Down The Rabbit Hole 2019 - Dag 3: eindelijk girlpower!

Down The Rabbit Hole, 5 juli 2019 - 7 juli 2019

Stond er gisterenavond een regenboog aan de hemel boven de Hotot, dan leek het vandaag regenboogvlaggendag op Down The Rabbit Hole. Verschillende artiesten zoals LP en Janelle Monáe komen dan ook op voor LGTBQ+-rechten. En dat werd door heel wat aanwezigen sterk geapprecieerd. En wie daar geen boodschap aan had, die genoot toch gewoon van de muziek, toch? Voor het eerst stonden ook heel wat vrouwen op de grote podia en dat werd wel zoetjesaan tijd. De Nederlandse vrouwen zegenvierden dan wel niet, maar er waren gelukkig ook andere.

We hadden haar getipt als een van de mogelijke revelaties van Down The Rabbit Hole en het kan gezegd worden: LP oftewel Laura Pergolizzi stelde niet teleur. De zangeres was volledig in het beige, maar een kleurloze verschijning was ze allerminst. Met haar oerkracht van een stem die ergens tussen Linday Perry (Four Non Blondes) en Chrissie Hynde ligt blies ze met opener Dream Catcher de laatste slapers uit onze ogen.

En wat een energie en een présence! LP speelde met de camera en met het publiek en telkens als de aandacht even dreigde te verslappen, mikte ze wel een goedgekozen cover over de koppen. Zo passeerden You Shook Me All Night Long  van ACDC en Paint It Black  van de Rolling Stones tussen haar eigen songs, die vaak ook niet mis zijn.

Ze floot als een bouwvakker, verklaarde dol te zijn op gaten (vooral konijnenholen, jaja...) en had al plannen om na deze show even te gaan relaxen met de nodige drank en drugs. Het zou ons niet verwonderen, mocht ze al een lijntje gesnoven hebben, want wie haar tourschema uitvlooide, vroeg zich af waar ze die energie bleef halen. 

Special werd opgedragen aan het enthousiaste publiek van Down The Rabbit Hole dat al zo vroeg de weg naar de Hotot gevonden had en daarna verdween ze grijnzend, goed wetend dat iedereen nog zat te wachten op haar grootste hit: Lost On You. Die kwam er uiteindelijk toch en hij werd enthousiast meegezongen tot ver voorbij de PA. LP won hier vast heel wat nieuwe zieltjes. Woensdag 10 juli staat ze in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne. Mis haar niet.

Het was zondagmiddag en de Nederlandse leeuwinnen waren nog lang niet aan hun wedstrijd tegen de VS toe. Er hing dus een vredige sfeer over de Groene Heuvels en hoe beter die onderlijnen dan met de vriendelijke, lome bries die Khruangbin opwekte.

Menig spliff werd opgestoken en doorgegeven, maar niet op het podium, want met frou-frou’s als die van Martin Speer en Laura Lee zou dat wel eens de geur van verbrand haar opgeleverd hebben. Met August Twelve taxiede het vliegtuig rustig naar de startbaan en bleef daar wat rondcirkelen tot de motor toch aansloeg bij Lady And The Man.

Maar de vlucht van Khruangbin was er vooral een zonder luchtzakken of andere ongevallen. Heerlijke muziek om lekker bij te soezen en met een licht zuiderse toets om al in de sfeer te komen van wat later komen zou.

Maar eerst nog Aurora. Dichter bij Alice In Wonderland zouden we dit weekend niet geraken. De Noorse popelf met het muisjesachtige spreekstemmetje en de wufte gebaartjes voelde het zelf ook aan haar buikje: dit zou een leuk uurtje worden. Toch voor wie houdt van synthpop à la Lykke Li of Bat For Lashes.

De drieëntwintigjarige begon ook sterk met The River  en Churchyard, maar niet al haar nummers over ecologie, respect, gelijkheid, vrouwenrechten en grote dromen zijn even overtuigend. Soms lijkt voor haar de boodschap belangrijker dan de song. Maar als beiden samenkomen zoals in Warrior, is het ook meteen goed raak. Ook The Seed was een absoluut hoogtepunt met zijn donkere, dreigende bassen die de bekende uitspraak van de Cree indianen onderstreepte: "You cannot eat money!"

We onthouden ook Running With The Wolves al miste dat toch de kracht om een duidelijke climax te zijn. De set van Auroroa leek geen einddoel te hebben doordat de beste songs over de show verspreid zaten in plaats van aan het eind. De ijsprinses was ook teveel “poppemieke” en te weinig harpij naar onze zin. 

De Spaanse furie, Rosalía had haar danseressen meegebracht die wel een levende reclamespot voor Sloggi leken, maar dat droeg alleen maar bij tot de stijging van de temperatuur in de Teddy Widder. Er werd geschud met alles wat maar enigszins los hing, maar het was toch vooral met haar stem dat de zangeres ons naar hogere sferen bracht. Pienso En Tu Mirá zette de toon: die wat hese stem, gekruid met opzwepende beats en handclaps brachten ons meteen naar een club in pakweg Barcelona of zo en even later liepen we hand in hand door park Güell samen met haar en James Blake, die weliswaar alleen op band meeliep.

