Dream Theater - Het toppunt van virtuositeit

Sportpaleis, 26 april 2017

De opkomst voor het concert van Dream Theater was maar magertjes. Iets waardoor ze in Nederland ook al serieus hadden moeten downsizen. In België bleek er toch nog volk genoeg geïnteresseerd om de Lotto Arena te rechtvaardigen. En de aanwezigen kregen in ruil daarvoor een drie uur durende show vol virtuositeit.

Dream Theater - Het toppunt van virtuositeit

Want dat de heren van Dream Theater een klasse apart zijn, zullen weinigen - ook niet zij die een hekel aan de muziek hebben - kunnen ontkennen. Dat ze dat dan moeten demonstreren met een drumsolo (zucht…) en een ode van bassist John Myung aan zijn idool Jaco Pastorius (interessant, maar overbodig), vergeven we hen dan ook graag.

Nog een punt van kritiek, waarvoor iets gezegd kan worden, is de setlist, die de hele tournee ongewijzigd blijft. Daar staat dan tegenover dat de complexiteit van de songs, de tientallen, muzikale radertjes, die in elkaar moeten vallen, het moeilijk maakt om ter plekke te gaan improviseren. Bovendien heet deze tour nu eenmaal ‘Images, Words & Beyond’ en is de meest succesvolle, tweede plaat de spil waarrond het geheel moet draaien.

Misschien lag het net aan de lage opkomst dat het even duurde vooraleer de Lotto Arena opgewarmd geraakte. Niet dat dat aan de inzet lag, want vanaf opener The Dark Eternal Night liet de band zien te weten waar ze mee bezig zijn. De riffs en solo’s van John Petrucci sneerden door de zaal; Jordan Rudess haalde de vreemdste toeren uit van achter zijn rondtollende en kantelende batterij toetsen (en met een soort van iPad-keytar); spierbal en drummer Mike Mangini demonstreerde zijn kunnen van binnen zijn imposante kooi en James Labrie bewees nog steeds te kunnen zingen, ook al haalde hij niet altijd meer zonder kleerscheuren de hoge noten.

Echt opwinding was er pas bij As I Am, toen de band plotseling wel beweging kreeg in de zaal en er moeiteloos een stukje Enter Sandman van Metallica werd ingebouwd. Met Breaking All Illusions werd die vibe aangehouden. En Petrucci en Rudess demonstreerden in flitsende interactie meteen waarom Dream Theater een pionier is binnen het progmetalgenre.

De pauze, die daarna werd ingelast, vormde geen probleem, vooral omdat het tweede deel van de show bestond uit de integrale uitvoering van ‘Images & Words’. Van bij Pull Me Under werd het publiek meegezogen in de wervelwind, die de enige hit, die de band ooit scoorde, aanwakkerde. Iets wat even verder, bij Take The Time, vlotjes werd herhaald. John Petrucci zette daarbij met een prachtige outro de kers op de taart.

Dat het niet altijd snoeihard moet zijn, werd gestaafd door de ballade Wait For Sleep, door Labrie en Rudess zonder veel tierlantijnen, maar met de nodige passie gebracht. Extra punten ook voor James Labrie, die perfect aanvoelde wanneer hij overbodig was en de muzikanten hun gang moest laten gaan. Hij trok zich dan gewoon even terug in de coulissen. Op andere momenten gaf hij dan weer enige toelichting over het verleden van de band, iets dat ook nog uitmondde in een stukje van The Big Medley dat hij er met Petrucci tussen gooide.

En dan was er nog de ouverture ‘A Change Of Seasons’, die als uitgebreid, langgerekt bisnummer werd toegevoegd. Niet zo gek, gezien dit nummer oorspronkelijk bedoeld was om op ‘Images & Words’ terecht te komen, maar door het label uiteindelijk werd afgewezen. Nog één keer werd alles uit de kast gehaald om de fans te plezieren. En dat publiek sloot de band vervolgens dan ook in de armen en bedankte met een welgemeend en warm applaus.

Het lijkt onwaarschijnlijk dat iemand teleurgesteld de zaal heeft verlaten. Drie uur virtuositeit is dan wel vermoeiend, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de talrijke hoogtepunten in de set. U hoort ons dan ook niet klagen.

27 april 2017
Patrick Van Gestel