Dunk!festival - Dag 3: Nog één keer op en neer

Vooruit Kunstencentrum, 26 mei 2022 - 28 mei 2022

Nog één dag van op en neer doorheen de VierNulVier om op verschillende niveaus bands en projecten, die je anders misschien niet aan het werk zou zien, te gaan gadeslaan.

 

Verstopt onder een overdosis witte gordijnen ging Northwest altijd dat stapje verder in de Domzaal. Dit oversteeg immers de pure muziek en werd meer performance art. Let wel: het was wel degelijk de muziek die centraal stond. Met piano en elektronica van Ignacio Simón als ruggengraat werd de stem van Mariuca García-Lomas de speerpunt droeg het geheel.

Die stem werd daarbij afwisselend door twee microfoons gestuurd en daarna uitgewrongen om overheen de klanken uit synths en piano te worden uitgesmeerd. Soms was het een beetje beatloze Cocteau Twins of Portishead, terwijl ook de naam Kate Bush gezien de show al eens opdook in ons brein. Leuk om een keertje mee te maken, maar ook weer niet boeiend genoeg om helemaal uit te blijven zitten.

Dus daalden we af naar de Balzaal, waar we Of The Vine nog twee nummers zagen spelen (altijd goed voor twintig minuten in postrockmiddens). Deze Amerikanen speelden het hard-zachtspelletje zoals dat echt gespeeld dient te worden: van quasi-stilte naar maximum volume in enkele minuten, waarbij de grote gebaren (hoofd in de nek, gitaren in de lucht) niet gespaard werden. Maar ondanks de clichés konden we toch moeilijk anders dan hiervan ten volle genieten en met ons zowat de hele headbangende zaal. Toch mooi!

Over clichés gesproken... Ook Long Distance Calling was niet vies van een aantal prefabricaties, waaronder het obligate fotomoment (wijdbeens, mond wijdopen, tegenlicht) of de onvermijdelijke gebalde vuist, maar je moet de Duitsers wel meegeven dat ze hun publiek gaven waarom het vroeg: een stevig potje instrumentale rock. En dan werd ons categoriek de mond gesnoerd en konden we enkel maar meegaan met de vloed of afdruipen. Wij kozen voor het laatste en passeerden onderweg naar de deur krijsende en onvermoeid kopschuddende fans. Ongetwijfeld wisten zij beter.

Iemand als Mathieu Vandekerckhove wil en kan zich niet beperken tot zomaar één project. En waar blijf je dan met dat overschot aan creativiteit? Daar zoek je dan een uitweg voor. En dan kom je uit bij iets als Skemer, waarbij hij de gitaar laat glijden over een drummachinebeat en enkele synthlijnen. Voeg daar de bevallige verschijning nog bij van model Kim Peers en je krijgt iets dat ergens op de kruising van White Hills (zonder de overdaad) en Vive La Fête (zonder het Frans) ligt. Peers stond aanvankelijk een beetje onwennig op de bühne, maar ging zich daar wel steeds beter voelen. Vandekerckhove beperkte zich tot een rol in de schaduw, hoewel hij occasioneel ook een minimale vocale bijdrage leverde. Het geheel was gewoon lekker dansbaar, iets wat we op dit festival toch niet zo vaak tegenkwamen, maar toch wel weer helemaal in het kader paste.

“Trop is te veel”, zei Vanden Boeynants en ook in de muziek durft dat al eens van toepassing te zijn. Alleen niet bij Year Of No Light, waar alles werd uitvergroot en toch niet stoorde. Denk dan twee drummers, drie gitaristen en nog een stel toetsen. Dat leverde soms een spel van aanzwellen en indikken op in nummers die tussen doom en rock zweefden. In beide gevallen was er meer dan voldoende ruimte voor solo's, soms zelfs voor dubbele solo's, hetgeen wij toch altijd weer weten op prijs te stellen. Probleem met zoveel geweld op het podium was dat de tweede drummer al wel eens de draad kwijt raakte, al viel dat binnen de massa zeker niet op. Eindigen werd er gedaan in een festijn van feedback en met tevreden toeschouwers als resultaat. “Zijkerds”, hoorden wij iemand hen noemen. 't Is maar hoe je het bekijkt. Want van ons mag het.

Daarmee zat ons festival erop. De overdaad aan trappen vroeg het nodige van het lijf, maar de muziek maakte in de meeste gevallen veel goed. En dus keken wij tevreden terug op Dunk! 2022.