Dour - Dag 3 - Zoeken naar een mooie plek en een goed moment

Dour, 12 juli 2023 - 16 juli 2023

Het was vrijdagochtend, toen we op Dour arriveerden. De derde dag van dit vijf dagen durende festival ging beginnen, maar het was pas dan dat we klaar waren om ons te smijten, de schuld van een drukke job, een familieleven en de kapitalistische maatschappij in het algemeen.

 

Op de vlakte tussen de windmolens, waar het Dour festival zich afspeelt, waren al een handvol mensen, die via de ingang aan de Last Arena (het hoofdpodium) toegang hadden: medewerkers, vips en perslui. Er was nog niks te zoeken. Alle kraampjes waren nog toe en hier en daar liet een technicus wat muziek door het geluidssysteem knallen bij wijze van soundcheck.

Deze stilte voor de storm was wat we nodig hadden om even door het meterslange programma te gaan. Eerlijk is eerlijk: we kenden er weinig van, maar zo hebben we graag ons Dour: grasduinen in muziek zonder vooroordelen, het moment zoekend waarop het klikt.

Uit Brussel, en ook een beetje uit Litouwen, kwam Marija Rasa in Le Rockamadour een experimentele soundscape weven, bestaande uit klanken, die ze uit haar omgeving had afgetapt. In de goede oude tijd was er veel meer ruimte voor dit soort kunstig experiment. Op Pukkelpop was het in de Chateau niet uitzonderlijk om iedereen in het publiek lang uitgestrekt op de grond aan te treffen, wegdromend in een elektronische droom. Nu is het nog mogelijk, in een goed verborgen hoekje op Dour, waarvoor hulde en dank. Het voelde toch eerder aan als een veredelde soundcheck dan een echte performance. Na een half uurtje hield Marija het voor bezien, een half uur van het haar toegewezen slot open latend. Geen idee waarom eigenlijk, maar misschien was het net dat?

Voor jazz moet je ook niet echt op Dour zijn. Er was wel uitzondering Emile Londonien. Een basgitarist, een drummer en een toetsenist uit Straatsburg zorgden voor een South-East London-vibe in La Petite Maison Dans La Prairie. Ze konden daarmee lang geen tent vullen, maar het zorgde wel voor enkele mooie momenten, zoals de solo op basgitaar in het midden van de set.

Op het hoofdpodium, The Last Arena, mocht Biig Piig de dag openen. Ze heeft die naam gekozen als excuus voor eventueel wanstaltig gedrag op het podium, maar de Londense Jessica Smyth kwam met zulke brave muziek af dat het leek alsof ze ambieerde om Nouvelle Vague van de troon te stoten als koningin van de restaurant-muzak. Nochtans huppelde ze enthousiast en zat er aan de tweede helft van de set ook effectief wat vlees, toen het wat heftiger mocht en de nummers meer richting drum'n'bass neigden.

We hebben wat twijfels bij de grote, brand- en windveilige, onpersoonlijke tenten als La Petite Maison, Le Labo en de Boombox. Ze missen het karakter dat kleinere plaatsen zoals Le Rockamadour wel hebben. Hier speelden vier dj's back to back to back to back: Gem&I, NMSS, Jujulove en HornfFute. Toen we arriveerden, leek er wel een soort Latino feest aan de gang en de dj's dansten achter de mengtafel in mooie, fleurige outfits. Dit viertal werkt samen in de Brusselse vrijplaats Decoratelier, en speelde hier een bijna vier uur durende dj-set, die mikte op grensoverschrijdend amusement. Eén van de vier had een voorliefde voor folkmuziek en deed ons uitkomen op wat een Balkan trouwfeest leek te zijn, maar de volgende die overnam draaide de donkere r&b van pakweg FKA Twigs of een duistere remix van Maneater van Nelly Furtado. Eén hield het steevast bij strakkere beats. Het zorgde voor veel variatie en bovenal pretentieloos amusement. Precies wat we nodig hadden om in de stemming te komen.

We passeerden ook nog eens langs de Dub Corner, nog zo'n plaats waar Dour elk jaar een mooi mini-universum weet te creëren. Hier draait het om rootsmuziek en reggae. We pikten een stukje Real Rockers mee, een tweetal dat uit Portugal komt en het werd weer eens geïllustreerd dat er niet veel nodig is om een goed feestje te bouwen: één draaitafel (de tweede werd onberoerd gelaten), een mc, en een dosis goede plaatjes. Spijtig van de urinegeur die toch enigszins storend werkt, als de wind uit de slechte richting kwam aangewaaid. Misschien volgend jaar proberen die opstelling ietwat te optimaliseren?

In de Boombox waren we nog niet geweest en we waagden onze kans voor M Huncho, iemand die volgens het boekjede hitlijsten in Engeland domineert en dat ook hier dreigt te doen. De door de vocoder gemangelde raps konden weinig overtuigen. Hij was gemaskerd, wat veronderstelt dat we nieuwsgierig moesten zijn naar zijn identiteit, maar eigenlijk zal het ons worst wezen. Zijn trapwave klonk daarvoor niet interessant genoeg.

Er werd tegengewicht geboden tegen al die Engelse hip-hop-pretenties door de Franstalige woordkunstenaar PLK en later door Lomepal. De eerste staat voor hiphop pur sang met alle cliché's, die bij het genre horen, waarvan vooral de geweerschoten tussen de nummers op de zenuwen werkten. Van Lomepal pikten we in het naar huis gaan een melige hit mee, de door het voltallige publiek meegezongen Trop Beau. Het klopt: het was te mooi hoe een vol veld mensen, mobieltje in de lucht, dit nummer meezongen.

Afsluiten deden we met simpele poppunk van het Ierse The Clockworks. Er is namelijk nog een tentje met karakter: Le Garage, toegewijd aan de gitaarmuziek. Dour is de voeling met de gitaren al een tijdje kwijt en de schamele bende, die kwam opdagen als publiek, was daarvan getuige. Maar de aanwezigen leefden zich wel uit op de muziek die het midden hield tussen jonge Arctic Monkeys en Franz Ferdinand en zorgde voor veel enthousiasme.

Zaterdag is een nieuwe dag met veel dingen om naar uit te kijken: Daphni, Avalon Emerson (die Pedro Winter komt vervangen), Caribou, Peggy Gou, Le Motel en King Halloumi Alia & Lefto Early Bird zijn de dingen die we aangestipt hebben. Maar we laten ons vooral leiden door de stemming van het moment.