Dranouter 2019 -
Dranouter Festival, 2 augustus 2019 - 4 augustus 2019
Dat Dranouter Festival editie 2019 een feest zou worden, was al duidelijk bij het bekijken van de line-up. Het was niet altijd even gemakkelijk om een keuze te maken. Diverse genres kwamen aan bod en we wilden graag van alles een beetje proeven. Wat volgt is hoe wij een druk bezocht (vijftigduizend bezoekers) de vijfenveertigste editie hebben ervaren.
De eerste dag begon, in vergelijking met de rest van het weekend, wat aan de late kant. Pas om 16u00 was het de beurt aan de eerste artiest. Waarschijnlijk had dit te maken met de officieuze start van het festival de avond voordien; een avond, die tot in de vroege uurtjes doorging. Maar was het feest van de avond voordien wel gestopt of was er gewoon even op de pauzeknop geduwd om een paar uurtjes te kunnen slapen? Want tijdens de wandeling van de parking naar het festivalterrein was duidelijk hoorbaar dat er (nog) volop gefeest werd op de camping. Vooral de jeugd(bewegingen) ging(en) volledig loos.
Eenmaal op het festivalterrein ging onze aandacht richting Clubstage voor Finn Andrews. Andrews, oorspronkelijk afkomstig uit Nieuw-Zeeland, kent u misschien als de frontman van The Veils. In 2019 wou hij zijn horizonten uitbreiden en koos hij ervoor om even alleen op stap te gaan met twee soloalbums als gevolg. Het laatste daarvan kwam hij maar al te graag voorstellen met ondersteuning van contrabas en viool. Beginnen deed de singer-songwriter vrij rustig, maar na een viertal nummers had hij de volgelopen tent op zijn hand. Er werd volop meegezongen, -gedanst en -geklapt, hetgeen de sfeer absoluut ten goede kwam.
Hollywood Forever was één van de songs, die ons raakten. Het betreft de vriendschapsband die hij heeft met de drummer van The Veils, een vrij emotioneel liedje waar iedereen stil van werd. Met Don’t Close Down wou hij dan weer problemen zoals de Brexit en Trump aankaarten, maar tegelijkertijd wil het ook aantonen hoe moeilijk het is om in de huidige maatschappij banden te smeden. Jammer genoeg sluit dit meer dan ooit dicht aan bij de actualiteit.
Na Andrews ging het richting De Voute om de Schotse Siobhan Miller te ontdekken. En wat voor ontdekking! Al vlug werd het duidelijk waarom deze jongedame al drie keer de award voor 'Singer of the Year' heeft gewonnen op de jaarlijkse Scots Trad Music Awards Ze beschikt over een loepzuivere stem, waarmee ze moeiteloos hoge noten haalt. Merkwaardig was dat de drummer tegelijk drums en keyboards bespeelde tot groot jolijt van het publiek.
Naast eigen werk, zoals If I Had Known, bracht Miller ook covers van traditionals, die haar nauw aan het hart liggen. The Ramblin’ Rover was er alvast eentje, die wij hebben onthouden. Miller gaf zich volledig en had zelfs een mondje Nederlands geleerd om het publiek uit te nodigen aan de merchandise-stand voor een signeersessie, waardoor ze het publiek nog meer voor zich kon winnen. Na afloop was een staande ovatie haar deel.
Dead Man Ray, uit de doden opgestaan in originele bezetting, was ook van de partij. Nog tijdens de soundcheck liep de tent vlotjes vol, maar van bij aanvang van de set leek er iets niet te kloppen. De muziek overheerste volledig de stem van Daan Stuyven. Of dat aan de pauze van zestien jaar lag, laten wij aan het midden en we gaven hen nog enkele nummers de tijd om zich te bewijzen.
Maar hoewel het evenwicht mettertijd werd gevonden, kon de band ons niet echt overtuigen. Daan kwam eerder hautain over en de eerder zwakke performance deed toch een aantal festivalbezoekers vertrekken. Ook wij konden het niet opbrengen om te blijven zitten tot het einde en vertrokken vroegtijdig richting main stage.
Daar mocht Black Box Revelation de eerste dag afsluiten. Vanaf de eerste noot konden ze rekenen op het nodige enthousiasme. De fans brulden gezellig mee en Jan Paternoster en Dries Van Dijck lieten het zich graag welgevallen. Na Gloria vond de frontman dat het publiek nog harder had mogen meebrullen. Nogal logisch dat dan de decibels gewillig omhoog gingen. Met War Horse leek het wel of de mannen een echte singalong hielden, maar geen mens die er problemen mee had. Het was en bleef één groot feest. Dit was duidelijk de ideale keuze om de eerste dag van Dranouter af te sluiten. En de band bewees nog maar eens dat zij die ijzersterke live reputatie meer dan waard zijn.