Ed Sheeran - Gillende keukenmeiden
Koninklijk Circus, Brussel, 25 november 2012
Ooit was het Elvis Presley, Engelbert Humperdinck of Tom Jones. In het Koninklijk Circus was het Ed Sheeran voor wie de jongevrouwenkelen wijd open gingen.
Voor deze jonge rossekop zijn ding zou doen, mocht Passenger zijn aantrekkingskracht bij het jonge grut testen. Hij ziet er best leuk uit en bovendien was het James Blunt-gehalte van zijn songs hoog genoeg om harten sneller te doen kloppen.
Tel daar dan nog eens bij dat hij met Let Her Go een (voorlopig) bescheiden radiohitje heeft gescoord en je kan je het schouwspel in het Koninklijk Circus een beetje voorstellen: het enige waarvoor je oordopjes nodig had was het door merg en been gaande gegil.
En verder deed Passenger waarvoor hij gekomen was: een grapje vertellen, het publiek laten meeklappen of -zingen, uitleggen waar hij al die levenswijsheid had opgepikt en... zijn liedjes spelen. Liedjes over liefde of het gebrek daaraan. Ook een cover van Simon & Garfunkels The Sound Of Silence prijkte op de setlist. Best een interessante cover trouwens, waarbij hij zijn gitaar soms zelfs pijn leek te doen. Passenger had er ongetwijfeld wat fans bij gewonnen.
Van de kwaliteiten van Ed Sheeran waren de aanwezige gillende keukenmeiden al lang overtuigd. En bovendien deed hij het - o, wonderen der techniek - helemaal alleen. Om dat te kunnen realiseren, zo legde hij zijn jonge fans graag uit, had hij een loopstation bij zich.
En dus legde hij de basislijntjes van zijn nummers - een oooh hier, een gitaarriffje daar en een drumpartijtje op de klankkast van zijn Spaanse gitaar elders - vast vooraleer hij zijn liedjes woord voor woord liet meebrullen. Nochtans slaagde hij er ook een paar keer in om de zaal stil te krijgen, al mocht dat dan niet te lang duren.
Aan enthousiasme ontbrak het deze jonge Engelsman allerminst. Hij manipuleerde zijn publiek als Freddy Mercury in zijn beste dagen, sprong op de verhoogjes boven de monitors en flitste binnen zijn comfortzone van links naar rechts, ondersteund door de schermen achter zijn rug waarop stukjes van videoclips, lichtspektakels en livebeelden van de rosse held werden geprojecteerd.
Nieuwe nummers moesten de fans niet verwachten, maar dat betekende nog niet dat Sheeran op zeker speelde. Ook traditionals als Wayfaring Stranger of covers van Ginuwine’s Pony, waarvoor hij ook nog de hulp kreeg van Julian Peretta, werden gebracht. Samen met Passenger bracht Sheeran nog diens Heart’s On Fire, ongetwijfeld één van de mooiste momenten van de avond.
En verder waren er zijn eigen nummers, die hij graag verknipte, voorzag van een rapinfuus (Lil’ Kims Lighters Up in Grade 8) of waarop hij de kunst van het beatboxen losliet.
Tijdens Lego House kroonde hij zich tot “Belgian Superman” door de Belgische vlag, die op het podium werd gegooid, om te slaan. Uiteindelijk werd het dan helemaal een Belgisch zangfeest in de bisronde waar You Need Me I Don’t Need You en The A Team de trommelvliezen een laatste keer onder spanning zetten.
Ed Sheeran heeft geleerd hoe je een publiek aanpakt. Zelfs een massa gillende tieners weet hij moeiteloos in bedwang te houden. Dat hij kan zingen, had hij ook getoond. Nu nog afwachten of dit sprookje zal blijven duren.