Down The Rabbit Hole 2014 - Stampen, scheuren (en af en toe een beetje geeuwen)
Beuningen, Nederland, 9 juli 2014
Afgelopen weekend vond de eerste editie van Down the Rabbit Hole plaats in Beuningen, bij Nijmegen in Nederland. Het overwegend psychrock festival werd georganiseerd door de mensen achter Lowlands, de media-aandacht was groot en de verwachtingen hooggespannen. Fris en monter kropen wij op dag twee uit ons tentje en kuierden wij onze wederom hoge verwachtingen achterna. Terecht want dit bleek achteraf muzikaal de beste dag van dit Nederlandse festival te zijn.
Eerste band op ons programma zaterdag was DeWolff, deze jongens komen uit Nijmegen en zij bouwden een feestje in hun achtertuin. De stomende jaren ’70 rock van deze band werd gebracht door een organist, een zanger/gitarist en een (jarige) drummer. Killerriffs schoten de tent in, de solo’s en jams vlogen ons om de orgen, nergens werd het echter aanstellerig. Ten eerste beheersen de drie heren hun respectieve instrumenten als ware virtuozen, ten tweede werd het tempo van de set nooit gebroken. Elke song was een genadeloos doorrazende trein, van het begin af aan hing DeWolff je omgekeerd aan het plafond en lieten ze je niet meer los. Evil Mothergrabber was het hoogtepunt in een erg homogene set. Ten laatste toch ook nog een eervolle vermelding voor de zang, hoewel niet van primordiaal belang lijkt zanger Pablo van de Poel ook live een knerpend Robert Plant geluid te kunnen voortbrengen.
Aansluitend mocht in een kleinere tent Uncle Acid and the Deadbeats aantreden. De Engelse psychedelische doom band zette de versterkers op elf en gooide het distortion pedaal wijd open. Uw dienaar was dolgelukkig met zijn setje op maat gemaakte oordoppen. De giftige nonkel slingerde aan één stuk door dreunende en loodzware gitaarpartijen de tent in. Af en toe leek die aanhoudende stroom de aandacht niet te kunnen vasthouden, maar telkens weer sleurden de nummers van voorlaatste plaat 'Blood Lust' (2012), ons weer terug naar een duivelse hypnose. I’ll Cut You Down en 13 Candles zijn pareltjes en brachten ook live het obligate geheadbang teweeg. Wij konden ons ook niet van de indruk ontdoen dat deze nummers een pak beter waren ingespeeld dan de songs van het recenter album 'Mind Control'. Het verschil was echter deze tussen een machine en een alles verpletterende bulldozer. Overigens: een zanger die eruit ziet als de verpersoonlijking van het kwaad, dat kunnen wij enkel maar toejuichen. Al bij al één van de betere optredens op Down the Rabbit Hole.
De Scandinaviërs van Electric Eye brengen space rock, op voorhand was het één van de bands waar wij reikhalzend naar uitkeken. Het optreden viel echter dik tegen. Van het psychedelisch karakter van de band bleef live niets overeind. Electric Eye had live namelijk gekozen voor een vuil geluid waarin de bas te veel doorklonk. Het maakte de vele uitwijdingen en jamsessies tot een saaie repetitieve ruis. Zelfs persoonlijke favoriet Tangerine, had meer weg van de eerste repetitie van een lokale rockband dan van het fantastische sfeernummer dat wij kennen.
Na een korte pauze begaven wij ons naar Parquet Courts, de keuze tussen hen en La Chiva Gantiva was een moeilijke knoop om doorhakken, laatsgenoemde wilden wij al een tijdje aan het werk zien. We hebben ons onze keuze echter geen milliseconde beklaagd. Parquet Courts bracht een onverslaanbare mix van Television en Pavement die lekker knauwde, piepte en kraakte. Nog nooit hoorden wij een band in het ritme hangen en zo waanzinnig strak spelen tegelijk. Over de setlist kunnen wij u niet meer vertellen dan dat we te druk bezig waren met duwen, trekken en pogingen tot crowdsurfen door de schandelijk onderbemande tent om daar op te letten. Tussen de songs door schold de band wat op het nochtans enthousiaste publiek. Niet dat iemand het aan zijn of haar hart liet komen (behalve dan misschien die ene persoon die een lichtgevend bandje tegen het hoofd van de gitarist keilde). Het zette de onwaarschijnlijke cool van de New Yorkers enkel maar kracht bij. Parquet Courts was zonder enige twijfel de beste band van het festival. Werchtergangers: laat Babyshambles links liggen en ga naar deze jongens kijken.
Nog vol energie struinden wij van een (wederom schandelijk!) leeggelopen tent naar het hoofdpodium waar de Black Keys aantraden. Nu, wees gewaarschuwd, deze jongen is absoluut geen fan van het duo, er mag zelfs worden gesproken van een middelgrote aversie. Live konden zij ons ook niet overhalen. De setlist bestond voornamelijk uit nummers uit 'Brothers' en 'Attack & Release', afgewisseld met de verplichte 'El Camino'-hits (zouden ze zelf door hebben dat hun laatste worp afgrijselijk is?). De nummers werden droogweg, zonder enige zin voor creativiteit of spelplezier gebracht. Ongeïnspireerde, platte gitaarrock. Zelfs floorfiller Gold on the Ceiling maakte bij ons geen spiertje los. Na een half uur hadden wij het wel gehad en trokken we de weide in.
Geen verloren moeite zo bleek. Op het vuige veld (één van de twee ontspanningsterreintjes) waren namelijk een aantal rock-’n-roll dj’s van jetje aan het geven. Dj’s Blonde-Redhead and the Hippie Hippie Hoorah’s toverden de ene na de andere knaller uit hun tafels en construeerden een feestje waar de plaatendraaiers op gevestigde indie-avonden als Hindu Nights een puntje aan zouden kunnen zuigen. Ook de volgende avond tekenden zij present, net als dj Dab, die met zijn garage rock menig knie deed zwengelen. Een leuke aanvulling op een sowieso al goed programma.