Drenge - Brave jongens

Botanique, Brussel, 26 april 2015

De Loveless-broertjes hebben goede herinneringen aan hun laatste passage in de Botanique. Of dat deden ze ons toch geloven op hun Facebookpagina. Deze keer bezochten ze ons land met een extra bassist en ‘Undertow’ onder de arm, de nieuwe plaat waar de vonken van afvliegen. Maar die vonken waren helaas niet groot genoeg om de keet in vuur en vlam te zetten.

Drenge - Brave jongens



De set werd ingezet met twee nummers uit dat nieuwe album: Running Wild, dat live nog niet aan de knieën geraakte van de albumversie, en Side By Side, dat voor onbekenden vooral opviel door de wanordelijkheid waarmee het gebracht werd. Maar wij zijn doorbijters en lieten, net zoals enkele meisjes naast ons, de kop niet hangen. Een echte grungeliefhebber blijft het hoofd heen en weer schudden in zulke omstandigheden.

Ster van de avond was zonder twijfel Rory Loveless; het broertje met de lange haren is niet alleen drummer, maar wordt vooral ook aanzien als voortrekker van de band. Dit was gisterenavond opnieuw pijnlijk duidelijk. Zonder echt alle aandacht nadrukkelijk op zich te willen vestigen, steelt hij de show door zijn bedrevenheid met twee stokken. Dat en de lichtman, die perfect de sfeer van de nummers wist op te snuiven en op gepaste momenten enkele mooie truukjes bovenhaalde, zorgde voor wat meerwaarde tijdens de show.

Oudere nummers zoals Gun CrazyBackwaters en Bloodsports werden dan misschien met een vuistje in de lucht onthaald, toch ging de rauwheid en de kracht van de nummers verloren in een wasem van gitaargeluiden die ergens wel opdwarrelden, maar nooit echt ons oor bereikten. Een frontman met présence kan dat zonder moeite rechttrekken, maar dat was hier helaas niet het geval. Eoin Loveless stond erbij als een eerstejaarsstudent, die voor het eerst een aula binnenkwam. Hij zong verlegen, alsof hij bang was oren te beschadigen, en verder dan een lichte “Miaauw” kwam hij niet waar het interactie met het publiek betrof. Een verlegen hoofdrolspeler op het podium; dat zal geleden zijn van het schooltoneel dat we dat nog meegemaakt hebben.

Met zweten en zwoegen kregen ze het publiek dan toch even in beweging met We Can Do What We Want. Blijkbaar was er toch ergens een fan die zijn armen voelde kriebelen en er voor welgeteld tien seconden wild mee in het rond begon te zwaaien. Helaas wist de band de gedachte van een moshpit de kop in te drukken door het tempo van de volgende nummers wat lager te leggen. Zelfde verhaal met Face Like A Skull trouwens. Opnieuw begon het bij enkelen te jeuken; tot ze daarna Fuckabout speelden. Tweemaal de bal misgeslagen, tweemaal terug in onze mand. Zijn wij dan de enigen die er wel willen invliegen op vrijdagavond?

Neen, echt overtuigd werden we niet door Drenge gisteren. Tenminste niet door hun optreden. Nog voor de laatste noot gespeeld werd waren de wilde haren al terug in een staart, de gedachten al bij de volgende pint en de blik op de uitgang. Al een geluk dat het album op de terugweg wel onze aandacht vasthield.

26 april 2015
Joris Roobroeck