Dranouter 2011 - Et pour les Flamands la même sauce
Festivalterrein, Dranouter, 6 augustus 2011
Dag twee van Dranouter was een triomf voor een Fransman en een franstalige Belg. Ben L'Oncle Soul overtuigde heel Dranouter van zijn kunnen en Adamo wou vrede brengen over alle grenzen heen. Voor de rest een iets te gemoedelijke dag met gelukkig toch enkele hoogtepunten.
Stonden er gisteren nog twintig brokken testosteron op Kayam met de Band of Gypsies, dan werd vandaag het evenwicht hersteld door de dertien dames van Zule Max. We hadden al aangekondigd dat zij de zon zouden doen schijnen en zie: een ideale zomerse opener was dit en voor de danslustigen was er plaats genoeg.
In de Club was meer volk. De onderdanen van The Bony King of Nowhere waren present. Koning Bram opende akoestisch. Zijn stem behoeft niet veel meer ondersteuning dan een gitaar, maar zonder band zou zijn intieme set toch gaan vervelen. Samenzang, songs en muzikaal vakmanschap, het zat er allemaal in, maar zouden ze ook een zonnige plaat kunnen maken? Na twee winterse albums is het daar wel tijd voor.
In de Kring dachten we even dat Amy Winehouse "Back from Black" was. Maar nee, het was Sabrina Dinan met een mooie hommage. Sabrina heeft diezelfde korrel op de stem, maar verder zijn er gelukkig geen gelijkenissen.
Ook een monument van bij ons kreeg een passend eerbetoon. Het beste uit het oeuvre van Wannes van de Velde is nu in een mooie box gebundeld. Misschien iets voor je ouders? Walter Poppeliers en Jan De Smet zetten hem alvast op dezelfde hoogte als Bob Dylan.
Heel erg alive is Gabby Young. Met haar weirde mix van volksmuziek, Balkan brass, big band en jazz veroverde ze ons hart en aan de lachende gezichten rondom ons te oordelen, waren er nog die genoten.
Ben l'Oncle Soul, waar we niets van verwachtten, bleek in de praktijk een energieke entertainer. Met zijn nu-soul pakte hij moeiteloos Kayam in. Muzikaal niet vernieuwend, maar wel in. We hoorden een jonge gast zeggen:"Als dit mainstream is, ben ik vanaf nu met plezier terug mainstream." Prompt zocht hij op zijn iPhone waar hij de plezante nonkel nog aan het werk zou kunnen zien. Voor velen hét hoogtepunt van de dag.
Ondertussen streelden de Webb Sisters in de Kring de oren en ogen van de meerwaardezoekers met harp, gitaar en samenzang. "Vernieuwend" is een adjectief dat ook op hen niet van toepassing is, maar de voormalige achtergrondzangeressen van Leonard Cohen bezorgden ons wel kippenvel.
Hoge verwachtingen hadden we bij The Leisure Society, maar die konden ze niet helemaal waar maken. Goede songs bij de vleet, maar het charisma om die te brengen ontbrak nog. Let op: op een dag schrijven deze gasten wel een wereldhit.
Zouden we hier durven schrijven over Adamo? Och, we deden het al in onze inleiding, dus wat zou het? Salvatore wou vrede tussen Walen en Vlamingen en zelfs wereldwijd met behulp van Inch Allah. Als het toch nog fout gaat, kunnen we nog altijd naar Gliese. Met de aanwezigheid van Daan probeerde hij een brug te slaan naar de jeugd, maar dat lukte niet helemaal, leerde ons een blik op het publiek. Dat publiek kende wel elke song natuurlijk.
Terwijl Adamo afsloot met Ik Hou Van U van Noordkaap, speelden Hoquets uit Brussel in de Kring met het klokkenspel van de mannelijke aanwezigen zoals alleen die uit Brussel dat kunnen. Met hun surrealistische humor en zelfgemaakte instrumenten waren zij de enigen die een gezonde punkattitude tentoon spreidden vandaag. Meer van dat morgen, graag!
Op de mainstage deed Ozark Henry wat van hem verwacht werd: dag twee van Dranouter op sfeervolle wijze afsluiten. Al zijn hits passeerden de revue. Het feestje was niet zo uitbundig als bij Arsenal gisteren, maar wel even intens.