Dranouter Aan Zee - Zon, zee, strand en goe folk

Esplanade, De Panne, 8 november 2008

Moeder natuur is Folkfestival Dranouter goed gezind. Dat staat min of meer vast. Maar ook kleine broer Dranouter aan Zee mag genieten van die gunsten. Met een lachend zonnetje is een festival altijd dubbel zo leuk. Dat was dit weekend in De Panne niet anders.

 

Zon, zee en strand, drie onlosmakelijk leuke dingen. Niettemin doorbreken we die drie-eenheid voor ander genot dat van muzikale aard. De eerste band waarvan we mogen genieten, is Anton Walgrave met achterhoede. Met songs als No One But You en het titelnummer van zijn laatste plaat Every Night You Pray kijkt de behoorlijk volle tent met veel bewondering naar de Leuvense singer-songwriter. Genieten van zachte pop met een smakelijk rockkantje, terwijl je nog kunt zitten. Wat heeft een mens meer nodig?

Toch staan heel wat mensen recht om op de folkklanken van (BUB) af te stappen. Vreemd toch dat pure folk niet meer volk op de dansvloer krijgt. In tegenstelling tot de dansvloer, is het strand intussen wel volgelopen met zonnekloppers, zowel jong als oud. Ook buiten het festivalstrand ligt menig persoon tegen de dranghekkens genesteld, genietend van zowel de (BUB)-klanken als van de eenzame zeilbootjes in de verte.

Vele boombals en sets van folkies als Dazibao en fanfares als La Panika later, stroomt het volk toe voor Flip Kowlier. Met baard deze keer. “'t Is ier een feesje, é vanavond. 't Goa geestig zien”, aldus de West-Vlaamse bard. En ongelijk heeft hij niet. Met vooral nummers uit zijn nieuwste, 'De Man Van 31', verblijdt hij de tent, maar vooral hitjes Verkluot, Welgemeende, Smetvrjis en ander lekkers doen de temperatuur een paar graden stijgen. De immer sympathieke Kowlier speelt ook nu weer kostelijk in op de bijna volle tent en dan vooral op het vrouwelijk schoon. Grotste Lul van 't Stad wordt dan weer enkel voor de mannen gespeeld, al gaan beide seksen uit hun bol.

Bij Luc De Vos en de zijnen, opererend onder de noemer Gorki, heerst er al evenzeer een feestsfeer. De Gentse teddybeer zet meteen in met de single van zijn nieuwe album 'Voor Rijpere Jeugd'. De Vos lijdt een beetje onder over-advertising van zijn nieuwe plaat, maar dat belet de tent niet te genieten van Lieve Kleine Piranha, Anja of Een Schaduw In De Schemering. Nadat het publiek het hele concert om Mia heeft geschreeuwd, geeft de band uiteindelijk toe. En hoe! De groep bewijst dat de meermaals tot beste nummer aller tijden verkozen song zijn plaats nog steeds waard is. Als afsluiter verkiest Gorki nogmaals Veronica Komt Naar Je Toe te spelen. Zoontje Bruno meent vaderlief een handje bij te kunnen steken bij de promotie met vele thumbs up van papa als gevolg.

Gabriol Rios heeft dan weer niets te promoten, behalve een nieuwe samenwerking met raspianist Jef Neve en percussionist Kobe Proesmans. De aartsmoeilijke opdracht even goed te doen als Gorki en Kowlier, bevalt hun geenszins. De drie mannen, elk in maatpak, zetten in met Jimi Hendrix' Voodoo Chile, ook te horen op Rios' b-kantjesalbum 'Morehead'. Jammer genoeg merkt ook Rios dat de über-rustige tonen de zaal niet kunnen bekoren, met als gevolg dat hij ze meermaals het zwijgen moet opleggen en hen dient te paaien met de belofte dat, als ze wat geduld uitoefenen, ze wel eens voor verrassingen kunnen komen te staan. Rios weet blijkbaar niet dat loze beloftes stellen artiesten niet in dank wordt afgenomen. Wie afgezakt is naar De Panne voor Rios' zwoele en ophitsende latin-songs, blijft op zijn honger zitten. De man is er, de songs eveneens, maar het tempo ontbreekt. Elk op zich staan deze artiesten aan de top van hun eigen branche. Samen zijn ze te deftig. En dat vindt de helft van de aanvankelijk volle tent ook.

