Dranouter 2011 - In de Club

Festivalterrein, Dranouter, 8 augustus 2011

De afsluitende dag was de dag waarop het folkgehalte het hoogst was met Sanas, Rocia Máruez, Adrian Edmondson and the Bad Shepperds, Vera Coomans & Tom Theuns, Filthy Nelly en Luka Bloom himself. Het was ook de dag waarop iedereen die voor de muziek kwam bijna heel de dag in de Clubtent was te vinden. De rest kwam alleen voor Milow, wat dan ook wel weer te begrijpen was.

Het is natuurlijk niet hip om Zjef Vanuytsel goed te vinden, maar deze vriendelijke opa die duidelijke sporen draagt van een liederlijk leven heeft wel een pak klassiekers op zijn naam. Het is het soort artiest dat meer platen zal verkopen na zijn dood dan daarvoor.

Maar laat het ons vrolijk houden. In de Clubtent troffen we Adrian Edmondson, voormalig lid van The Young Ones. Deze komiek haalde de angel uit punkklassiekers van The Specials, The Clash, The Jam, Wreckless Eric, The Members en P.I.L. en voorzag ze van een Celtic folk jasje met uilleann pipes, banjo en fiddle.

Nog leuker was de show van de stoeipoezen van Katzenjammer in de grote tent. In fuck-me-botjes en jurkjes van het type "ziepoesnetnie" speelden ze nummers uit hun in september te verschijnen tweede album 'A Kiss Before You Go' en het beste uit hun debuut 'Le Pop'. Aan hun hitsige, eclectische pretfolk op mandoline, gitaar, piano, drums (met vuilnisbak!), balaika, banjo en girlpower was niet te ontkomen.

Bij C.W. Stoneking misten we... ruis. Deze Australiër klinkt immers alsof hij een oude blueszanger is van voor de oorlog, van het soort dat achtenzeventigtoeren-grammofoonplaten maakte. Zijn stem heeft een heel typisch timbre dat meteen onder je huid kruipt.

Voor de start van deze editie stonden drie groepen in het rood in onze agenda, maar enkel Villagers kon de verwachtingen inlossen. Leisure Society en zeker Sons of Noel and Adrian stelden wat teleur. De stem van Conor J.O'Brien zat perfect vooraan in de mix en we moesten een paar keer denken aan de jonge Feargal Sharkey. De getormenteerde teksten van deze dorpsjongens gaven de montere deuntjes een heel speciale spanning. "I'm selling you my fears" klonk het en wij hapten graag toe.

I Am Kloot wist ons aangenaam te verrassen met zijn songs over liefde, drank en rampspoed. In het begin dachten we even aan John Denver, maar met de band op volle sterkte, bleek dit gelukkig onterecht. John Bramwell en co trakteerden ons een uur op geestige indierock. Een zanger die zijn band voorstelt wanneer hij even alleen op het podium staat, hadden we ook nog niet gehad.

In de Kring zagen en hoorden we een onweerstaanbaar en boeiend experiment van Jan Mittendorp alias Mix & Dorp. Dit was een trip naar de toekomst van de blues!

Heel erg onder de indruk waren we ook van de rijpe, rekbare bariton van John Grant en zijn liedjes over zijn geaardheid, zijn verslavingen en andere tegenslagen. Zijn plaat 'The Queen Of Denmark" - zou hij niet gedurfd hebben om hem "The Queer Of Denmark' te noemen? - werd bedolven onder de superlatieven, maar wij horen hem liever live, enkel ondersteund door piano en wat vintage synths zoals vandaag in de Club.

Wie naar Ben Harper kwam omwille van zijn akoestische nummers zal even geslikt hebben. Harper putte vooral uit 'White Lies For Dark Times', zijn laatste album vol rauwe, energieke songs. De tent bleef aardig vol ook al ging Bens stem soms wat verloren in het geluid dat zijn verder wel strakke band produceerde.

Deze editie van Dranouter was niet zo onvergetelijk als die van vorig jaar wegens soms iets te braaf, maar met Arsenal, Balthazar, Moddi, Geppetto and the Whales, John Grant en Villagers kwamen we toch aan onze trekken en door de verscheidenheid in aanbod gold dat voor iedereen van jong tot oud. En dat verdient alle respect.