Eefje De Visser - De sirene mijmert in elektro
undefined, 17 december 2016
We zouden u jaloers kunnen maken door te vertellen hoe goed het wel niet was, maar tenzij u er zelf bij was lossen die woorden toch maar op in de waan van de dag. Eefje De Visser liet uw dienaar smoorverliefd achter, die ijzige donderdagavond in Brussel.
De zoetgevooisde Eefje De Visser mag in haar thuisland dan wel niet even hard bemind worden als in België – al heeft ze zich intussen in Gent gesetteld – met haar recentste wapenfeit ‘Nachtlicht’ posteerde ze zich dit jaar terecht in de voorhoede van de Nederlandstalige elektropop. Geruisloos sloop ze in de schaduw van Bazart naar de top van het genre. Het schuchtere meisje van debuutplaat ‘De Koek’ is opengebloeid tot een mature jonge vrouw. Gedurfder, uitdagender en vooral meer sexy. Op het gelauwerde ‘Nachtlicht’ verzoent ze het feeërieke van Warpaint met de creatieve energie van een Spinvis, een huwelijk aangesterkt met een flinke dosis elektronica.
Vanavond zou ze vooral uit ‘Nachtlicht’ en ‘Het Is’ vissen, enkele oudere nummers had ze opgepoetst en van een elektronisch jasje voorzien. Van meet af aan voerde ze de Ancienne Belgique mee op haar gedachtentrein, vertolkt in cryptische teksten waarin vooral de instrumenten het woord voeren. Eefje zelf spreekt in raadsels – afgebroken zinnen, woordflarden en vage dromerijen – maar voert een paringsdans met clevere synths, bedwelmende loopers, subtiele gitaarlijntjes en tokkelende bassen die de puzzelstukjes perfect in elkaar doen vallen tot een harmonieus geheel. De woorden doen je verdwalen maar de muziek gidst je naar vrediger oorden, waar hartzeer mooi ingekleurd wordt en elke banaliteit betekenis heeft. Melancholie zit verscholen in alles wat ze zegt en is bij momenten tastbaar in haar indringende stem, die als mist oplost in de elektronevel.
Haar toetseniste en tweede stem, de al even wonderlijke verschijning Annelie De Vries, smokkelde van tijd tot tijd enkele catchy synths in de puzzels (Mee). We zagen jongeren zich verlekkeren aan elektrogrooves en ouderen heupwiegen op verassend dansbare ritmes. Ontroerd en betoverd door de hypnotiserende echo’s van Eefje; een fossiel die koud blijft bij de warme arrangementen en breed uitwaaierende penseeltrekken van de Nederlandse, die als een verleidelijke nimf flirterig over de planken schreed. Met sensuele hand- en heupbewegingen golfde ze zachtjes heen en weer, op en neer, tot ze de AB volledig in haar greep kreeg.
Ter hoogte van Stof vroeg ze het publiek om met de zaklamp van hun mobiel richting podium te schijnen. De kledingontwerpster had reflecterende stof in de outfits verweven, waardoor de band felwit oplichtte tegen de donkere achtergrond. Een aardige gimmick en mooie illustratie van haar laatste album, 'Nachtlicht'.
Toen Wacht wegdeemsterde werd het akelig stil: de terminus was bereikt. Niemand wou uit de roes ontwaken: Eefje struinde nogmaals het podium op voor het aangrijpende Scheef, waarin de samenzang ons een laatste maal in haar zalige, veilige wereldje zoog. De koude wind sneed dwars door je heen op weg naar huis. De Visser had zorgvuldig elk pantser ontmanteld en zich ergens onderhuids genesteld. 2016 is goed geweest, toch?