Drive-By Truckers - Rock 'n' roll never forgets

undefined, 7 maart 2017

Er zijn van die vaste waarden, waarvan je geen enkele show wil missen. En als ze dan ook nog eens een puik, nieuw album uitbrengen, groeit de goesting om Drive-By Truckers te willen zien, alleen maar. Volkomen terecht trouwens.

Drive-By Truckers - Rock 'n' roll never forgets

Bepaald trendy zagen ze er niet uit, in die (slobber)truien en hemden, de mannen van Eyelids, maar daar was het ons dan ook niet om te doen. Want de muziek van dit kwintet (ook met drie gitaristen, jawel) deed dat allemaal snel vergeten. Prima popsongs met een knagende gitaarondertoon zoals Fountains Of Wayne die ooit maakten en ook Teenage Fanclub, als die het gaspedaal indrukken. De connectie met de Truckers werd gemaakt toen toetsenist Jay Gonzalez een handje toestak. Dit was één van die voorprogramma’s waarvan er eigenlijk te weinig zijn.

Maar het bleef uiteindelijk ook „maar“ een voorprogramma, want de hoofdbrok was toch nog van een heel andere orde. Patterson Hood en Mike Cooley hadden een eitje te pellen met de huidige, Amerikaanse regering en stopten hun frustraties dan maar in een (uitstekende) plaat. En de kwaliteit van zo’n werkstuk in combinatie met de reeds bestaande catalogus leverde een set van vijfentwintig nummers op, waarin keihard werd gerockt, maar evengoed emotioneel werd uitgepakt.

In de ruim twintig jaar dat Drive-By Truckers bestaan, hebben ze een carrière gebouwd op basis van onophoudelijk touren, hetgeen hen een bijzonder loyale fanbasis heeft opgebracht. Samen met de band zijn de fans ouder geworden, hebben ze veranderingen ondergaan, zich geërgerd, maar vooral heel veel genoten. Aan het aantal grijze haren dat in de zaal stond te zien, was het duidelijk dat ook nu die fans van weleer er nog steeds waren. En zo hoort dat.

Want de Truckers zijn nog steeds één van die bands, die je toch eenmaal in je leven moet gezien hebben. Om er daarna verslaafd aan te raken. Zoals dat ook bij Springsteen het geval is; of bij The Tragically Hip. Ongeacht wat zij ook op plaat zetten, het zijn de concerten waarvoor de liefhebbers opdagen; concerten waar je dan ook waar voor je zuur verdiende euro’s krijgt.

Zoals altijd namen de twee frontmannen min of meer om de beurt het voortouw, waarbij je aan de eerste gitaaraanslag al kon weten wie er nu precies aan zet was. Mike Cooley was degene (en zal dat waarschijnlijk altijd blijven) wiens liedjes de rock accentueerden, terwijl Patterson Hood – met toepasselijke hoed, uiteraard – de meer emotionele, overpeinzende uitlatingen voor zijn rekening nam. Het evenwicht, dat die twee daarin gevonden hebben, staat als een huis en maakt dat je als fan op je wenken bediend wordt.

Het ene moment bedenk je dat je Cooleys rauwe kantjes de voorkeur geeft, terwijl je je er drie minuten later op betrapt dat je staat te headbangen op een nummer van Hood. Opvallend is ook dat de twee elkaar steeds goed aanvoelen en onderstrepen. De nuances in Hoods opener Guns Of Umpqua werden bijvoorbeeld gelegd door Cooley. En Hood liet zich met alle plezier meesleuren in Cooleys Ramon Casiano.

Opvallende derde in dit verhaal was multi-instrumentalist Jay Gonzalez, die er ineengedoken, met het hoofd tussen de schouders een beetje als een mol uitzag, maar die wel de meest pakkende solo’s uit zijn instrument(en) wist te schudden. En het maakte hem geen fluit uit of dat nu op gitaar (klassiek, maar ook met de slide zoals in Three Times Down) was of van achter zijn piano (Once They Banned Imagine) of orgel (What It Means). Maar het machtigst waren de Truckers als de drie gitaren samen ronkten in classic Let There Be Rock.

En als Hood dan in het enige, meteen aan de set vastgehaakte bisnummer Hell No, I Ain’t Happy nog één keer zijn frustratie uitschreeuwt, daarbij ondersteund door de hele zaal, en daarin zowaar Sign O‘ The Times naadloos verwerkte zonder dat je het aanvankelijk zelfs ook maar doorhad, dan wisten wij weer waarom deze band zo aan de ribben blijft kleven.

„Rock ‚n‘ roll never forgets“, zingt Mike Cooley in Three Times Down. Wij zullen dit vooreerst ook niet vergeten.

7 maart 2017
Patrick Van Gestel