Dour Festival - Kookpunt benaderd
Festivalterrein, Dour, 21 juli 2010
De ondergrond van het festivalterrein was dan wel opgedroogd, toch leek het nog steeds een eigen leven te leiden. De hitte werd stilaan ondraaglijk en de katers begonnen bij sommigen huizenhoge vormen aan te nemen. The Frames, Walls of Jericho en DJ Kentaro verwachtten ons in de respectievelijke tenten.
Voor de Belgische band Melchior was de opkomst eerder mager. De leadgitarist had duidelijk erg goed naar Slash gekeken (zowel wat betreft looks als spel) en verder werden de meest voor de hand liggende rockclichés bevestigd. Nochtans klonk hun muziek helemaal niet slecht - hun mix van metal en pop had veel weg van Megadeth -, al durven we te betwijfelen of zij de metal een nieuwe injectie gaan geven.
Geef ons dan maar Sioen. Die had er duidelijk zin in en verwelkomde zijn toeschouwers met een ironisch geschreeuwd “Come on, motherfuckers”, waar hij doodleuk “Dat lucht op” aan toevoegde. Uiteraard zat hij het grootste deel van zijn show achter zijn piano, maar telkens als hij die even opzij zette, waren wij aangenaam verrast en leek het wel alsof hij zijn demonen uitbande. Het publiek was echter even goed gecharmeerd door Belgische klassiekers als Ease Your Mind of No Conspiracy At All. Sioen wist trouwens zijn show op te bouwen en schrok er al evenmin voor terug om ook Eddy Wally’s Chérie een eerbetoon te brengen.
Ongetwijfeld was het merendeel van de aanwezigen bij het concert van Joe Lally in het Petite Maison Dans La Prairie nog steeds niet over de split van megacultgroep Fugazi. Maar waar bij Fugazi het vuur tot in je ziel doordrong, was het optreden van de voormalige bassist slechts een waakvlammetje dat af en toe vonkjes deed opsprankelen. Meer niet. Twee basgitaren en een saxofoon riepen soms de geest van Morphine op, zonder daarbij de klasse te kunnen benaderen.
Uitvoerig toeren heeft van The Frames een goed geöliede machine gemaakt. Hun nieuwe plaat werd maar lauwtjes ontvangen door de verzamelde pers, maar hun optredens zijn nog steeds een ervaring waarin goede muziek en entertainment worden gecombineerd. Dat vooral de oudere nummers op (h)erkenning konden rekenen, zegt trouwens ook al iets over de kwaliteit van hun nieuwe nummers, maar krakers als Finally, Fake en Revelate blijven de moeite waard. Wanneer Glen Hubbard het publiek vroeg om te gaan zitten, werd er meteen gereageerd, waarna de lokale dorpsgek ook nog even zijn show op het podium mocht gaan opvoeren. Tijdens Star Star gingen de toeschouwers trouwens gewillig volledig plat, waarna de obligate dEUS-cover werd tussengevoegd, iets wat in België uiteraard op veel erkenning kon rekenen. The Frames zijn het duidelijk nog niet verleerd.
Dat een welverdiende pauze een band niets dan goed kan doen, is nogmaals bewezen. Na twee jaar stilte rond het Brusselse Length Of Time, een band die het klinkende Metalcore-genre deelt met lieftallige namen als Curl Up and Die, Purified in blood en Your god is dead, is terug van weggeweest. De set was alsof ze al die jaren hun emoties diep van binnen hebben opgeslagen in een duistere kerker in de linkerhartkamer. En de sleutel daarvan lag toevallig op de Eastpak Core Stage. De demonen werden via stem, gitaren en versterkers losgelaten, zeker geen aanrader voor gevoelige kijkertjes of hartpatiënten.
Afsluiter van het hardcore geweld was Walls of Jericho. Wie bij de woorden 'metalcore' en 'zang' aan een vrouw durft te denken, wordt meestal in een gesloten instelling geplaatst wegens gestoord en incompetent. En toch, deze combinatie kan een perfect huwelijk zijn. Frontvrouw Candace Kucsulain heeft een stem met ballen en laat met haar wulpse boezem meerdere hardcore liefhebbers in de tent blozen. Het is alweer één jaar geleden dat “With Devils Amongst Us All” uitgebracht werd op het Trustkill Records label, en dat bracht, alvast in ons leven, heel wat vuurwerk teweeg. Idem dito voor deze show.
Met Nicole Willis & The Soul Investigators werden ook de liefhebbers van soul verwend. Deze dame heeft namelijk een stem als een klok. Bovendien heeft ze met The Soul Investigators een groep rond zich verzameld die doet denken aan de onovertroffen Booker T & The MG’s. De belangrijke rol die voor het orgel was weggelegd, had daar ongetwijfeld mee te maken, maar de gitarist en de drumster wisten even goed van wanten. Als opwarmer werden trouwens eerst drie instrumentale nummers gespeeld vooraleer de lady zelf het strijdperk betrad en de tent aan haar lippen kluisterde. Nieuw was het allemaal niet, maar leuk des te meer.
