Dunk! 2018 - De bossen van Velzeke

Letterkouter, 10 mei 2018 - 12 mei 2018

Helaas Dunk!festival zit er weer op. De drie dagen postrockhoogmis in de Velzeekse bossen zijn een elk jaar een eikpunt in onze agenda. Een moment waar we steeds opnieuw naar uitkijken. Een liefdesbrief aan een festival schrijven, als onze collega van Indiestyle, zul je ons niet gauw zien doen, maar we delen het sentiment. Hier ons relaas.

We zeiden het al. Na twee jaar experiment ging Dunk!festival terug naar haar roots met een line up die meer dan iets anders een dwarsdoornsede was van de hedendaagse postrock en -metal, althans wat het hoofdpodium betrof. Wij vonden dat jammer. De laatste twee edities zaten tjokvol ontdekkingen en verrassingen. Zonder Dunk! Was pakweg Nils Gröndahl volledig onder onze radar gebleven. Bovendien blijven we ervan overtuigd dat je pas echt hebt geleefd als Swans je aan 140 db naar het ander eind van het festivalterrein heeft geslingerd. 

Dat betekent niet dat we geen begrip hebben voor de keuze. Qua bezoekersaantal faalde het experiment met grote namen Earth en Swans vorig jaar. Het festival was dit jaar voller dan we het ooit zagen. Bovendien heeft Dunk! Als driedaags postrockfeest een unieke en sterke positie in het festivallandschap. Al jaren komen mensen van andere landen en continenten afgezakt naar Zottegem om hún bands aan het werk te zien. Ze doen dit bovendien meestal niet één keer, maar ieder jaar. Getuige de bekende gezichten die we steeds zien opduiken. Deze line up had het voordeel van eenheid. Je kreeg een ongeëvenaarde inkijk in het reilen en zeilen van het genre. En met 33 shows op de teller kunnen we nu ook niet zeggen dat we ons hebben verveeld. Bovendien is er nog steeds het bospodium. Ook daar was de programmatie minder experimenteel dan we ze twee jaar terug in de ter ziele gegane Stargazertent zagen, maar het blijft een vat vol ontdekkingen. Dat betekent niet dat we niet gaan blijven zagen om Om, Amenra of (stel je voor) Neurosis.

Ook bands komen graag naar Dunk! Elk jaar regent het dankbetuigingen aan het festival vanwege de bands die er optraden. Een aantal bands hadden het festival uitgekozen om hun nieuwe album voor te stellen. La Bestia de Gevaudan had half Chili afgetourd om hun trip naar België te kunnen betalen. De Indiërs van aswekeepsearching waren extatisch om na twee jaar proberen eindelijk op Dunk! Te kunnen staan. Het festival brengt naast een impromptu postrockcommune dan ook elk jaar de beste lichtshows die wij ooit zagen, onberispelijk geluid en een feeërieke setting die, zeker op het bospodium, shows extra cachet geven.

Omdat het zoals aangehaald twee andere werelden zijn zullen we de review opsplitsen in bospodium en hoofdpodium. Beginnen doen we vanzelfsprekend in het bos.

Het sfeervolle bospodium was de thuis van de vreemde eendjes van Dunk! Sferische pareltjes die werden gebracht op een doorzichtig podium, midden in het bos. Tegenover vorig jaar werd de plek bedeeld met een beter geluid en een kleine doch indrukwekkende belichting. Jammer genoeg kwam die pas echt tot zijn recht na zonsondergang, wat ons dagelijks één show gaf om al dat moois te bewonderen. U zag het misschien al in de preview, maar wij vonden de programmatie hier vele malen interessanter dan die op het hoofdpodium. Sorry Wout en Luc. De setting deed vele acts boven zichzelf uitstijgen.

Opvallend veel goede Belgen in de Velzeekse bossen. Eerst en vooral I Am Wolves. De band kwam er hun debuut 'ABCD' voorstellen, en deed dat met verve. De Antwerpenaren citeren Explosions in the Sky, Mogwai en andere postrockhoogheden als invloeden, maar lijken op geen van hen. Ze weefden melodieuze riffs door elkaar aan een duizelingwekkend tempo. Ze doen dit zonder overdadige echo of een bataljon effectpedalen, wat het geheel heel scherp en helder maakt en de complexe techniciteit van de muziek naar boven haalt. In uptempo racet I Am Wolves aan ongekend tempo door een indrukwekkend arsenaal muziek. In downtempo voel je ietwat de keerzijde van hun gebrek aan sier, zonder dat bataljon effecten hadden hun subtielere stukken wat minder om het lijf. Niet dat ze slecht waren, ze misten gewoon wat aan meesleepkracht. Dijk van een show.

Astodan ging hun grote voorbeeld Ranges achterna, maar slaagde er niet in de muziek met eendezelfde aandacht voor detail uit te bouwen. Energetisch was het wel, leuke verstilde stukken spatten algauw uiteen in indrukwekkende breakdowns. Met zessen stonden ze op het podium, en dat zullen we geweten hebben. De veelheid aan instrumenten zorgde er echter ook voor dat de definitie in het geluid wat verloren ging en dat kwam de sfeer niet ten goede. Desalniettemin waren we onder de indruk.

