Dr. John - Voodoo op sloffen

deSingel, Antwerpen, 10 januari 2009

Dr. John, the Night Tripper, belichaamt alles wat New Orleans op de kaart zette, tot Katrina de stad er vakkundig afspoelde. In de States is hij dan ook een levende legende. Op dit gedeelte van de aardbol behoeft hij daarentegen helaas bijna altijd een introductie en de blauwe zaal van deSingel was dan ook slechts driekwart gevuld voor dit laatste optreden van Dr. Johns Europese tournee. De afwezigen hadden - uiteraard - ongelijk.

De dokter mag dan al wat minder goed te been zijn, hij schuifelt nog steeds erg funky het podium op. Zowel dokter als piano waren zoals gewoonlijk voorzien van de nodige voodoo-attributen. Wat het doodshoofd met pet bijdroeg aan de klank van de Steinway zal voor eeuwig een esoterisch raadsel zijn, maar klinken deed het alleszins, al ging de aandacht van de dokter in eerste instantie wel uit naar het orgeltje.

It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing, song en statement, shoo-wop shoo-wop shoo-wop. Het was lang geleden dat we Dr. John en zijn band, The Lower 9/11, in zo'n goede doen aan het werk zagen. Waar hun optredens de vorige jaren nog balanceerden tussen routineus en ongeïnspireerd, leek er nu toch een beetje voodoo in de lucht te hangen. Zelfs Mama Roux kwam op de proppen.

Right Place Wrong Time was een van de weinige semi-hits van Dr. John in het oude continent, en zoals het hoort met hits werd het snel en slordig afgewerkt.

Van zijn uitmuntende nieuwe plaat weerhield Dr. John enkel Time for a Change, dat hij expliciet nog eens aan Barack Obama opdroeg. Best jammer dat 'The City That Care Forgot' niet vaker aan bod kwam. Dr. John zocht het vooral in oudere sfeerstukjes en toonde zich meester over de piano en het orgel. Aan zijn vaak geïmiteerde speelstijl kan menig pianist een puntje zuigen.

Naast een muzikaal spektakel bood Dr. John ook even visueel spektakel. "Oh my God, he's gonna dance" riep de drummer, en de dokter toonde - voor een zwaarlijvige gepensioneerde - best een paar leuke moves. En dat allemaal op zijn sloffen. Ook de - relatief - korte solo's die de muzikanten van The Lower 9/11 gaven, waren best interessant. Vaklui, quoi.

Helaas, na een goed uurtje zat het er allemaal op. "The doctor isn't feeling too well", verontschuldigde de drummer de band. Geen bisnummers, dus. Toch hoorden we geen gemor in de zaal, want dit was een kort, krachtig, maar vooral pittig en sfeervol optreden. Hoe zou dit alles klinken als de dokter zich wél optimaal voelt?