Earl Sweatshirt - Grote mond, bang hartje?
Ancienne Belgique, Brussel, 22 maart 2014
‘Doris’ van Earl Sweatshirt was één van de beste hip-hopplaten van 2013. Het kwam van de hand van een snotaap uit Los Angeles van amper 20 jaar. Dit rijkeluiskind met vadercomplex en luxeproblemen vond in een heropvoedingskamp de kracht om zich te ontdoen van de slechte invloed van OFWGKTA en maakte een persoonlijke plaat die volwassener klinkt dan wat je gezien zijn leeftijd zou verwachten. Toen hij naar de Ancienne Belgique kwam, waren wij daar graag bij.
Opwarmer van dienst Lefto willen we ook zo weinig mogelijk missen. De man met de beste smaak van België en wijde omstreken draaide plaatjes zoals we dat van hem gewoon zijn, met heel gevarieerde muziek. Bekende nummers van James Blake tot Kendrick Lamar stonden in de setlist, maar ook onbekende disco en ander fraais. Er mocht gedanst worden, maar dat werd slechts met mondjesmaat gedaan.
Het zou gemakkelijk zijn als we er ons vanaf zouden maken met wat sterren bovenaan deze recensie voor Sweatshirt te plakken, zoals andere media doen. Een stuk of drie op vijf, een goede middelmaat zou het worden. Maar zo zijn we hier niet en we zijn het de fans wat meer uitleg dan dat verschuldigd. Die waren en masse opgedaagd, en sommigen kenden de lyrics van Earl woord voor woord vanbuiten.
De cliché’s van de hiphop werden te hard gerespecteerd, dat vonden wij een minpunt. Het publiek werd in twee kampen verdeeld, de obligaat oppeppende intro van de DJ duurde wat lang en de geweerschoten die dienden om het concert in te zetten deden ons even aan 50 cent denken. Als we allemaal samen de handjes in de lucht moeten steken dan voelen wij ons eerder in een peuterschool dan in een concertzaal.
In de muziek ontbrak ook de broeierige sfeer die op plaat zo rijkelijk aanwezig is. Neem bijvoorbeeld Sunday, een nummer waarin Sweatshirt zich emotioneel bloot geeft. Het klonk te snel en te macho terwijl het eigenlijk bijna smekend hoort te klinken. Waarom niet eens wat minder de stoere uithangen en zichzelf ook live bloot geven, zoals hij dat op plaat doet? Grote mond, bang hartje?
Wel indrukwekkend was de tweede helft van Hive, waarin Earl zonder enige muziek toch een deftige flow wist te behouden in zijn raps. Sympathiek ook dat hij eerlijk toegaf dat hij Stapleton zijn favoriet nummer vond. Onze voorkeur ging eerder naar Pre, een nummer dat om onduidelijke redenen wél wist uit te stijgen boven de studioversie.
Na nog geen uur was de show voorbij. We hadden er misschien meer van verwacht, maar dan had hij maar zo geen fantastisch plaatje moeten maken. Een degelijk concert was dit, meer niet.