Ed Kowalczyk - Nostalgie alom
Ancienne Belgique, Brussel, 29 september 2013
Ed Kowalczyck, die kale van Live, stond in de AB. De realiteit is dat geen hond nog geïnteresseerd is in de soloplaten van de man, als men nog weet wie hij is. Maar dat leek nu allemaal heel ver weg. Ed Kowalczyk onderneemt namelijk een akoestische tour onder de noemer ‘I Alone accoustic’. En het viel dan ook te vermoeden dat het een soort greatest hits zou worden. Daar zaten blijkbaar toch nog wat mensen op te wachten, want het publiek schreeuwde, joelde en applaudisseerde alsof hun leven ervan afhing. Even waanden we ons op een optreden ergens midden jaren negentig.
Voor het zover was passeerde er eerst nog een voorprogramma dat ons aardig wist te verrassen. Astronaute, alias van de Leuvense Myrthe Luyten, deed alles met behulp van een akoestische gitaar en haar knappe stemgeluid.
Haar zware stem deed ons meteen denken aan Marianne Faithful of Stevie Nicks van Fleetwood Mac. Dat is misschien nog te veel eer voor Luyten, maar het knappe was dat ze nu al in de meest eenvoudige opzet een halfuur wist te boeien. Zang, één eenvoudige gedempte spot en één akoestische gitaar. In oktober komt haar eerste ep uit en die zal gratis te downloaden zijn. Dat vertelde ze ook nog.
op de tonen van Moment Of Surrender van U2 stapte Ed Kowalczyk het podium op en meteen na de show begon Hallelujah van Jeff Buckley te spelen. Tijdens de show verklaarde hij fan te zijn van U2, R.E.M. en Bruce Springsteen. En ergens ontwaarden we ook een snippet van Let It Be. De man heeft best smaak, maar die cover die hij speelde van I’m On Fire was het toch niet helemaal. Prachtig nummer, maar het is van The Boss en niemand kan het dan ook even perfect brengen als Springsteen zelf. De versie van Kowalczyk deed tekort, punt.
Verder hebben wij best een amusante avond gehad. Het was duidelijk dat ongeveer iedereen gekomen was voor de kleppers van Live. Tijdens de nummers van de soloplaten van Kowalczyk werd er nu eenmaal niet meegezongen, minder hard geapplaudisseerd en minder aandachtig geluisterd. De harde realiteit.
Dat weet Kowalczyk zelf ook goed genoeg, al doet hij nog zo hard zijn best om het te ontkennen. En dus plaatste hij de kleppers op strategische plaatsen: de opener was All Over You, The Dolphin’s Cry zat na twee solonummers en maakte iedereen weer wakker, Selling The Drama zat tussen twee nieuwelingen in en I Alone was de afsluiter van de reguliere set.
In de twee bisrondes was er dan nog ruimte voor Overcome, Run To The Water, het prachtige Lightning Crashes dat vanavond heel wat van zijn kracht verloor door te veel enthousiasme (dat kan dus wel degelijk). En ook voor het eerst deze tour: They Stood Up For Love dat we toch liever op piano horen.
Ed Kowalczyk live was een beetje grappig, heel erg melig, bij momenten nogal eentonig, een beetje zielig, maar toch ook een beetje leuk. Voor ons was het de eerste kans om de nummers van Live, nummers waarmee wij opgroeiden, live te horen. Eén uur en drie kwartier waanden wij ons terug in het midden van de jaren negntig.
Als deze avond ons één ding heeft geleerd dan is het wel dat, eens je succes gehad hebt, het helemaal niet zo moeilijk blijkt om je daar tegen beter weten in aan vast te blijven klampen. Als een soort ontkenning van de realiteit. Het publiek van weleer zal je daarbij wel helpen.