Veel zwartgalliger ging het eraan toe bij Michael Gira, voormalig frontman van The Swans en vermaard doemdenker. De muziek bij zijn luid gedeclameerde teksten bestond vaak uit niets meer dan twee steeds opnieuw herhaalde akkoorden op zijn akoestische gitaar, maar de indruk die hij op de aanwezigen naliet, was er een van wanhoop en eenzaamheid. Dat zijn teksten niet echt de vrolijkheid bezongen, hoeven wij u alvast niet uit te leggen. Laat het ons hierop houden: wie met zelfmoordplannen rondliep, kon La Petite Maison Dans La Prairie best even vermijden.
Hooggespannen waren de verwachtingen voor het optreden van Motorpsycho, maar al even diep was de teleurstelling nadien. De heren hielden het dit keer namelijk op een potje ondoorzichtige thrashy stoner-rock. De teksten waren, vooraan althans, zo goed als onhoorbaar en pas wanneer er even gas werd teruggenomen voor Vortex Surfer - waarvoor nota bene twee gitaren werden bovengehaald - kon er even genoten worden van de kwaliteiten van de Noorse band. Jammer.
Wel grote klasse was de vertoning van The Notwist. Het ene liedje leek de Duitse band het logische vervolg op Massive Attacks ‘Mezzanine’ te hebben geschreven, terwijl ze het volgende nummer ongemerkt overschakelden op industrial. Het hele muzikale spectrum werd bespeeld. Enige minpunt bleef de wat flauwe stem van zanger/gitarist Markus Acher, maar dat euvel bedekken wij graag met de mantel der liefde om nummers als Pilot en het bisnummer One With The Freaks te kunnen horen. Wij kijken al met veel ongeduld uit naar hun nieuwe album.
De voorbeschouwing van Dour kondigde hen aan als ‘electropunk uit een pizzadoos’ en we hadden het niet beter kunnen verwoorden. Nid & Sancy brachten ons pure vocodermadness. Hoewel het koppel ’s nachts op hun best is, kon het publiek op het vroege uur van negenen al gretig genieten van hun typerende barse sound.
Wel grote klasse was de vertoning van The Notwist. Het ene liedje leek de Duitse band het logische vervolg op Massive Attacks ‘Mezzanine’ te hebben geschreven, terwijl ze het volgende nummer ongemerkt overschakelden op industrial. Het hele muzikale spectrum werd bespeeld. Enige minpunt bleef de wat flauwe stem van zanger/gitarist Markus Acher, maar dat euvel bedekken wij graag met de mantel der liefde om nummers als Pilot en het bisnummer One With The Freaks te kunnen horen. Wij kijken al met veel ongeduld uit naar hun nieuwe album.
Muziek kan soms zo mooi zijn dat het bijna pijn doet. Girls in Hawaii deed ons meezingen, -klappen en –neuriën met hun pittoreske, frisse plattelandspop. Soms kan je er achteraf gewoonweg weinig woorden aan vuil maken. Wat ons vooral opviel was dat er na dit optreden enkel nog plaats was voor stil verdiepen in de magie van het moment dat gekomen was. Inderdaad, we worden er zelfs poëtisch van.
De biografie op de officiële website van de Dropkick Murphys is zeer kort. Wij onthouden vooral het zinnetje: 'Bringing people together for a good time’. Muzikaal was het recept als vanouds: feestelijke, zatte punkmuziek gecombineerd met nuchtere, Ierse folk. Jammer dat technisch niet altijd alles even snor zat. De Murphys komen duidelijk veel beter over in zaal en verdronken een beetje op het grote podium van The Last Arena. Gelukkig kruidden meezingers zoals The Wild Rover en The Gangs all here de brei wat luchtiger.
Elektronica op zijn gekst was wat Busy P ons wist voor te schotelen. Alles kan en alles mag. Dat het foute jarennegentignummer The Bomb! van The Bucketheads daar ook bij hoorde, kon niemand wat deren. Wij zagen het graag als de ideale fond voor de rest van de avond, waar o.a. ook collega-Ed Banger Dj Mehdi toebehoorde. Pure feestmuziek in een potje van hiphop en elektronische muziek. Wie zei dat een mens pintjes nodig had om The Funky Chicken te dansen?
