Duke Garwood - Sloppy blues

Botanique, 24 januari 2023

Gezien de zwoele, eerder zomerse toon van de meest recente plaat van Duke Garwood, leek de tochtige rotonde van de stilaan volledig gerestaureerde Botanique niet meteen de meest geschikte plek voor dit concert. Maar dat lieten de aanwezigen van diverse pluimage niet aan het hart komen.

Echt vrolijk word je niet van de liedjes van Caspar Auwerkerken, die het hier in zijn eentje deed, maar troost bieden doen ze waarschijnlijk dan weer wel. En is dat ook niet de bedoeling van muziek? De halfvolle rotonde dacht alvast van wel, want er werd met veel respect en aandacht geluisterd en beleefd geapplaudisseerd. Sophia, maar dan nog een trapje dieper, als u dan toch een vergelijkingspunt wil. En o ja, hopelijk ging dat examen goed, Caspar.

Het leek wel of het optreden aangepast was aan de sjofele kleding van Duke Garwood, die de garderobe leek te hebben opgepikt in de kringwinkel. Maar net die ongekunsteldheid had ook iets charmants. Ongedwongen hield het viertal – de occasionele toetsenist meegerekend – elkaar min of meer in de gaten om te zien wanneer de song – uiteraard op aangeven van de Londense gitarist – diende afgebouwd dan wel ingezet te worden.

Ook de zang van deze ongewone bluesman was mompelend, murmelend zelfs en daardoor moeilijk te verstaan. Tijdens opener Maharaja Blues leek hij soms zelfs als een wolf te huilen. Tegelijk schrikte hij er niet voor terug om nog gauw, net voor het tweede nummer Heavy Motor werd ingezet, enkele pedalen bij elkaar te zoeken. Pedalen, die dan zo ver uit elkaar stonden, dat hij zich af en toe verplicht zag tot ongemakkelijke spreidstanden en al eens een knopje miste (of toch die indruk gaf). Maar dat was geen enkel bezwaar. Niets kon de bluesy sfeer doorbreken en op de zaalvloer werd er ongestoord zachtjes meegewiegd en bewogen.

Van instrumenten stemmen kwam er al evenmin veel in huis. Dat de gitaar niet perfect was getuned maakte deel uit van de muziek (zoals hij trouwens zelf aangeeft over 'Rogues Gospel'). Het belette hem niet om heerlijk slidewerk (zonder slider!) tevoorschijn te toveren of de vingers over de frets van de Flying V of Rickenbacker te laten dansen. Als het echt te erg was, prutste hij gewoon aan de stemsleutels tijdens het spelen, maar zonder de beat kwijt te raken. Wie zijn wij dan om daarover te zeuren? Het was gewoon een deel van het geheel.

Het is ons alleszins duidelijk waarom Mark Lanegan (die ook vanavond werd herdacht met Lion On Ice) zo graag met deze man samenwerkte. Ongetwijfeld is dat ontbreken van enige kunstmatigheid net wat Dark Mark zo aansprak in Duke Garwood. Misschien had er iets meer afwisseling in de setlist mogen zitten, maar een kniesoor, die daaover valt.

Duke Garwood speelt vanavond (25 januari) nog in Cactus Muziekcentrum.

Foto: Yvo Zels