Dour Festival - Dag 5 - Verjaardagsfeestjes en jubileums

Dour, 16 juli 2025 - 20 juli 2025

Ook op de laatste dag van Dour waren we nog present. Niemand wilde dat verjaardagsfeestje van Charlotte De Witte missen, al liepen de emoties het hoogst op bij Lefto's terugblik op dertig jaar carrière.

Eerste halte van de dag was Glints. Een Antwerpse rapper op het Dour-podium: als dat maar goed komt. Geen probleem, hoor, want door jarenlang bezoek aan het festival wist hij uiteraard wel hoe je Dour inpakt. Zijn typische filmpjes (intro speciaal voor Dour gemaakt) sloegen aan, verder een beetje "Doureuuuh!" en voor de rest hard werken, enkel met zijn drummachine en een flesje water op het podium. Na enkele nummers ging het volledige Dour-publiek all in. Net op tijd, want de tweede helft was indrukwekkend. Bij Gold Veins zagen we lekkere western dance, de nieuwe single Acid is nu al een hit (al is het refrein nogal voor de hand liggend), (Not A) Housewife -opgedragen aan alle vrouwen - doet het overal goed sinds Glints de moderne versie van deze Daan-klassieker heeft gemaakt (die laatste was er zelf niet bij deze keer), en dan was er ook nog afsluiter Roma, in een epische uitvoering. Alhoewel, als je dat éénmaal met een klassiek orkest hebt gezien, blijft dit voor altijd bij. Afsluiten deed de Antwerpenaar door zijn vaste geluidsman Frank een gelukkige verjaardag te wensen, en aan het publiek te vragen hetzelfde te doen. En zo kreeg de brave man dankzij Glints nog langs alle kanten de nodige felicitaties. 

Op Dour kan je altijd wel ergens iets ontdekken, zo stond in Le labo de uit Nairobi afkomstige Kabeaushé. Fotografisch materiaal, dat zeker, maar op het podium onuitputbaar. Een ongetemde wilde mix van Afrikaanse muziek en moderne popmuziek, én met de verwachting dat zijn publiek net zo onuitputbaar was als hijzelf. Natuurlijk, na vijf dagen dansen kon dat wel tellen. Maar de set-up was heerlijk, met een eigen vlag, en het aangepaste pak, we voelden ons meteen thuis.

In Le Garage liepen we op GRLwood, zij noemen hun muziek schreeuwpop, en zo klonk het ook. Vooral dat schreeuwen klopte, want we hoorden toch vooral echo's van de hoogdagen van de grunge.

Kwam het door haar schuchterheid dat de stem van Florence Shaw, zangeres bij Dry Cleaning, zo achteraan in de mix zat? Op plaat hoor je tenminste nog de droge teksten van de frontvrouw, live leek het of ze met haar zingen enkel een flinterdun laagje geluid toevoegde aan de shoegaze. De drie gitaristen en de drummer speelden luid en virtuoos, de muziek had indrukwekkende baslijnen en prachtige stukken gitaar, maar we misten de fluisterende zaagteksten die het geluid van deze band zo uniek maken. Wat overbleef was bijna een instrumentale versie van hun prachtige nummers. Zonde.

Zowel bij Dry Cleaning als bij King Hannah was er weinig volk, maar een wolkbreuk buiten wierp een deel vluchtenden binnen in Le Garage. Hannah Merrick bleef er onverstoord bij, en werkte verder aan wat de laatste set was van een zeven weken durende tournee. "We're King Hannah, and ... well, that's it" was de enige zin die ze in die vermoeide toestand nog wou opperen, maar meer hoefde ook niet, want de muziek sprak voor zichzelf, en de set baadde in een nonchalant sfeertje. Go Kart Kid (Hell No!) werd bij het kalme begin wel geplaagd door de beats van de Balzaal, want daar was nu eenmaal geen ontkomen aan op dit festival.

Eindelijk kregen we eens een volle wei te zien, voor het verjaardagsfeestje van Charlotte De Witte. Deze had dit weekend al Tomorrowland geopend, Tomorrowland afgesloten, en mocht nu ook Dour komen afsluiten op The Last Arena. Ze was ook nog van plan om de Vlasmarkt in Gent op stelten te gaan zetten, maar dat wisten we natuurlijk nog niet.

Ze liet meteen de zware beats van The Realm inbeuken op het publiek, en dat miste zijn effect niet, want iedereen houdt tegenwoordig van haar. Ze gooide hartjes, waaide haar haren goed, lachte breed en zorgde met haar frisse verschijning voor beeldmateriaal dat op grote schermen achter en naast haar werd geprojecteerd. Dat leek geen verwaarloosbaar onderdeel van dit spektakel, maar verklaarde voor een stuk haar populariteit.

Terwijl Charlotte De Witte vandaag haar drieëndertigste verjaardag verder vierde met vette beats, stond tegelijkertijd In La Petite Maison dans La Prairie Lefto terug te kijken op zijn carrière van dertig jaar in het vak. Dat deed hij aan de hand van platen die voor hem belangrijk waren geweest, terwijl beelden werden geprojecteerd uit de oude doos, van toen hij een jonge snaak was, tot recent. Aangezien we zelf die hele periode ook bewust hebben meegemaakt was dit een behoorlijk emotionele belevenis. Herinneringen kwamen terug, aan optredens, hier op Dour en elders. We waren erbij wanneer hij op dit eigenste Dour-festival een superbe set speelde, in een overvolle tent, en een schijf van de toen nog niet zo populaire Kendrick Lamar dropte. We herinnerden ons die keer dat in Gent, toen hij die banger van TNGHT draaide. Er waren beelden van de moddereditie van Dour, er waren zijn vrienden die de revue passeerden, grote namen in de muziekwereld op soms onbeholpen momenten (haha, Gilles Peterson in kimono!).

De muziek daarbij volgde hetzelfde idee, en bestond uit een opeenvolging van platen die refereerden aan sleutelmomenten uit die decennia. Flying Lotus, die hij al vroeg naar Dour had gehaald, Badbadnotgood, die vrienden aan huis zijn geworden. Dikwijls ontging ons de context, maar herinnerden we ons ook de plaat als een mijlpaal: Erykah Badu, DJ Shadow, Skepta, Lil Louis, James Blake...

Het terugkijken maakte ons bijna melancholisch, maar Lefto hield de stemming vrolijk en zond ons heen met een warm "tot volgend jaar, Dour".

We hadden, zoals we hadden voorzien, het podiumpje van Rockamadour gemist, maar ook weer niet zo erg. Toch sloten we af met Queen Ahser Ft. Rehema Tajari, een moeder en dochter uit Tanzania met afrobeats. Dit zou perfect geweest zijn in Rockamadour, maar stond nu in Le Labo. De moeder achter de laptop zorgde voor beats die klonken als een op hol geslagen casio-keyboard, de dochter rapte in een taaltje dat we niet verstonden.

Op welk ander festival zou dit een gepaste afsluiter zijn? Enkel op Dour toch?

Bert Gysemans, Kristof Van Landschoot