Dranouter 2019 - Zaterdag: Geike zegeviert

Dranouter Festival, 2 augustus 2019 - 4 augustus 2019

De tweede festival dag begon een stuk vroeger dan de eerste. En er was volk, veel volk. Dat voelde je op het grote plein, maar ook rond de Voute en de kerk was het zo goed als koppen lopen. 

Bij een pitstop aan de main stage zagen we dat Bears Of Legend toch het nodige volk naar de tent had gelokt. De groep is momenteel bevig aan 'A Million Lives Tour (Part 2)' en hield graag even halt op Dranouter om hun kunnen te tonen. En dat ze het kunnen, hebben ze ook bewezen.

Hierna ging het richting de kerk voor Kotjesvolk, een groep uit de Westhoek die zich vooral toelegt op muzikale vertellingen, die altijd rond een bepaald thema draaien. Voor deze "voordracht" was dat - hoe kan het ook anders? - de geschiedenis van Dranouter. Verteller Wim Chielens nam ons mee doorheen het ontstaan en de evolutie van Dranouter. Trui Chielens nam de zang voor haar rekening en katapulteerde ons met momenten twintig tot zelfs veertig jaar terug in de tijd. De kerk was goed volgelopen om dit gezelschap aan het werk te zien, maar regelmatig dropen er ook festivalgangers af. Dit is dan ook een vorm van kleinkunst waar je echt voor moet zijn.

De Canadese Sarah Jane Scouten was nog volop aan het soundchecken, toen wij er halt hielden. Scouten legt zich toe op een mix van vintage folk en country en haar nasaal stemgeluid past daar perfect bij. Ze heeft ook een speciale band met Dranouter, want het was hier dat ze enkele jaren geleden haar echtgenoot ontmoette. En meteen droeg ze You Are The Medicine aan hem op. De singer-songwriter wond de volgelopen tent zonder al te veel moeite rond haar vinger en daarvoor kreeg ze een staande ovatie van het publiek.

In de kerk was het de beurt aan Geike, het voormalige gezicht van Hooverphonic, om het beste van zichzelf te geven. Voor haar -ze is afkomstig uit Poperinge - is Dranouter een beetje thuiskomen. De muzikale verwachtingen waren hooggespannen en de wachtrij was dan ook ellenlang. Het kon dan ook niet anders of sommige liefhebbers moesten teleurgesteld worden.

Dit was zo’n optreden waarbij het plaatje volledig klopte. De muziek en die stem in een kerk, het kon niet beter passen. Geikes vocalen zijn nog altijd even mooi en de jaren ervaring deden de rest. Tussendoor nam ze ook nog even de tijd om haar nieuwe album ‘Lost For Time’, dat in oktober uitkomt, te promoten. En met de titelsong onderstreepte ze meteen waarom dat was. Tijdens het optreden was het muisstil, maar de storm van applaus, die daarop volgde, was meer dan verdiend.

Nog aan het wegdromen van wat we net mochten beleven, zweefden we richting hoofdplein waar de Frans-Schotse Celtic Social Club reeds het beste van zichzelf aan het geven was. Nieuwste lid Dan Donnelly maakte ooit nog deel uit van The Levellers en The Wonder Stuff. De energie spatte gewoon van het podium af en zorgde ervoor dat in de overvolle clubstage volop  gedanst en gezongen werd. Ook de groep genoot met volle teugen van de reacties van het publiek en had het moeilijk om te stoppen met spelen. Had het aan hen gelegen, dan waren ze meer dan waarschijnlijk blijven spelen en plezier maken tot in de vroege uurtjes.

Joan As Police Woman sloot de clubstage af. Dat deed ze in haar dooie eentje met piano of gitaar. Door het wisselen tussen beide instrumenten vielen er iets te vaak (onnodige) stiltes. Voor enkele nummers liep de tape mee, maar toch bleef alles zachtjes voortkabbelen. De tegenstelling met het vorige optreden kon niet groter zijn, waardoor wij al vlug de aandacht verloren. Misschien was de omgekeerde volgorde hier wel beter geweest.

Op de main stage was het al niet veel beter. Tom Odell kon in zijn eentje jammer genoeg niet voor enig vuurwerk zorgen. Het was vooral de steun van de trouwe fans die redding bracht. Zij waren het die ervoor zorgden dat de nieuwsgierigen even kwamen piepen in de tent. Ook dit was veel te rustig om zo laat op de avond geprogrammeerd te staan. Zeker als je wist dat je na zijn performance nog een uur moest wachten op de afsluiter van de tweede dag. 

Om middernacht was het dan tijd voor de laatste act van de dag. Tourist LeMC kreeg die eer toebedeeld. En het (vooral jongere) publiek at uit zijn hand. Tenminste tot hij het niet kon laten om zich te laten ontvallen: “Ik moet eerlijk bekennen: het stinkt hier een beetje naar varkens- en koeienstront”. Het daaropvolgende boegeroep was niet van de poes, maar het weerhield Tourist er niet van om opnieuw het publiek voor zich te winnen.

Voor Koning Liefde kreeg hij de hulp van Wannes Cappelle, maar Spiegel moest het zonder Raymond Van Het Groenewoud doen, hetgeen duidelijk geen bezwaar was. En ook de rest van het optreden van Tourist werd gesmaakt. Naar onze mening werd er, naast de gekende nummers, maar voor weinig entertainment gezorgd. Maar wie zijn wij dan?