Elbow - Hartverwarmende perfectie

Ancienne Belgique, Brussel, 24 januari 2009

Niet minder dan legendarisch was het concert dat Elbow dinsdag in een uitverkochte Ancienne Belgique gaf. Magistraal, fantastisch, hartverwarmend, niet van deze wereld. Hun meesterwerk en met de Mercury Prize bekroonde ‘The Seldom Seen Kid’ en het reeds uitmuntende optreden op Pukkelpop waren slechts voorsmaakjes van wat het sympathieke Britse vijftal ons nu zou tonen.

Het eerste kippenvel van de avond kregen we al voor Elbow nog maar één noot gespeeld had. De Amerikaanse Jesca Hoop wist ons met een korte (en dat was wellicht net de sterkte ervan) maar krachtige set te boeien. Voorprogramma’s die het solo op een akoestische gitaar moeten klaren, hebben ons al meer dan eens doodverveeld. Niet zo voor de engelenzang van Hoop, die geregeld deed denken aan Shara Worden van My Brightest Diamond en op muzikaal vlak het traditionelere zusje van Joanna Newsom is. Het echte kippenvel kwam er echter pas bij het duet met Guy Garvey en wanneer de rest van de band Hoop kwam bedanken met champagne, aangezien dit het laatste optreden was met Elbow.

De intro van Starlings deed ons al ongeduldig uitkijken naar de overrompelende trompetsalvo’s die zouden volgen. Overrompelend is ook het correcte adjectief voor het daaropvolgende The Bones of You en het intieme (mede dankzij de spiegelbollen) Mirrorball. Hierna werd met een grandioos Leaders of the Free World afgestapt van de tracklist van ‘The Seldom Seen Kid’.

Dat Elbow zich het best voelt bij hun nieuwer werk mag duidelijk wezen want slechts drie nummers werden geplukt uit hun debuut ‘Asleep in the Back’. Daarvan onthouden we vooral Newborn. Garvey “I'll be the corpse in your bathtub” horen zingen, volstond om ons de tranen in de ogen te doen krijgen. En dan zwijgen we nog over de uitbundige finale van het nummer.

Ook vanavond bewees Elbow alles in huis te hebben voor een perfecte avond uit. De nummers geven je afwisselend een euforisch dan wel dieptriest gevoel en tussendoor wordt er behoorlijk wat afgelachen met de hilarische bindteksten van Garvey. Hiermee doorbreekt hij de grens tussen groep en publiek.

Interactie is meer dan eens het sleutelwoord. Het publiek werd bijvoorbeeld gevraagd om Bohemian Rhapsody te zingen voor de bissen. Hierin schuilt de sterkte van Elbow: ze sleuren je van de ene emotie in de andere, even intens als in een achtbaan, en als toeschouwer heb je het niet eens door.

Neem nu Grouds for Divorce, haast het Elbow-anthem, dat feilloos opgevolgd werd door het wondermooie The Loneliness of a Tower Crane Driver. Gedurende een kleine twee uur had het publiek geen minuut de tijd om af te dwalen. De groep speelde zuiverder dan ooit te voren. Dat werd een laatste keer bewezen met perfecte versies van Station Approach en Scatterd Black and Whites.

Perfect is het sleutelwoord bij dit vijf-sterrenconcert. Eén voor in de eindejaarslijstjes, één om in te kaderen, één om te koesteren voor de rest van ons leven.