Wat als hét absolute elektronisch hoogtepunt van Dour 2007 mag beschouwd worden, was Dj Kentaro. Een voor ons nog nooit geziene live performance in turntablism. Wij danken Dour nog steeds voor het plaatsen van dat enorme scherm achter de draaitafels. Zijn set was één grote blender van muziekstijlen en sounds, vervormingen en hervormingen. Van de zoete Dj Shadow tot de “Ready or Not”-remix van Aphrodite en het loeiharde Pendulum. Het leidde allemaal tot wat de man verdiende en dat was een gigantisch gefluit en applaus met de vraag naar bisnummers. Gelukkig hebben we die dan ook gekregen.
Het werd al laat, maar toch was de derde dag van Dour nog lang niet afgelopen. Uw pezige papparazzi voelden zich immers verplicht enkele zinnen te wijden aan dancegod Vitalic. Blijkbaar waren we niet de enige fans van de Fransman, twee jaar geleden was het in openlucht al drummen voor een goed plaatsje op de Dourweide, geen wonder dat de tent nu helemaal uitpuilde en dienst deed als plaatselijke sauna. Live stond de man zoals gewoonlijk niet in de schijnwerpers, zoals insiders wel weten heeft het kaalhoofd een lichte kluizenaarsmentaliteit. Zo liet hij jarenlang uitschijnen dat hij afkomstig was uit Oekraïne, mooi niet dus. Speurwerk op dit late uur, zelfs daarvoor laten we onze slaap.
Afsluiten deden we in de Dance Hall met Dr. Lektroluv. Met zijn ijskoude nummers infecteerde hij het publiek en zwierde hij een paar van zijn beste medicijnen, zoals Illuminated Displays en Hummer, de zaal in. Zijn set op Rock Werchter werd opgenomen en is sinds maandag op ons los gelaten, maar wij zijn ervan overtuigd dat zijn set op Dour evenzeer een winkelbommetje had kunnen zijn.
De biografie op de officiële website van de Dropkick Murphys is zeer kort. Wij onthouden vooral het zinnetje: 'Bringing people together for a good time’. Muzikaal was het recept als vanouds: feestelijke, zatte punkmuziek gecombineerd met nuchtere, Ierse folk. Jammer dat technisch niet altijd alles even snor zat. De Murphys komen duidelijk veel beter over in zaal en verdronken een beetje op het grote podium van The Last Arena. Gelukkig kruidden meezingers zoals The Wild Rover en The Gangs all here de brei wat luchtiger.
Elektronica op zijn gekst was wat Busy P ons wist voor te schotelen. Alles kan en alles mag. Dat het foute jarennegentignummer The Bomb! van The Bucketheads daar ook bij hoorde, kon niemand wat deren. Wij zagen het graag als de ideale fond voor de rest van de avond, waar o.a. ook collega-Ed Banger Dj Mehdi toebehoorde. Pure feestmuziek in een potje van hiphop en elektronische muziek. Wie zei dat een mens pintjes nodig had om The Funky Chicken te dansen?
Wat als hét absolute elektronisch hoogtepunt van Dour 2007 mag beschouwd worden, was Dj Kentaro. Een voor ons nog nooit geziene live performance in turntablism. Wij danken Dour nog steeds voor het plaatsen van dat enorme scherm achter de draaitafels. Zijn set was één grote blender van muziekstijlen en sounds, vervormingen en hervormingen. Van de zoete Dj Shadow tot de “Ready or Not”-remix van Aphrodite en het loeiharde Pendulum. Het leidde allemaal tot wat de man verdiende en dat was een gigantisch gefluit en applaus met de vraag naar bisnummers. Gelukkig hebben we die dan ook gekregen.
Het werd al laat, maar toch was de derde dag van Dour nog lang niet afgelopen. Uw pezige papparazzi voelden zich immers verplicht enkele zinnen te wijden aan dancegod Vitalic. Blijkbaar waren we niet de enige fans van de Fransman, twee jaar geleden was het in openlucht al drummen voor een goed plaatsje op de Dourweide, geen wonder dat de tent nu helemaal uitpuilde en dienst deed als plaatselijke sauna. Live stond de man zoals gewoonlijk niet in de schijnwerpers, zoals insiders wel weten heeft het kaalhoofd een lichte kluizenaarsmentaliteit. Zo liet hij jarenlang uitschijnen dat hij afkomstig was uit Oekraïne, mooi niet dus. Speurwerk op dit late uur, zelfs daarvoor laten we onze slaap.
Afsluiten deden we in de Dance Hall met Dr. Lektroluv. Met zijn ijskoude nummers infecteerde hij het publiek en zwierde hij een paar van zijn beste medicijnen, zoals Illuminated Displays en Hummer, de zaal in. Zijn set op Rock Werchter werd opgenomen en is sinds maandag op ons los gelaten, maar wij zijn ervan overtuigd dat zijn set op Dour evenzeer een winkelbommetje had kunnen zijn.
21 juli 2010