Dub Trio - Eigen hokje

Botanique, Brussel, 14 oktober 2011

"T minus thirty minutes till we destroy Botanique. Where you at, Brussels?", zo liet Dub Trio een half uur voor aanvang van het optreden weten op zijn twitterpagina. Niet dat het Brusselse verkeer er ook maar een milliseconde voor zal gestopt zijn of dat de lichtjes op het atomium ook maar een tikkeltje feller zijn gaan branden, maar wij keken in elk geval uit naar de show van deze muzikale duizendpoten.

De creatieve speeltuin van drummer Joe Tomino, gitarist Dave Holmes en bassist Stu Brooks heet Dub Trio. Om den brode spelen ze ook als sessiemuzikanten en gaan ze op tournee met reggaejood Matisyahu en anderen. Mike Patton bracht ze nog mee naar het Dourfestival voor zijn Peeping Tomproject.

Om hun vierde plaat in de kijker te zetten, kwamen ze langs in Brussel. De opkomst was goed, maar niet overweldigend. Misschien niet zo verwonderlijk, bepaald rechtlijnig kan je hun postprogmetalcoredub immers niet noemen. Net als je verwacht een bepaalde melodie door te hebben, krijgt het nummer de hik en ben je de draad volledig kwijt. Maar eens hun muziek tot je ziel is doorgedrongen, ben je verkocht.

Voor de argeloos binnengelopen concertbezoeker zorgde Swarm meteen al voor een staalkaart van wat zou volgen. Rauwe metalriffs werden afgewisseld met dubby drumroffels en diepe bassen deden de wanden van de Rotonde vibreren tot in de kern.

Wat meteen opviel bij Dub Trio was de ogenschijnlijke moeiteloosheid waarmee de drie heren de meest complexe composities schijnbaar moeiteloos uit hun mouw schudden. Het resultaat was alsof je lijf door een muzikale fee werd afgelikt: elke cel voelde de muziek.

Voor vocalen is er bij Dub Trio geen plaats. Het is de muziek die voor zich moet spreken. De microfoon, die vooraan het podium lag, diende enkel om het publiek te bedanken aan het einde van het optreden. Tussen de nummers door waren er wel al eens samples te horen. Het THX-Dolby-geluidje, dat u ongetwijfeld kent uit de bioscoop, was er daar bijvoorbeeld één van.

Het was headbangen geblazen op Patient Blast, met zijn hakkende doommetal en opgaan in de spookgitaar van Felicitacion. Prijsbeest Not For Tonight dat, hoewel uit duizenden herkenbaar, kreeg een ietwat aangepaste versie.

De dub - voor de leken: oorspronkelijk alternatieve, vaak instrumentale versies van reggaesongs, al dan niet voorzien van shouts van de dj's - was dan misschien niet overduidelijk aanwezig in de muziek, onderhuids was ze er steeds. Drummer Tomino liet zijn roffels soms uitsterven of zette tijdens het spelen zelf de echoput open. Het basspel van Brooks oversteeg trouwens ver de dienende rol die dat instrument in klassieke songs heeft.

Met een ingetogen bis werd uiteindelijk een show afgesloten, die de perfectie benaderde. Dub Trio heeft (weliswaar in navolging van Bad Brains) voor zichzelf een eigen hokje gecreërd. Een hokje waar wij met veel plezier in blijven graaien.