Dranouter 2012 - Nieuwe tradities starten hier!
Festivalweide, Dranouter, 5 augustus 2012
Dranouter gooide dit jaar naar eigen zeggen het roer om en zette koers naar bekendere kusten waar het vroeger ook al aanmeerde. Vooral Folkland werd daarbij terug aangedaan. Kernwoorden voor dit jaar waren authenticiteit, beleving en traditie.
Dat lokte zeker een aantal verloren zonen en dochters terug aan boord, maar sommigen van hen keken toch wel raar op hoe de folk in de voorbije jaren geëvolueerd was. Dries Delrue, vader van Klaas Delrue (Yevgueni) bijvoorbeeld, liet School is Cool graag aan zich voorbijgaan, al was hun optreden één van de meest intense en best onthaalde van de zaterdag. Dat vond ook Bart De Cock van Kadril, de groep die dit jaar fungeerde als gastprogrammator.
Op vrijdag maakten vooral Spinvis, Absynthe Minded en Seasick Steve het mooie weer. Nu ja, één wolkbreuk kon niet ontbreken. De nieuwe plaats van de grote tent Kayam bleek meteen niet zo’n fantastisch goed idee, want zelfs op zaterdagmorgen stond er nog water in zowat een derde van de tent.
Gelukkig begon zaterdag in de Club waar “de grote Klaas Delrue” (1,89 m) centrale gast was in een twee uur durende Radio 1-sessie. Uiteraard speelde zijn band Yevgueni het beste uit hun vijf cd’s, maar ook Erik De Jong van Spinvis mocht mee het podium op voor drie nummers. Kom Terug werd mooi vermengd met Sara van Yevgueni. Voor het eerste kippenvel zorgde Neeka met een mooie versie van Neerhof (voor Ingrid) van Lieven Coppieters.
Grote verrassing was het heroptreden van Walter Verdin, de man achter Specimen en The Risikooz en Pas De Deux. Na dertig jaar stond hij wat onwennig op de planken, maar Yevgueni hielp hem vlot doorheen zijn drie nummers. Ook hier weer een mix op het einde. Er is Iets veranderde plots in de cultklassieker Rendez Vous.
De band van compagnon de route Geert Noppe, Walrus kreeg ook een evidente plaats en ook hier weer kippenvel bij het intieme Kijk. Daarna moest het dak eraf met de hulp van Klaas’ held Thé Lau. Op 20 augustus wordt deze sessie uitgezonden. Voor de liefhebbers van het betere Nederlandstalige werk!
Kadril bestaat precies 35 jaar dit jaar en het festival Dranouter is amper drie jaar ouder. Het spreekt dan ook voor zich dat zij een plaats verdienden op deze editie, al is het, zoals ze zelf zongen in het toepasselijke Feest:: “Jij hoeft niets meer te bereiken.”
De gastprogrammatoren speelden in de grote tent alle klassiekers van in de tijd dat ze nog haar hadden. Opvallend hoe ook de kinderen van de oude folkies alle nummers konden meezingen. Ook hier een aantal opvallende gastmuzikanten: Alfred Den Ouden (oprichter van Dranouter), Nele Paelinck (School is Cool) en Patrick Riguelle.
Helaas geen Eva De Roovere, Mariken Boussemaere of de meisjes van Alumea. De eerste twee hadden we graag de pornografische liedjes van het einde van de set willen horen zingen (Noten Kraken en Een Schamel Mersenier), met de laatsten maakte Kadril de prachtplaat 'La Paloma Negra' in 2004.
Heel andere koek bij Ansatz der Machine. In de donkere, dromerige sfeer van deze jonge bende bleef de folkinvloed beperkt tot het gebruik van hoorn en mandoline, maar daarnaast gebruikt deze achtkoppige band ook een laptop, sax, gitaar, drum en veel elektronika. Sinds hun laatste plaat ‘Heat’ verzorgt Renée Sys de vocalen. Deze band viel onder de nieuwe baseline van het festival: Festival of New Tradition. Wij hopen alvast dat zulke bands altijd een plaats zullen krijgen in de line-up.
Hetzelfde kan gezegd worden van School is Cool. De band is nog beter geworden sinds we hen de laatste keer zagen. De drive, het spelplezier, de aankleding, maar ook de songs: alles zit perfect bij deze band. Jammer dan ook dat Nele Paelinck de groep verlaat in oktober. Dat vonden ook de jonge fans die dat aan de hand van het bordje “Nele, we zullen je missen” lieten blijken.
Een moshpit tijdens I’m Not Having Fun lukte niet op Dranouter, maar headbangen tijdens The Underside wel. De tent genoot, zeker toen bij de laatste drie nummers twee extra gasten het podium opkwamen. Ze haalden trucjes uit met brandende fakkels en jongleurkegels. Tijdens bisnummer Road To Nowhere stak een van hen zijn fakkel bij zijn snikkel. Hilarisch!.
De jongens van Boy and Bear stonden voor het eerst op een Europees festivalpodium en dat zorgde voor een beetje aanpassingsproblemen. Ze wisten niet dat wij vlot Engels verstaan, al stonden ze in april al in de Botanique.
Het werd geen overrompelende show zoals die van School is Cool, maar de songs van hun gelauwerde plaat ‘Moonfire’ werden wel met een smakelijke rocksaus overgoten. Zo was er bijvoorbeeld een zeer gesmaakte gitaarsolo voor Part Time Believer. Uit hun ep ‘With Emperor Antartica’ speelden ze Rabbit Song en Mexican Mavis en er was ook een prominente plaats op de setlist voor Fall at Your Feet/ Heart of Gold van Crowded House. We blijven deze band zeker volgen!
Blaudzun moest ons ook niet meer overtuigen van zijn kunnen. Veel Nederlandse fans waren hem blijkbaar gevolgd tot in het Heuvelland en zelfs de muziekleek toonde herkenning bij Flame On My Head. ‘Heavy Flowers’ bracht deze bebaarde brillenman eindelijk succes bij ons.
De energie van de band is te vergelijken met die van School is Cool, zij het iets donkerder en de stem van Johannes Sigmond is werkelijk betoverend. Sunday Punch werd aangekondigd als een liedje dat je liefst in je eentje wil spelen op je kamertje. Typisch Blaudzungrapje, want dat is een van de meest uptempo songs in de set.
The Levellers mochten Kayam afsluiten. Ook altijd goed voor een stevig feestje, maar wij lieten dat toch maar aan ons voorbijgaan.
De nieuwe richting die Dranouter insloeg, kan ons zeker bekoren. Er zaten weinig overlappingen in het programma. Enkel Wallis Bird en Boy and Bear speelden op hetzelfde moment. Jammer want we hadden de excentrieke Ierse wel eens willen horen en zien. In november komt ze terug naar Duitsland. Misschien zit er dan nog wel een ommetje naar ons land in… Deze editie van Dranouter mag best de start zijn van een nieuwe traditie!