Thot mocht de eerste dag op het bospodium afsluiten. Muzikaal is de band fantastisch. Ze mengen industrial, tribale ritmes en pulserende elektronica tot een chaotische draaikolk die ons bijna uit het bos woei. Ook de performance stond er, de frontman danste als een sjamaan de percusionist en elektronica-artiest waren gekleed als sjamanen en daarenboven hadden ze een Oosters aandoende danseres mee die wervelde met vuur en kromzwaarden. Combineer dit met een donker bos en een A-list lichtshow en alle ingrediënten voor een memorabele show zijn er. De stem van de zanger verstoorde echter de hele vibe. Of het nu met opzet is of niet, hij klonk als een parodie op Trent Reznor (en wij kunnen het origineel al amper uitstaan). De muziek was goed genoeg om het euvel onder de oppervlakte te houden, maar het was een jammerlijke blaam op wat anders los het beste optreden van het festival was geworden.

Ook de Bohren and der Club of Gore geïnspireerde bands (zie preview) stonden als een huis. [Bolt] begon de set als een erg trage drone act en eindigde die als een knarsende doom band. De twee bassisten bouwden klankstukken uit melodische geraamten en creëerden zo uitgepuurde postmetal die alle kanten uitging. Toch vonden we dat de band meer tot haar recht kwam in de trage dreunende stukken en de sfeer die ze daar zette. Radare ging dan weer voor hypnotiserende, uitgesponnen darkjazz. De set kabbelde rustig door het bos, maar verzandde nooit.

Fahter Sky, Mother Earth ging eveneens de hypnotische tour op, maar dan breedse om-geïnspireerde stonerrock. Toen we lazen dat de band in duo aantrad verwachtten wij een drummer en een gitarist met een uitgebreide effecten- loopkoffer. Het waren echter twee gitaristen met een drummachine. De set was beter geweest met een livedrummer, maar was zonder ook aangenaam. De huizenhoge klank op album 'Accross the River of Time' werd echter niet geëvenaard.

Wie wel een effectenkoffer mee had was celliste Jo Quail (foto). Bij aanvang van haar set vreesden we een beetje voor een veredelde Vikings-soundtrack. Gelukkig werden we vrijwel meteen gerustgesteld. Quail toverde een scala aan geluiden uit haar cello, die ze dan vakkundig op elkaar stapelde tot een crescendo krachtinspanning. Vooral het lied dat ze van haar net opgenomen nieuwe album plukte zat goed ineen. Tegendraadse ritmes vloeiden in elkaar over tot een noisey explosie. Het enige minpunt is één dat we vaak zien bij loopartiesten: na de opbouw en catharsis werd het nummer gewoon gestaakt. Wat je opbouwt moet je ook weer afpellen.

Worriedaboutsatan was vorig jaar ook al present op het bospodium, waar ze een kleine rave startten met hun combinatie van Forest Swords-achtige beats en ijle postrockgitaren. Dit jaar deden ze dat kunstje schijnbaar moeiteloos over, de set was energiek, dansbaar, slim opgebouwd en ritmisch interessant. Wat verwacht je meer op een bosrave? De band mocht als enige van het hele festival een bisnummer ten berde brengen.

In het zware segment konden wij de Belgen van Wyatt E. erg smaken. De etherische doom was sfeervol en loodzwaar. Briqueville in een kleinere bezetting zeg maar. Nonsun speelde dan weer met metalgenres. Hun thuisgenre was doom, waar ze degelijk werk afleverden. Hun set was echter op zijn best wanneer ze die doom gingen mengen met heavy en andere soorten metal, wat resulteerde in een snelle opzwepende wervelstorm van stijlen.

Telepathy mocht dag twee afsluiten met een stevige streep instrumentale donkere sludge. Het donderde in Velzeke bos, en dat op de allerbeste manier. De harde stukken werden aangezuiverd met spookachtige gitaren en lange trage breakdowns. De Britten gingen hard, ondersteund (ja we blijven het zeggen) door een monster van een lichtshow.

Lethvm mocht het hen eerder die dag voordoen, op een niet minder indrukwekkende manier, maar met de nadruk meer op songstructuur en zang. Jeffk was bijzonder. Ze slaagden erin hun postmetal een onweerstaanbare pulserende groove mee te geven, tempowisselingen incluis, zonder afbreuk te doen aan sfeerschepping. Technisch één van de beste bands die we op Dunk! Zagen.

Wij weten dat de organisatie houdt van verandering, maar zouden toch sterk pleiten voor het behoud van het bospodium. Het is een absolute meerwaarde voor elk optreden. Misschien de drone-vrienden van Consouling Sounds nog eens uitnodigen om het bos te vullen? Een mens mag hopen.