In de clubtent wordt de eerste dag in mineur afgesloten al maken de afsluitende balkanbeats van Mala Vita in de clubtent veel goed.

De volgende dag biedt soelaas voor de wat slappe set van Rios. We beginnen de namiddag met een nogal vreemde man op de bühne: Chris Chameleon. Deze Zuid-Afrikaan - naar eigen zeggen ex-travestiet - vermaakt de clubtent met zijn buitengewone stem en amusante songs.

In de andere tent hebben Adieu La Vie, Adieu L'amour, een band voornamelijk bestaand uit accordeons en Patrick Riguelle, net plaats gemaakt voor Marilis Orionaa & Aqueste Còp. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn ook dit geen Belgen. Het duo afkomstig uit Béarn slaagt er niet in meer dan een schamele vijftig mensen te lokken met hun ietwat saaie folk.

Minder saai gaat het eraan toe bij N'Faly Kouyaté & Dunyakan. De warmte van de Afrikanen wordt meteen voelbaar in de tent, die beschutting biedt tegen de motregen voor een honderdtal kijkers. Kouyaté, woonachtig te Brussel, brengt ambiance in de zaal met zijn kora, een vreemd snaarinstrument, terwijl een danseres het beste van zichzelf geeft. Het lauwe publiek durft echter niet te shaken op de Afrikaanse beats. Ondanks de keur aan instrumenten op het podium zingt de band ook a-capella. En zelfs dan klinkt de band uitermate sterk. Kouyaté, bijwijlen in traditionele kleren getooid, is zelfs zo sympathiek condooms in het publiek te strooien. Alleen jammer dat het publiek te ver van het podium gescheiden wordt door een vijf (!) meter brede frontstage. Geen condooms voor de toehoorders, dus. Toch blijken de rubbertjes verdwenen te zijn na het concert. De frontstagepers heeft duidelijk een druk seksleven.

Terwijl we wijselijk wegblijven bij menige dansinitiatie en boombal, komt de vierkoppige The Kathryn Tickell Band op de planken. Aangekondigd als de top van de Britste folkscene, oogt de zaal al iets minder leeg. Gelukkig zijn de aanwezigen wel enthousiast over de soms energetische en dan weer ingetogen songs.

Een andere reden voor de steeds voller rakende zaal is misschien de nakende entree van succesverhaal Milow. De bescheiden jongeman zet in met Home By The Creek en vervolgt met talloze songs van zijn nieuwe album 'Coming Of Age'. Voor Milow is Dranouter Aan Zee de officiële opening van het festivalseizoen. Hij speelt namelijk voor het eerst sinds zijn tour in Nederland weer in België. Dat is ook te horen aan de set. Vandenbroeck maakt er een feestje van. Met hoogtepunten You Don't Know en Dreamers And Renegades heeft hij de tent helemaal op zijn hand. Enkel jammer dat Gorki-cover Mia uitblijft. Misschien is de zanger wel bang voor de reactie van de aanwezige Luc De Vos, die naar eigen zeggen speciaal is afgezakt voor Marianne Faithfull.

En we kunnen hem geen ongelijk geven. Dame Faithfull wordt geflankeerd door drie jongemannen. Rasbegeleiding voor een raszangeres, wiens stem lager dan die van Bowie, en hoger dan die van La Esterella is. De zaal, die net niet helemaal gevuld is met dertigers en veertigers, is laaiend enthousiast over nieuwe songs als Vagabond Ways en No Child Of Mine. “It's great to be here in Le Panne”, aldus de kranige vrouw. Wel, dat vinden wij ook. En de tent laait nog veel meer op bij de beloofde old time favourites. Faithfull heeft duidelijk goede vrienden want tot haar lijstje songwriters behoren onder andere Nick Cave (Crazy Love), PJ Harvey (No Child Of Mine), Roger Waters (Incarceration Of A Flower Child) en Tom Waits.

De rozen op de achtergrond zijn een metafoor voor de muziek van Faithfull. Het is muziek die je kan prikken zonder echt pijn te doen. Integendeel, wat lijkt op een kapotte stem, komt volledig tot zijn recht op het strand van De Panne. Het volk komt, Luc De Vos ziet, en Marianne Faithfull overwint niet alleen, ze heerst!