen.
The Bones Of You kreeg een klassieke versie met atypisch, zacht intermezzo in de finale en een schitterende afronding door de blazers en strijkers, die er nog een stukje van George Gershwins Summertime aan toevoegden.
Met Fly Boy Blue werd dan al een statement, dat kon tellen, gemaakt. De gitaar van Mark Potter scheurde door de song en nam de blazers meteen mee op sleeptouw. Maar uiteindelijk zou het nummer toch in alle rust eindigen.
Er zouden nog hoogtepunten volgen. The Night Will Always Win, dat het enkel met orgel en percussie deed was er één. The Birds, verderop in de set, sleepte ons ook mee. Tegen die tijd was het nieuw-nummer-afgewisseld-met-hit-procédé al lang afgezworen en werd een mooie doorsnede gespeeld uit het oeuvre van een band, die intussen al een discografie van de nodige klasse bij elkaar heeft geschreven. Anders kan je ook niet eindigen met een nummer als My Sad Captains, dat nota bene drijft op een tekst als “What a perfect waste of time”. Wij hadden in elk geval niet dat gevoel.
Dat Guy Garvey, afhankelijk van de hoeveelheid alcohol die hij tot zich heeft genomen, graag communiceert met het publiek en daarbij de clichés niet schuwt is al lang geen nieuws meer voor de Elbowfan. Die zingt graag mee met Grounds For Divorce en neemt met plezier deel aan de “reverse metrical wave”. Als hij dan uiteindelijk maar hits als Starlings, Lippy Kids en One Day Like This terugkrijgt in de bisnummers.
Wij lieten het ons graag welgevallen. Want wonderlijk genoeg hadden wij nooit echt het gevoel tussen meer dan tienduizend man te staan. En dat mag gerust een prestatie genoemd worden, dat Elbow dat intieme gevoel wist te creëren in een zaal als Paleis 12.