Duran Duran - Sputterende jukebox
Koninklijk Circus, Brussel, 17 oktober 2011
Nauwelijks anderhalve week na ons bezoekje aan TW Classic, waar we jeugdhelden als The Scabs en The Police aan het werk zagen, lieten we ons opnieuw verleiden tot een onvervalste nostalgietrip. Want zo kan je het optreden van Duran Duran in Brussel toch wel het best samenvatten, al is deze Europese tournee ook bedoeld om hun twaalfde studioalbum ‘Red Carpet Massacre’ aan de fans te presenteren.
Met die intentie voor ogen staken de Britten na een nogal theatrale intro meteen van wal met drie nummers uit hun meest recente, vorig jaar verschenen wapenfeit, waaronder de titeltrack. En het dient gezegd: Duran Duran en in het bijzonder de charismatische frontman Simon LeBon, die ruim twintig jaar geleden een ware magneet vormde voor horden gillende tienermeisjes, wordt blijkbaar nog altijd op handen gedragen door zijn publiek.
De tienermeisjes zijn inmiddels in de minderheid; het Koninklijk Circus was woensdagavond immers net niet volgelopen met in hoofdzaak dertigers en veertigers. De ontvangst van de band was er evenwel niet minder enthousiast om: reeds tijdens de opener veerde zowat iedereen recht uit de stoeltjes en werd er ongecompliceerd meegeklapt en -gezongen. Faut le faire!
Het uit Birmingham afkomstige Duran Duran groeide in de jaren tachtig uit tot een van de internationale vaandeldragers van de “new romantics”- of “Blitz”-beweging. Niet in de laatste plaats door hun uitgesproken aandacht voor de uiterlijke presentatie (flamboyante outfits en kapsels, opgemerkt artwork en in het oog springende videoclips) van hun muziek. Ondanks het feit dat de groep sinds een paar jaar duidelijk een nieuwe adem gevonden heeft én ook aansluiting bij de huidige generatie - aan ‘Red Carpet Massacre’ werkte hip volk zoals Timbaland en Justin Timberlake mee - dateren zijn grootste hits toch stuk voor stuk uit dat decennium.
En dus deden de heren in Brussel ook (en vooral) een royale greep uit dat tot de verbeelding sprekende verleden, te beginnen met gesmaakte versies van Hungry Like The Wolf en Planet Earth. Na een dipje in de set (ingezet met de nieuwe, melige single Falling Down) volgden onder meer het onvermijdelijke The Re-Flex en het mooie Save A Prayer. Dat laatste is een voorbeeld van een ballade die de tand des tijds wél moeiteloos zal doorstaan.
Na een korte pauze verraste Duran Duran ons aangenaam met enkele dansbare, electro/synthpopgetinte nummers (All She Wants Is werd zelfs gelardeerd met fragmenten uit The Normal’s Warm Leatherette). Een verademing, ook al omdat deze songs voor de verandering niet werden ondermijnd door het holle koekendoosgeluid van drummer Roger Taylor. Dit technische euvel vormde helaas een constante tijdens de show en deed enigszins afbreuk aan hits als A View To A Kill (aangekondigd als “our 007-song” wegens afkomstig uit de gelijknamige James Bond-film), Notorious, Wild Boys en nog een pak andere.
Tijdens een erg lang uitgesponnen versie van doorbraaksingle Girls On Film stelde zanger LeBon zijn medegroepsleden voor aan het Belgische publiek. De zwarte achtergrondzangeres herkenden we nog van de vorige tournee twee jaar geleden, waarbij ze ook het Antwerpse Sportpaleis aandeden. Eén van de broertjes Taylor in de groep, met name gitarist Andy, heeft de groep ondertussen verlaten. De aan de band toegevoegde saxofonist van zijn kant kon zich tijdens bisnummer Rio van zijn beste kant tonen.
Al bij al een erg vermakelijk concert met een hoog entertainmentgehalte, al sputterde de jukebox af en toe even.
17 oktober 2011
Jan Vael
