Dranouter 2011 - Oude wijven en goede wijn
Festivalterrein, Dranouter, 14 september 2012
Net voor de start van het eerste optreden begon het oude wijven te regenen boven het Heuvelland en guess what: al het volk vluchtte de tenten in en daar was dus van bij de start meer sfeer. Kwam dag twee maar traag op gang, dan kan dat niet gezegd worden van de derde dag en dat was heus niet alleen maar dankzij de regen.
De dag begon al om 11 uur met de Radio 1 sessie met Roland. Deze sessie wordt uitgezonden op Moederdag om 20 uur en wij raden u aan te luisteren, al was het maar voor Nevada Fellow, een gast die Jasper Erkens voorgoed de vergetelheid zal inzingen. Roland noemde hem terecht "een door God begenadigd talent".
Naast deze jonge wolf nodigde Roland voor zijn sessie ook nog een aantal vrienden uit zoals daar zijn: Pieter-Jan Desmet, Luka Bloom, Steven de Bruyn (El Fish) en... Helmut Lotti. Nooit gedacht dat ook in hem een bluesman verscholen zat.
De middag dan. In het rek "singer-songwriter" vind je Johnny Flynn. Flynn koos voor de sobere aanpak: enkel stem en gitaar. Hij kwam daar goed mee weg dankzij zijn mimiek, intelligente teksten en warme stem. Zelf weet hij zijn succes van vandaag aan de regen. Die leverde hem naar eigen zeggen een boel nieuwe fans op. Dat hij die al heeft, bleek uit het feit dat de eerste rij zijn teksten van begin tot einde meelipte.
Dranouter is natuurlijk ook synoniem voor "doedelzak". Daarvoor zorgde vandaag Mercedes Peón. Net als Ialma en Alumea komt zij uit Galicië, maar daar houdt de vergelijking wel op. Mercedes grauwde, gromde, krijste en zag er uit als een gothic versie van Sinéad O'Connor. Zelfs haar gaita was zwart. Door het gebruik van electronica en samples is deze vorm van new trad ook interessant voor niet-folkies.
Voor het diner werden we op nog een topact getrakteerd. De jonge bende van Balthazar speelde in feite een thuismatch en opende met veel Sturm und Drang meteen met The Boatman. Voor het nieuwe Costume werden twee violen ingezet en dat zorgde voor een heerlijk zwierige song. Uiteraard passeerden ook Fifteen Floors, Blues for Rosann en I'll Stay here. Wij zouden wel willen gebleven zijn, maar de plicht riep.
We staken dus het modderige terrein over naar De Kring waar Tiger Lili speelde. We hoorden lekkere grooves, een gekke doch verfijnde percussie en vooral een speelse piano. We snapten meteen hoe deze band de Dranouterrally won.
De volgende band voorspellen we een mooie toekomst. Onze neus mag groeien als het niet waar is, maar Gepetto & the Whales overtuigden na Luka Bloom ook ons en het talrijk opgekomen publiek. De Kring was eigenlijk te klein. We kunnen nu ook flauw doen en zeggen dat dit een doorslagje is van Mumford and Sons, maar als tijdens een optreden een banjo sneuvelt, gaan we onvoorwaardelijk overstag.
Het verschil tussen Rachid Taha en Moddi die daarna respectievelijk in De Club en de Kring speelden, kon niet groter zijn. De eerste is de Algerijnse versie van Arno en de tweede is vast en zeker de bard van zijn vikingclan. Met zijn zweverige muziek waande je je zo aan een fjord in Noorwegen.
Verder dromen deden we met An Pierlé. An is geen mens, maar een elf. Ze is nog geen greintje veranderd sinds we haar voor het eerst aan het werk zagen, alweer tien jaar geleden. Ook muzikaal veranderde er in die tijd weinig en dat is misschien wel een reden waarom het echte succes nooit kwam.
Ondertussen vierde de massa mee met Amy MacDonald. Diezelfde massa ging total loss op het extatische gitaarspel van Rodrigo Y Gabriella. Nochtans hoor je hen nooit op de radio. Misschien zijn ze wel zoals die fles wijn uit de Provence die daar altijd beter smaakt dan thuis. Bij deze eindigde dag drie zoals hij begon: goed.