Down The Hill - Om het warm van te krijgen

Schransstraat, Rillaar, 28 augustus 2021

Voor de derde editie had Down The Hill een mooie affiche samengesteld. En die stelde niet teleur. 

Het met "boomstammen" opgetrokken podium trok meteen de aandacht net als de drank- en eetstandjes. Even waanden we ons zelfs op een gezellige hondenweide met een enkele loslopende honden en in het midden een enorme smeedijzeren vuurkorf, die garant stond voor een aangenaam warmtegevoel. Iets dat trouwens door het hele festival werd uitgestraald.

Het programma bestond dan weer uit bands die eerder uit het hardere hout gesneden waren. The Bad Slaves, een plaatselijke band uit Bekkevoort, zorgde voor de opwarming met een mengeling van psychedelische en op classic bluesrock uit de jaren zeventig geënte riffs.

Grotto opteerden dan weer voor groovy, hardere en zachtere doomriffs. De eerste Nederlandse (Amsterdamse) band, Temple Fang, verraste met de opvallende gitarist, die met bezwerend gitaarspel onvermijdelijk gelijkenis met Warren Ellis opriep. Heisa zorgde voor subtiele opwinding door de combinatie van mooi opgebouwde songs met als hoogtepunt Listen/Lie van het prachtige, titelloze debuutalbum.

Daarna was het de beurt aan twee Mechelse topacts. Pothamus is live een echte energieke trip waarbij de mix van postrock en tribale ritmes je in ware extase brengt. Psychonaut bracht de talrijk opgekomen fans van begin tot einde In een psychedelische postrockroes. De eerste moshpits en stagedives waren een feit. Deze band is dan ook een topact die we nog op menig festival zullen terugzien. Terecht!

De nacht doken we in met Monomyth. De instrumentale soundscapes zorgden nog een laatste keer voor extase. Een monumentale afronding van een goed georganiseerd, sympathiek en kleinschalig festival. Volgend jaar staan we hier terug!