Dry Cleaning - Enthousiasmerende zandpilaar

Paradiso Amsterdam, 20 maart 2023

Het was Dry Cleanings uitstekende nieuwe album ‘Stumpwork’ dat gepromoot diende te worden. De verwachting was dan ook dat ze nieuwe nummers zouden spelen. Wij hoopten alvast dat de avond even iconisch zou worden als het artwork (met het stuk zeep waarop de albumtitel in mensenharen is geschreven) van dat album. 

Het voorprogramma werd verzorgd door Dead Finks. Deze uit Berlijn afkomstige band met Australische roots maakt gitaarpunk. Het basisduo Joseph Thomas en Erin Violet had twee extra muzikanten bij zich. Een nog zo goed als lege zaal enthousiasmeren is geen pretje. Het viertal kon het publiek maar weinig bekoren. De nummers leken ook te veel op elkaar en van een show was er weinig sprake. Zanger Thomas probeerde er nog wat van te maken door aan het publiek te vragen of hij "de regels moest volgen of niet", maar het maakte als geheel gewoon te weinig indruk. Laten we het er op houden dat dit voorprogramma ongelukkig gekozen was, gezien de muzikale verschillen met de hoofdact te groot waren.

Dry Cleaning opende de avond met Kwenchy Kups van dat nieuwe album. "Zangeres" Florence Shaw was gehuld in een lange wijde rode rok, vest en platte schoenen. De lange haren hingen los en ze van make-up was er geen sprake. Opsmuk, daar doet Shaw niet aan. Net als aan zingen. De band staat vooral bekend om de spoken word-zang van de frontvrouw. Door verhalen te vertellen probeerde Shaw je  met creatieve teksten mee te nemen in haar belevingswereld. De band ging intussen onverstoorbaar door met gitaarriffs uit de categorie postpunk/indierock. Hoe ze zoveel tekst kan onthouden, is ons een raadsel. Waar de nummers over gaan, is al even onduidelijk.

Maar de groep was goed op elkaar ingespeeld en wist ons af te leiden van Shaw die als een zandpilaar de verhalen vertelde. Het is net dit dat Dry Cleaning uniek maakt en de inmiddels goed bezette zaal luisterde aandachtig toe. Meezingen met pakkende refreintjes was hier niet aan de orde.

Uiteraard werden er veel nummers van ‘Stumpwork’ gespeeld, waaronder Hot Penny Day, Stumpwork, No Decent Shoes For Rain en Don’t Press Me. Vooral dat laatste nummer viel op omdat er hier wel degelijk een vleug melodie in de zanglijn te bespeuren viel. Het geluid evenwichtig krijgen is bij deze groep geen sinecure. Ruilen met de geluidsman wilden wij niet. Het lijkt erg lastig om de pratende Shaw duidelijk en verstaanbaar te krijgen, maar dat leek hier toch te lukken.

Dat Shaw bleef staan, af en toe een slokje nam of even de lange manen achter de oren stopte, werd ruimschoots gecompenseerd door bassist Lewis Maynard. Toen hij headbangend zijn moment pakte in Goodnight (van de ‘Sweet Princess’-ep) ging hij zo uit de bol dat het we vreesden voor zijn nekwervels. Een heerlijke en nodige afwisseling. Het publiek smulde ervan. Ook gitarist Tom Dowse wist dat fans live iets willen zien dat een plaat thuis niet heeft en zweepte de fans op met handgebaren of met de vuist in de lucht. Zijn gitaarspel deed vaak denken aan The Pixies en Dowse was duidelijk in zijn element, gezien de huppelpasjes. Vooral bij meer uptempo nummers als Unsmart Lady (van ‘New Long Leg’) en het nummer, dat kon rekenen op het luidste applaus, Magic Of Meghan. Slim om hiermee de set af te sluiten.

Dat de fans juist na dit nummer meer wilden, zat er dik in. En zij werden op de wenken bediend met Scratchcard Lanyard (waarbij drummer Nick Buxton even de sax ter hand nam) en afsluiter Anna Calls From The Arctic.

Een achttien nummers tellende set, uitgevoerd door stuk voor stuk goede muzikanten, was ons deel. De merch ging dan ook als warme broodjes over de toonbank. “Het is precies wat ik had verwacht”, zei een Nederlandse fan, die hen voor het eerst zag. En zo was het.

Dry Cleaning vervolgt de tour langs Duitsland terug naar Nederland en is nog te zien op 31 maart in de Maassilo in Rotterdam en op 1april in Trix, Antwerpen.