Dry The River - Verdwaalde punkband met folkrepertoire
Botanique, Brussel, 29 februari 2012
De ambitieuze Londense folkrockers van Dry The River worden op handen gedragen in Groot-Brittannië. Dat bewees hun nominatie voor de BBC-poll Sound of 2012. Met de release van het debuut ‘Shallow Bed’ op 5 maart moet nu de verovering van het Europese vasteland en de rest van de wereld volgen.
Ondanks twee ep’s kan de groep live al een aardig cv voorleggen, met op kop hun passages op de Britse megafestivals Reading/Leeds en Glastonbury. Dry The River is trouwens vriend aan huis bij de Botanique, want op nog geen jaar tijd is het al de derde keer dat ze er te gast zijn. Twee keer als voorprogramma, van Villagers en The Antlers, en vanavond eindelijk als hoofdact.
Misschien moest de groep nog wennen aan zijn nieuwe status of was de zaal zonder voorprogramma niet opgewarmd, maar Dry The River stond bij aanvang nog wat onwennig op het podium. Dat hoorde je ook, want al speelde het met hun twee singles No Rest en New Ceremony twee grote troeven uit, men was duidelijk nog aan het zoeken en dat remde beide nummers af.
De roots van de bandleden liggen in de postpunk- en metalscene en dat zie je ook. Met gitaren, een viool en baarden zijn er heel wat folkelementen aanwezig, maar de tattoo’s verraden hun afkomst. Die niet voor de hand liggende overstap heeft wel zijn sporen nagelaten in de sound van de groep, wat je zowel aan de intensiteit merkt als de emoties die in de nummers vervat zitten.
Soms wordt daarin wat overdreven, waardoor het gevaarlijk in de buurt komt van pathetische emorock genre 30 Seconds to Mars. Dat komt deels door de hoge stem van zanger Peter Liddle, die bijwijlen iets sacraals heeft. Het bewijs daarvan is de melige plakker History Book “As heavy as a history book can be / I will carry it with me oh Lord. / And maybe when the bitterness has gone / there'll be sweetness on our tongues once more”.
Het gloednieuwe Shield Your Eyes, dat intiem (zonder micro’s) ingezet wordt, herstelt het evenwicht. Geen gepalaver vanavond of een publiek al dan niet mag praten tijdens concerten, de uitverkochte Rotonde is muisstil en één en al oor.
Naar het einde toe bloeit Dry The River helemaal open. Wat in het begin wat weg had van geveinsd sentiment komt nu - samen met de uitbarstingen van een ontketende band - een pak rauwer, passioneler en vooral oprechter over. Bible Belt was misschien nog wat braaf, maar Weights and Messures met zijn bombastische climax is er pal op.
Het beste bewaart Dry The River nog voor het einde. Met het geweldige Lion’s Den overtreft het al het voorgaande en zorgt het voor een luid uitgesponnen orgelpunt. Ook al lijken ze te moeten wennen aan hun rol van hoofdact, de Britten staan zelfbewust en vol vertrouwen op het podium en lijken klaar voor het grote werk. Dry The River bevestigde de lofwoorden van de BBC en is een band met een grote toekomst.
29 februari 2012