Dropkick Murphys, Sick Of It All, Mahones - Snoeiharde Bunkerpunk

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 2 februari 2010

De op zijn minst opmerkelijke affiche van Mahones (Iers getinte folkpunk), Sick Of It All (NYC Hardcore) en Dropkick Murphys (folkpunk) trok een bijna volle Lotto Arena. Wij waren erbij.

De Mahones hebben al een aardige discografie om uit te putten. De Canadezen klinken Ierser dan een vat Guinness en spelen de betere drinkliederen waar de Pogues zowat het patent op hebben. Maar helaas voor ons welwillende oor was de klank in de Lotto Arena abominabel.

De zangpartij van Finny McConnell was zo onverstaanbaar dat het leek alsof Shane McGowan himself de man heeft leren articuleren. Nochtans klonk de Ierse folkpunk van de Canadezen lekker fris en opzwepend. Nummers als Drunken Lazy Bastard kregen hier en daar zelfs het publiek in beweging. Maar de massa was alleen voor de Murphys gekomen.

Het was even geleden dat Sick Of It All een doortocht in ons apenlandje maakte. Bovendien blijft het ons een raadsel wat de oppergoden van de New Yorkse hardcore-scene tussen het poppie punkgeweld kwamen doen. Als een splinterbom die op het podium uit mekaar spatte, raasde het kwartet over de planken, met een grote backdrop van het tribute album 'Our Impact Will Be Felt' op de achtergrond.

Helaas verzandde het geluid telkens Lou Coller zijn krachtige strot opende. Het eeuwenoude PA-truukje - waarbij de voorprogramma's slechts een klein deel van de geluidsinstallatie mogen gebruiken, om de hoofdact beter te laten lijken - was ook vanavond weer van kracht. En jammergenoeg kan je dat niet maken in een dergelijke zaal.

Eén enkel nummer uit het op til staande 'Based On A True Story'-album passeerde de revue. Voor de rest was het vooral genieten van een goeie set, met Die Alone als absolute meebruller. En uiteindelijk kreeg Lou Coller de zaal zelfs zover dat er een mooie circle-pit begon rond te draaien, iets waar lang niet elk voorprogramma in slaagt.

Step Down werd zoals vanouds meegebruld, en bij Scratch The Surface, jawel, werden we getrakteerd op een mooie wall-of-death, waar SOIA toch wel het patent op had moeten aanvragen.

Maar pas als de Dropkick Murphys op het podium verschenen, na een lange intro, stond de hele zaal in rep en roer en bleek voor wie de fans gekomen waren. 

Die kregen dan ook waar voor hun geld met een mooie set, met State Of Massachusetts, The Warriors Code en het mooie Sunshine Highway. Maar zelfs hier was het geluid eigenlijk nooit transparant te noemen. Vermoedelijk zat de PA-verantwoordelijke zelf ook aan whiskey, bier en gin, zoals dat de hele avond gepredikt werd.

Een gemiste kans? Zeker weten! Al lieten de fans van de Murphys dat niet aan hun hart komen.