In De Madrugá waren voor het eerst de flamenco-invloeden duidelijk en met de daarop volgende traditional Catalina en later in Maldición bewees Rosalía veel meer te zijn dan een Spaanse versie van Britney Spears.

Maar de boel moest en zou natuurlijk opgezweept worden en dus werd de set naar een hoogtepunt geleid met de door zware beats opgepompte zomerhit Con Altura. Verblind door helwitte lichten volgden ook nog Aute Cuture en Malamente. En ja, ons Spaans is slecht, maar verrassend veel mensen spraken de taal van Don Quichote duidelijk wel. De teksten werden vlot meegezongen en zelfs de polsenbrekende handclaps werden vol overtuiging meegeklapt.

Dat ondertussen de Nederlandse voetbalvrouwen door de VS werden ingemaakt, liet ons Siberisch koud, maar dat konden we niet zeggen van Rosalía.

Ondertussen was Foals het hoofdpodium op gegaloppeerd met Mountain At My Gates, een leuke start van een set die echter daarna te vaak en te lang ter plaatse zou trappelen.

De Londenaars joegen er maar ongeveer half zoveel nummers door als Rosalía even daarvoor en dat was serieus wennen. De helft van de tijd leek Foals wel even statisch als de planten waarmee ze het podium hadden vol gezet. Gelukkig waren er wel de vette riff van Snake Oil en het opzwepende My Number om het publiek in de sfeer te brengen voor het ziedende slot dat Foals tegenwoordig altijd aan zijn sets breit.

Dat was nodig ook, want Exits deed hun show inzakken als een gelatinepudding en daarna duurde het toch even eer we weer recht sprongen. Tot de laatste drie nummers om precies te zijn. Inhaler trok ons langzaam aan onze manen recht nadat frontman Philippakis ons eerst allemaal had laten hurken en met What Went Down drukte hij zijn sporen echt diep in onze flanken. Hij stormde zelf het podium af en liet zich vanuit de front langzaam opnemen in de massa.

Ook bij de ziedende afsluiter Two Steps Twice, trok hij het publiek in met zijn gitaar. Via de ingang voor de fotografen wurmde hij zich de massa in, die al snel openging als de Rode Zee voor Mozes. Daarna nam hij terug zijn plaats in achter zijn microfoon als was het om de schade te overschouwen die hij had aangericht.

Foals leek in het begin getemd, maar sloeg uiteindelijk toch weer met zijn achterbenen iedereen vol in het gezicht. Het is dat pijn zo dicht komt bij genot dat maakt dat we het ons niet beklagen.

Maar zoals gezegd was de slotdag aan de vrouwen. Robyn lieten we aan ons voorbijgaan al bouwde die naar verluidt een stevig feestje, maar voor de absolute afsluiter Janelle Monáe tekenden we uiteraard wel present. De “queer mom” had op Werchter al haar visitekaartje afgegeven en totaal gespeend van kennis over de superster, wilden we wel eens zien of zij echt die afsluiterstatus verdiende.

Op de dreigende tonen van Also Sprach Zarathustra, Opus 30 van Strauss kwamen de popdiva, haar bijna uitsluitend uit vrouwen bestaande band en haar danseressen op, vastberaden om Down The Rabbit Hole het slotfeest te geven dat het verdiende. Crazy, Classic, Life dat op ‘Dirty Computer’ begint met een speech van Martin Luther King maakte meteen duidelijk welke weg we zouden opgaan: een feest van vrouwelijkheid en gelijke rechten op de tonen van opzwepende funky pop, af en toe, zoals in Django Jane gekruid met wat hiphop.

De show werd verzorgd door de dansers, een gitarist die bij Prime Time een wel heel vette knipoog naar Prince uitdeelde en vele, vlotte kostuumwissels. En uiteraard mocht de beruchte vaginabroek van de Nederlandse ontwerper Duran Lantink niet ontbreken bij Pynk.

Monáe benadrukte dat elke vorm van liefde gelijkwaardig is, droeg I Like That op aan alle weirdo’s en geeks en liet hen weten dat zelfaanvaarding ontzettend belangrijk is. Voor een lang uitgesponnen Tightrope riep ze op om te blijven vechten voor de rechten van vrouwen, de LHBT-gemeenschap, mindervaliden, armen en migranten. “We moeten blijven strijden tegen corrupte regeringen en Donald Trump afzetten,” zo klonk het strijdbaar. En het leverde haar veel bijval op.

Gelukkig zaten de nochtans expliciete boodschappen de muziek, de show en de fun niet in de weg. Tijdens I Got The Juice haalde Monáe drie van haar fans uit het publiek die hun danskunsten mochten demonstreren (de dame in het toekanpak en met regenboogvlag won wat ons betreft); ze deed iedereen knielen met een beetje toverstof tot de blazerssectie iedereen terug deed opveren en liet niet na haar “Dirty Computers” nat te spuiten met waterpistolen.

Alleen het obligate vuurwerk ontbrak, maar wie had daar behoefte aan? Het enige vuurwerk dat er echt toe deed, was het vocale vuurwerk en daarvan kregen we in overvloed. Kortom, Monáe gaf waar voor haar money.