Down The Rabbit Hole 2014 - Verse fan van Foals
Beuningen, Nederland, 9 juli 2014
Afgelopen weekend vond de eerste editie van Down the Rabbit Hole plaats in Beuningen, bij Nijmegen in Nederland. Het overwegend psychrock festival werd georganiseerd door de mensen achter Lowlands, de media-aandacht was groot en de verwachtingen hooggespannen. Op dag nummer drie deden we het, al wat moe en lichtelijk verbrand, wat rustiger aan wat het dagprogramma betrof. Desalniettemin zagen wij nog drie bands.
De eerste act die we mochten aanschouwen was Temples. De psychedelische rock, die onder andere sterk aanleunt bij wat de jongens van Pond doen, kon ons op plaat niet helemaal overtuigen. Op Down the Rabbit Hole zetten de Engelsen echter een heel mooi optreden neer. De kabbelende sfeer van de nummers werd goed overgebracht op het publiek. De set kabbelde rustig voort. Zoals het een psychrock band betaamt werd er ook niet krampachtig aan de structuur van nummers vastgehouden. Zo werd Mesmerize uitgesponnen tot een improvisatiesessie van bijna tien minuten. A Question isn’t Answered is live een bommetje. Het optreden was één mooie trip. Temples mist wel hier en daar de genialiteit van pakweg Tame Impala (wie niet), die hun muziek en optredens op dat hoge plan zou kunnen tillen.
Meteen na Temples verhuisden wij naar het hoofdpodium, waar MGMT aantrad. Andrew Vanwyngarden en de zijnen leken er geen zin in te hebben. Of het nu hun stijl is of niet, elk beetje enthousiasme ontbrak, vooral tijdens het spelen van de 'Oracular Spectacular'-hits. Dat laatste valt dan weer wel te begrijpen. Tijdens prachtige nummers als Siberian Breaks stond het merendeel van het publiek ongeïnteresseerd en onbegrijpend te geeuwen, om tijdens de poppy hitsingles (die ondertussen al van 2008 dateren) pas los te breken. Een publiek dat steevast enkel opdaagt op zes jaar oud materiaal, dat MGMT trouwens al lang beu is gespeeld, te horen te krijgen: we kunnen ons dankbaarder situaties voorstellen als artiest. De band liet hun ongenoegen duidelijk blijken door tijdens Kids een break in te lassen waarin een keyboardpercussie als loop werd afgespeeld. Lachen met het publiek en je eigen hit relativeren: een dikke plus. Het triestige was echter dat niemand in datzelfde publiek het in de mot had en helemaal uit de bol ging, om na het nummer hun schop af te kuisen. Ook MGMT kreeg te kampen met slecht afgeregeld geluid. Vooral tijdens Electric Feel stond de bas enorm luid. Al bij al een goed optreden, met Siberian Breaks als hoogtepunt, maar niet memorabel.
De laatste band die we zagen op dit festival was Foals. Net als bij de Black Keys is uw Down the Rabbit Hole reporter van dienst geen fan van deze headliner (een echte zuurpruim, jawel). Foals zette echter wel een gedenkwaardige liveshow neer. De groep gaf zich helemaal, zanger en hyperkineet Yannis Pilippakis bespeelde het publiek op onnavolgbare wijze en schreeuwde zijn stem helemaal schor. De set was eenvormig, snel, solide en euforisch, het indrukwekkende lichtspektakel dito. Hun meest bekende song, My Number, werd doodleuk in het begin van het optreden geplaatst. Dit getuigt van veel zelfvertrouwen over de rest van hun show. En dat was meer dan terecht ook. De synthrock van het Britse kwintet verpletterde de tent. Dit optreden was een mooi stuk vakwerk, zonder briljante uitschieters, maar ook zonder de minste uitschuivers. Fan van de muziek zullen we nooit worden, van de shows des te meer.
Nieuwkomer Down the Rabbit Hole is een mooie aanvulling op de festivalkalender. Met enkel aan psychedelica gerelateerde bands hebben ze bovendien hun niche meteen gevonden. Een rustige en vrije sfeer (lees geen paranoia/ overcommerciële “veiligheids”maatregelen), vriendelijk personeel (in het bijzonder de über-aimabele EHBO crew), een goed uitgewerkte setting, geen volgepropte tenten en wachtrijen en af en toe een verfrissende duik in het aanpalende meer. Ook de randanimatie en -activiteiten waren in orde. Wij gaan volgend jaar terug.