Dry The River - De dagelijkse demonen verjaagd

Botanique, Brussel, 23 november 2012

Na een doortocht in de Rotonde in februari en een geslaagde passage als opener van de zaterdag op Pukkelpop stonden ze nu in de Orangerie. Dag op dag een jaar geleden stond Dry The River al eens als voorprogramma van The Antlers op ditzelfde podium. Maar vanavond waren zij, en niemand anders, de hoofdact!

Als voorprogramma stond de Luikse groep I’m Big In Japan geprogrammeerd. Met een akoestische gitaar, een synthesizer en één trom dragen ze het principe "Less is more" nogal hoog in het vaandel. De songs werden vooral gedragen door de stem van zanger Didier Van Wambeke, wiens vocals deden denken aan die van Eddie Vedder. Allemaal heel mooi, maar de nummers waren onderling te inwisselbaar waardoor een half uur boeiend blijven net iets te veel gevraagd was.

De klasse van Dry The River is ondertussen nog steeds niet genoegzaam bekend. Dat bleek uit het feit dat de Orangerie bijlange niet was uitverkocht. Maar zoals zo vaak hadden de afwezigen ongelijk! Het Londense vijftal stond als een indrukwekkend huis, enkel aan de weg er naartoe zijn ze nog druk aan het timmeren.

Opkomen deden ze vreemd genoeg onder begeleiding van een eighties discohit, iets wat in schril contrast stond met de muziek die we het komende uur te horen gingen krijgen. Met Shield Your Eyes werd al meteen duidelijk dat ze er zin in hadden. En bij New Ceremony  werd de kracht van deze groep helemaal duidelijk. De wisselwerking tussen de dromerige folk en de ruigere rock zorgde er voor dat je helemaal niet moet weten waarover het gaat. We waren bereid te geloven in gelijk wat ze te vertellen hadden!

History Book, het allereerste nummer dat ze samen schreven, begon zachtjes. De stem van zanger Peter Liddle golfde door de zaal, vastbesloten om al wie zijn pad kruiste bij de keel te grijpen. En Demons was op dezelfde leest geschoeid. Onder een magisch blauw licht werden alle registers opengetrokken en met een wervelend slot werden de demonen  van het dagelijkse leven verjaagd.

Bij Weights & Measures waren ze trouw aan hun folkroots door het nummer zonder enige vorm van versterking in te zetten. Halverwege schakelden ze dan wel terug over op de elektrisch versterkte versie.

Maar bij No Rest begon het pas echt te daveren. Groot, groter, grootst! De klaagzang over een stuk gelopen relatie bezorgt ons nu nog steeds kippenvel.

Afsluiten deden ze met  Lion’s Den. Voor een laatste keer bracht Liddle zijn stem naar ongekende hoogten. Violist Will Harvey eiste een prominente rol op in de folkballade die dan uitspon in een heus rockopus. Meesterlijk!

Helaas kreeg de avond nog een pijnlijk kantje. Zanger Liddle verwonde zich bij het verlaten van het podium en werd afgevoerd naar het hospitaal. Zo kregen we niet de encore waar we op hoopten  en eindigde een fantastisch optreden op een anticlimax.

Bassist Scot Miller verontschuldigde zich op gepaste wijze door uitgebreid tijd te maken voor de fans en de toestemming te geven op zijn muil te slaan, moest daar behoefte aan bestaan.